Dag 71

ZO, 11 mei
Ponferada - Camponaraya - Cacabelos - Villafranca del Bierzo - Trabadelo, 31km (171km)

11-05-2008,
Hallo trouwe lezers,
De nacht in ons luxe kamertje is redelijk gegaan. Thomas en ik hebben de kamer gedeeld met een Tsjechisch echtpaar. Het had wel wat voeten in aarde om hen duidelijk te maken dat wij graag het rolluik op een kier en het raam open wilden hebben.
Gister nog een feestje gevierd. De Zwitser die ik reeds vernoemde, maar een Duitser blijkt te zijn, had zijn 250km mijlpaal bereikt. Hij mist wel zijn rechter onderarm, maar de "een armige bandiet" (zo als hij zich voorstelde), is overal handig in. Zo ook in het aanslepen van het bier. En een beetje drank brengt gezelligheid.

Om half zeven staan er al velen te trappelen om weg te gaan. Maar de deur gaat pas om 7 uur open. Deze herberg is er een van grote klasse, aan niets gebrek.
Ons doel vandaag is Trabadelo, 31km. Het duurt even voordat we de stad verlaten hebben, want ook hier geven de pijlen je een toeristische route door de stad. Men laat je, voor hen althans, alle bezienswaardigheden zien. Als of wij daar om 7 uur ´s morgens belangstelling voor hebben.
Het eerste redelijke dorp is Campanaraya op 9,5km afstand en dan is het eindelijk tijd voor de eerste koffie. Het is Pinksteren en de cafe´s zijn maar sporadich open. Werd in het begin van het dorp aangegeven dat over 1 km een cafeetje zich zou bevinden, blijken de Spaanse kilometers wel anders te zijn dan onze Dommelse. Na 20 minuten ben ik bij het terras en mijn tempo is niet naar een slak-niveau afgedaald (dit ter geruststeling voor velen).
Hier modificeer ik tevens de binnenzool van mijn linkerschoen een beetje, zodat de druk op het middenvoetsbeentje van de kleine teen verminderd wordt. Het succes is overtuigend, want de pijn is met een weg. Ik heb er wel een ander binnenzooltje voor moeten slopen.
Ondanks dat het goed vertoeven is op dat terras roepen de kilometers van vandaag me tot actie. Rugzak aan en daar gaat ie weer.
De kleine 6km naar Carabelos gaan zonder problemenen, mijn teen voelt goed aan. Thomas leidt het peleton van twee man. Naar Villafranca del Bierzo gaat het door de wijngaarden. Zo nu en dan een behoorlijk klimmetje, maar het laat ons zo het mooie gebied van de Bierzo wel ervaren. Om nog een extra stempel te vergaren wordt nog een refugio aangedaan. De mevrouw denkt dat we al komen slapen, maar we lopen waarchijnlijk door tot Trabadelo.
Op de kerktoren zitten de de afscheidelijke ooievaars op hun nest. Vier stuks op deze toren. Eentje ligt op zijn nest, de bek half open erover hangend, een poot links erover en aan de andere kant een slap hangende vleugel. Totaal uitgeteld. Aan zijn poot een kaartje. Als in met de camera inzoom, lees ik "Holanda"!. Deze moet van jullie Ine zijn geweest, Jasper en Annie. Gefeliciteerd met jullie tweede kleinkind. En ook de felicitaties aan Ine en Bas!!!

Op het grot plein van Villafranca stoppen we om wat te eten. Thomas vraagt waarom ik geen bier pak. Ik zeg hem dat we dan niet meer behoeven te overleggen of we door lopen, want dan kan ik geen meter meer lopen. Het is 12 uur en naar Trabadelo is het 8,5km over het pad langs de weg, maar 10km over de berg. We besluiten in ieder geval naar Trabadelo te gaan en bij de laatst slok bier wordt er gekozen voor de berg. In Thomas zijn routeboekj staat dat de weg flink omhoog gaat. Wat heet flink? Onder een hoek van 45 graden ploeteren we ons een weg naar boven. Een weg die bezaaid is met losse stenen, waar nauwelijks grip op te vinden is. Twee pauzes lassen we tussendoor in om even op adem te komen en om tevens van het mooie uitzicht te genieten. Het laatste stuk gaat als het ware door een ereboog van bloeiende gele en witte brem. Als de zon even achter een wolk verdwijnt voel je gelijk de temperatuur dalen. Het puntje van mijn stok staat nu echt scheef. Hoe lang houdt hij het nog uit? Dit is het resultaat van het naar boven gaan en nu moet er ook nog gedaald worden. Volgens het boekje gaat het dalen nog sneller dan het omhoog gaan. Ik blijf alle vertrouwen in het puntje houden.

Boven gaat het pad door een kastanjebos. De tamme kastanje liggen hier geroosterd op de grond! Hier worden ze niet geoogst en blijven dus op de grond liggen. Het gras maait men niet, maar wordt verbrand. Dus de lekkernij ligt voor het op rapen. Wie weet zijn we staks ziek.
Een voorbij trekkende kudde koeien is het enige dat hier de rust verstoord.
De daling wordt ingezet. Na een paar honderd meter beginnen de knieën te protesteren, maar ze zullen geen rust krijgen voordat we de refugio hebben aangedaan. Mijn stok moet veel steun bieden. Soms heb ik moeite om de snelheid laag te houden. De schoenzolen hebben op het losse kiezelpad veel te lijden. Ze zijn al heel dun geworden en ik denk dat ik hier de APK niet meer mee doorkom. Als ik in Santiago aankom is het profiel helemaal weg en dan glijd ik zo de kahedraal binnen.
Om 3 uurzijn we bij de refugio. Geen beheerder te bekennen. We schrijven onze naam op het formulier, slaan een stempel in het paspoort en zoeken een bed uit.

We zijn binnen na een fantastische etappe, die formidabele uitzichten over het berglandschap heeft gegeven. Ik ben blij dat de over de berg zijn gegaan, zeker nu het een hele zonnige dag is geweest. De camino heeft zijn tol weer geëist, maar heeft ook weer veel teruggegeven.

Tot de volgende keer.

De groeten, Wil