Dag 74
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Wil
14 Mei 2008 | Spanje, Madrid
WO 14 mei
Sarrie - Leimán - A Brea - Portomarin - Gonzar - Ventas de Narón, 34 km (79km)
14-05-2008
Hallo trouwe lezers,
Ik word vanmorgen pas om kwart over 6 wakker. Het licht heb ik gisteravond niet meer zien uitgaan. In mijn lakenzak, onder een dekbed, heerlijk geslapen. En rustig! Dat mag ook weleens gezegd worden. Onze twee andere Duitse kamergenoten hebben zich keurig in onze 4 persoonkamer gedragen.
(Elke es war super. Kein schrarchen. Nur dass ich so blöt sein muss und das Licht so früh an zu machen. Entschuldigung)
Ik wek Thomas en we gaan ons gereed maken. Nog een klein frühstückje en dan gaat het op pad. Een gedenkwaardige etappe, want de 100 km grens wordt vandaag bereikt.
Als we vertrekken is het nog droog maar dat blijft helaas niet. Al spoedig wordt de regenkleding weer opgezocht. We babbelen heel wat af vanmorgen. Zal wel door de goede nachtrust komen. De kilometerpaaltjes tellen alsmaar af. In Leimán wordt de eerste koffie genuttigd. Het is wel vroeg, maar een blik op de kaart toont ons dat een volgende gelegenheid nog gruwelijk ver is. En wat let ons(?). Ik ben toch verzot geraakt op de bocadillos. Hoelang we daar gezeten hebben weet ik niet, maar mijn laatste slok koffie is steenkoud. Niet meer praten, maar lopen!
A Brea komt in zicht. Na dit dorp vinden we de 100 km paal naast de weg. Menig een heeft er een boodschap op geschreven. We stoppen wel om dé historische foto te maken. Terwijl de laatste 100 km wordt gefotografeerd, denk ik aan de eerste 100: 2, 3 en 4 maart. Wie kan zich het nog herinneren. Toen stond ik aan het begin en nu aan het einde ...
Het pad gaat nu verschillende malen door een rivierbedding. In het midden of aan de zijkant liggen grote staptegels. Soms gerekend op een stap van een reus en soms ver onder de waterspiegel. En dan krijg je natte voeten. Hopelijk dat ik die gedurende de rest van de dag nog droogloop. Een opmerkelijk klein kapelletje, net na La Pena trekt de aandacht. Bij een (afschuwelijk) Mariabeeldje staan onder andere twee manden, boordevol met handgeschreven intenties. Er staat een schelp met een indringende tekst, die je tot nadenken aanzet. Eigenlijk stelt heel de kapel niets voor, maar de aantrekkingskracht die er van uitgaat is groots! Er is geen enkele pelgrim die er zomaar aan voorbij gaat.
Portomarin, het stadje aan de O Miño, een groot water dat gevoed wordt door de rivier Rio Loio. De beschrijving vertelt dat het stadje heel vroeger ergens anders lag, maar door de ontwikkeling van de O Miño werd het grotendeels iets verderop herbouwd, inclusief de mooie kerk. Hier laten we een stempel in het paspoort zetten.
Tijd voor het middageten. Veel is er niet open, maar eentje is genoeg voor ons. Thomas vermelt vanuit zijn boekje, dat hier een likeur-specialiteit verkocht wordt. Dat moet wel geproefd worden en dienen als brandstof voor de rest van de etappe.
Een eenzame weg volgt naar Gonzar. Alleen de twee klimmetje vergen nog al wat van mij. Het is stevig aanpoten. Nog 4,6 km naar Ventas de Narón. Dit laatste stuk gaat met regen en zonneschijn gepaard. En op een gegeven moment is het door de transpiratie onder de poncho behoolijk vochtig geworden. De herberg is er, gelukkig, nu kan alles uit. Het is drie uur maar voor mijn gevoel is het veel later. Dat geeft me veel tijd om het schrijfwerk bij te werken. Maar niet heus. Een gezellig Beiers echtpaar komt aan ons tafeltje zitten. Hij verbaast zich er over dat wij aan een 'Mass'-bier zitten. 'Heeft men die hier ook?' is de vraag. 'Nee, wij slepen al de gehele camiño zo´n pul in onze rugzak mee!'
Tegen zes uur krijg ik een beetje last van pijn in mijn zij. En dat beetje wordt heel veel. Om jullie alle details te sparen: 3 kwartier later lig ik in een ziekenauto met loeiende sirenes richting een ziekenhuis in Lugo. Gelukkig kan Thomas meegaan. Op een medische tussenpost word ik haastig onderzocht. Maar dat gaat niet zo soepeltjes, want de brancard die net uit de ziekenauto is getrokken, zakt ineens door zijn poten aan het hoofeinde en daar lig ik dan schuin omhoog in de regen.
In het ziekenhuis van Lugo wordt na enkele foto´s, een paar echo´s en wat onderzoeken door drie artsen geconstateerd dat ik een longinfectie heb en door de koudekramp zijn de spieren net onder de ribbenboog behoorlijk overbelast geraakt. Ik krijg een antibioticakuur en moet minstens één nacht blijven. Dat is hard. Dat dit me nu net op het laatste moet overkomen. De arts stelt me enigzins gerust door te vertellen, dat als ik morgen goed op de kuur heb gereageerd, ik de tocht mag vervolgen. Dit zal ik niet op me laten zitten. St. Jacques, je mag me nu niet in de steek laten!
Om kwart over 11 gaat Thomas met een taxi terug naar de refugio. De goeierd, hij heeft nog niet eens gegegeten. Mijn eten staat klaar als ik op de zaal gereden wordt. Dat het koud is, deert me niet. Om 0.00 uur krijg ik de eerste kuur. Dan volgt een beterwordende slaap.
Liebe Anke,
Noch vielen Dank für die Hilfe und Unterstützung mittels Handy, so dass die Sanitäter wenigstens verstanden haben welche Schmertzen ich hatte. Der lieber Thomas hat es ohne Abendessen tun müssen, weil ich im Krankenhaus wohl noch essen bekommen habe.
De dag is nog gedenkwaardiger geworden dan ik in de verste verte had kunnen bedenken. Veron de Narón zal ik niet licht vergeten.
Tot de volgende keer.
De groeten, Wil
Sarrie - Leimán - A Brea - Portomarin - Gonzar - Ventas de Narón, 34 km (79km)
14-05-2008
Hallo trouwe lezers,
Ik word vanmorgen pas om kwart over 6 wakker. Het licht heb ik gisteravond niet meer zien uitgaan. In mijn lakenzak, onder een dekbed, heerlijk geslapen. En rustig! Dat mag ook weleens gezegd worden. Onze twee andere Duitse kamergenoten hebben zich keurig in onze 4 persoonkamer gedragen.
(Elke es war super. Kein schrarchen. Nur dass ich so blöt sein muss und das Licht so früh an zu machen. Entschuldigung)
Ik wek Thomas en we gaan ons gereed maken. Nog een klein frühstückje en dan gaat het op pad. Een gedenkwaardige etappe, want de 100 km grens wordt vandaag bereikt.
Als we vertrekken is het nog droog maar dat blijft helaas niet. Al spoedig wordt de regenkleding weer opgezocht. We babbelen heel wat af vanmorgen. Zal wel door de goede nachtrust komen. De kilometerpaaltjes tellen alsmaar af. In Leimán wordt de eerste koffie genuttigd. Het is wel vroeg, maar een blik op de kaart toont ons dat een volgende gelegenheid nog gruwelijk ver is. En wat let ons(?). Ik ben toch verzot geraakt op de bocadillos. Hoelang we daar gezeten hebben weet ik niet, maar mijn laatste slok koffie is steenkoud. Niet meer praten, maar lopen!
A Brea komt in zicht. Na dit dorp vinden we de 100 km paal naast de weg. Menig een heeft er een boodschap op geschreven. We stoppen wel om dé historische foto te maken. Terwijl de laatste 100 km wordt gefotografeerd, denk ik aan de eerste 100: 2, 3 en 4 maart. Wie kan zich het nog herinneren. Toen stond ik aan het begin en nu aan het einde ...
Het pad gaat nu verschillende malen door een rivierbedding. In het midden of aan de zijkant liggen grote staptegels. Soms gerekend op een stap van een reus en soms ver onder de waterspiegel. En dan krijg je natte voeten. Hopelijk dat ik die gedurende de rest van de dag nog droogloop. Een opmerkelijk klein kapelletje, net na La Pena trekt de aandacht. Bij een (afschuwelijk) Mariabeeldje staan onder andere twee manden, boordevol met handgeschreven intenties. Er staat een schelp met een indringende tekst, die je tot nadenken aanzet. Eigenlijk stelt heel de kapel niets voor, maar de aantrekkingskracht die er van uitgaat is groots! Er is geen enkele pelgrim die er zomaar aan voorbij gaat.
Portomarin, het stadje aan de O Miño, een groot water dat gevoed wordt door de rivier Rio Loio. De beschrijving vertelt dat het stadje heel vroeger ergens anders lag, maar door de ontwikkeling van de O Miño werd het grotendeels iets verderop herbouwd, inclusief de mooie kerk. Hier laten we een stempel in het paspoort zetten.
Tijd voor het middageten. Veel is er niet open, maar eentje is genoeg voor ons. Thomas vermelt vanuit zijn boekje, dat hier een likeur-specialiteit verkocht wordt. Dat moet wel geproefd worden en dienen als brandstof voor de rest van de etappe.
Een eenzame weg volgt naar Gonzar. Alleen de twee klimmetje vergen nog al wat van mij. Het is stevig aanpoten. Nog 4,6 km naar Ventas de Narón. Dit laatste stuk gaat met regen en zonneschijn gepaard. En op een gegeven moment is het door de transpiratie onder de poncho behoolijk vochtig geworden. De herberg is er, gelukkig, nu kan alles uit. Het is drie uur maar voor mijn gevoel is het veel later. Dat geeft me veel tijd om het schrijfwerk bij te werken. Maar niet heus. Een gezellig Beiers echtpaar komt aan ons tafeltje zitten. Hij verbaast zich er over dat wij aan een 'Mass'-bier zitten. 'Heeft men die hier ook?' is de vraag. 'Nee, wij slepen al de gehele camiño zo´n pul in onze rugzak mee!'
Tegen zes uur krijg ik een beetje last van pijn in mijn zij. En dat beetje wordt heel veel. Om jullie alle details te sparen: 3 kwartier later lig ik in een ziekenauto met loeiende sirenes richting een ziekenhuis in Lugo. Gelukkig kan Thomas meegaan. Op een medische tussenpost word ik haastig onderzocht. Maar dat gaat niet zo soepeltjes, want de brancard die net uit de ziekenauto is getrokken, zakt ineens door zijn poten aan het hoofeinde en daar lig ik dan schuin omhoog in de regen.
In het ziekenhuis van Lugo wordt na enkele foto´s, een paar echo´s en wat onderzoeken door drie artsen geconstateerd dat ik een longinfectie heb en door de koudekramp zijn de spieren net onder de ribbenboog behoorlijk overbelast geraakt. Ik krijg een antibioticakuur en moet minstens één nacht blijven. Dat is hard. Dat dit me nu net op het laatste moet overkomen. De arts stelt me enigzins gerust door te vertellen, dat als ik morgen goed op de kuur heb gereageerd, ik de tocht mag vervolgen. Dit zal ik niet op me laten zitten. St. Jacques, je mag me nu niet in de steek laten!
Om kwart over 11 gaat Thomas met een taxi terug naar de refugio. De goeierd, hij heeft nog niet eens gegegeten. Mijn eten staat klaar als ik op de zaal gereden wordt. Dat het koud is, deert me niet. Om 0.00 uur krijg ik de eerste kuur. Dan volgt een beterwordende slaap.
Liebe Anke,
Noch vielen Dank für die Hilfe und Unterstützung mittels Handy, so dass die Sanitäter wenigstens verstanden haben welche Schmertzen ich hatte. Der lieber Thomas hat es ohne Abendessen tun müssen, weil ich im Krankenhaus wohl noch essen bekommen habe.
De dag is nog gedenkwaardiger geworden dan ik in de verste verte had kunnen bedenken. Veron de Narón zal ik niet licht vergeten.
Tot de volgende keer.
De groeten, Wil
-
15 Mei 2008 - 14:10
Diny:
St. Jagues, alle lieve vrouwkes, en alle lieve mensen zullen je helpen om deze tocht tot een goed einde te brengen.
Wil van harte beterschap.
-
15 Mei 2008 - 14:13
Wil Zv Jean D'Arc:
Willem, Willem, Willem toch,
Wij zij weer thuis, jij bijna!
Wat hebben wij veel geleerd van jouw reisverslagen. Inderdaad, we personifieerden ons zodanig met jou, dat we zelfs lichamelijk en geestelijk aangeraakt werden door je woorden.
Abstractie:
Ooit zal ik
Uitdagend
Meeslepend
Slopend
Emotioneel
Zingevend
Uitputtend
Vergezicht
Ingetogen
Verkennend
Overzicht
Bezinnend
Religieus
Zoekend
Vindend
Zin gevend
Omzien
Afzien
Vooruit zien
Toekomst verkennend
Stenen mijdend
Stenen dragend
Stenen zoekend
Tastend
Hoopvol
Gevend
Krijgend
Hulp zoekend
Getroost worden
Moed gevend
Willem toch, wat ben jij tot wasdom gekomen
Je Lourdes-makker Wil
-
15 Mei 2008 - 14:13
Kick En Hanny:
Hallo Wil,
Dat was schrikken toen we je laatste berichtlazen.Hopelijk slaat de kuur aan en kun je je tocht verder afmaken. We zijn in gedachten bij je en wensen je heel veel sterkte. Groetjes en hou vol.
Kick en Hanny -
15 Mei 2008 - 14:19
Wil Zv Jean D'arc:
willem, willem, willem toch,
knijp je oogjes toe en de knuisten stevig.
wens je snelle opkikker om met jouw thomas het goede eind te halen.
groet aan antonet,
salve
wil, je lourdes-makker -
15 Mei 2008 - 14:21
Thomas:
Hallo mein Hollaendischer Freund, freue mich, dass Du auf den letzten metern nicht noch schlapp gemacht hast.
Waere doch wirklich schade gewesen.
Denke, dass wir die Tage wieder zusammen kommen.
Bin jetzt wie geplant in der Herberge in Melide.
Mach langsam und uebernimm Dich nicht wieder , alter Mann ;o)
hasta luego -
15 Mei 2008 - 14:25
Carla:
Ha Willem,
Dat is even schrikken, en dat nu net op het einde van de tocht.Dit zul je inderdaad niet vlug vergeten. Rust nu vanavond maar goed uit dan kun je morgen weer vertrekken. BIKKEL!!! Dit gaat je lukken,St.Jaques heeft het goed met je voor!!
Zet hem op voor de laatste kilometers, veel succes.
Groeten van ons en van mij een dikke XXX -
15 Mei 2008 - 14:28
PeJa No:
Hallo Wil,
Wat een belevenis(sen) heb jij meegemaakt. Dat was even schrikken zeg! Maar gelukkig kunnen wij het relaas van jou zelf weer lezen. Dat betekent dat het nu weer beter met je gaat en de kuur aanslaat. Gelukkig maar. Wij hopen dat de laatste 100 kilometer voor jou toch een zonnige eindtocht wordt.
Groetjes vanuit een even regenachtig Nootdorp.
-
15 Mei 2008 - 14:34
Patrick:
De laatste loodjes wegen dus blijkbaar echt het zwaarst. Maar wie zover komt laat zich niets meer in de weg leggen omo zijn doel te bereiken. Succes ! -
15 Mei 2008 - 14:54
Leo En Tonny:
he wat is dat nou,als het einde inzicht is toch nog wat oplopen.Wij steken hier maar een kaarsje voor je aan in de hoop dat je na een nachtje ziekenhuis het laatste restje van je fantastische tocht toch nog kunt volbrengen. Heel veel sterkte en beterschap en zet hem op. -
15 Mei 2008 - 14:55
Alex Van De Ven:
Beste Wil,
Dat is wel even schrikken nu dat je er bijna bent. Gelukkig werd je goed geholpen door je Duitse maat Thomas, toch fijn dat je door een Duitser werd geholpen. Wil, je lichaam is gezond en goed getraind, dus ik ben ervan overtuigd dat de antibiotica goed zal aanslaan. Houd de moed erin.
Alex -
15 Mei 2008 - 14:59
Elske:
wat laat jij ons schrikken zeg.......maar eind goed al goed toch!
de laatste loodjes en wat is het een avontuur!! petje af
liefs en een knuffel van ons 3en -
15 Mei 2008 - 15:46
Wim Jansen:
natuurlijk ben je ook zelf geschrokken,maar als je een optimest bent, net als, ik dat weet je dat dit van voorbijgaande aard is.Wellicht duurt je pelgrimstocht nu een dagje of meer langer maar zeker is dat je naar SANTIAGO DE COMPASTILJO KOMT.SUCCES HIERMEE, en behouden terugkomst in nederland. -
15 Mei 2008 - 16:07
Kitty:
We hopen dat je heel snel herstelt en dat jeje tocht kunt vervolgen en voltooien.Sterkte.Wij leven met je mee. -
15 Mei 2008 - 17:09
E-L Et M-J.:
Wil deze dagtocht zal je zeker niet licht vergeten.
Kaarsjes branden voor je,
Baiser,
Marie-Jehan -
16 Mei 2008 - 23:21
Ans De Fouw:
Hallo Will,
Van Harte beterschap! Hoop dat je snel weer verder kunt.
Groetjes. -
29 Mei 2008 - 20:44
Anke:
Hallo Wil,
ich habe Dir sehr gerne geholfen und hoffe, dass es Dir wieder gut geht, Du gut in Holland gelandet bist und wir uns bald mal kennenlernen. Danke, dass Du auf Thomas "aufgepasst" hast *smile*
Viele Grüße
Anke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
