Dag 58

MA 28 april
Navarrete - Ventosa- Nájera - Azofra - Cirueña - Santa Domingo de la Calzada, 38 km (549km)

28-04-2008
Hallo trouwe lezers,
Om 4.00 uur vannacht heb ik een Franse dame nog een hartverzakking bezorgd, toen zij in het donker de trap op kwam terwijl ik er net naar beneden ging voor een toiletbezoek en ik plots mijn zaklampje aandeed. Zij had me blijkbaar niet gehoord. Het gilletje van haar deed niemand reageren. Gelukkig maar.
Het is tien voor half zes als ik na een uur wakker liggen toch maar op sta.
Als ik buiten sta is het nog donker, maar ik wil vroeg weg, want het doel is om Santa Domingo te halen, 38 km. De zaklamp bij de hand om de pijlen te zoeken en mijn reflecterend bandje om, om de tegemoetkomende auto´s te waarschuwen, gaat het zo de camino op. Slechts één keer twijfel ik en voor de rest is het goed te vinden. Drie kwartier later is het al volop licht en ziet de wereld er al weer heel anders uit. In Ventosa wil ik een ontbijt gebruiken, maar de bar is om 7.15 uur nog stevig gesloten. Niet alleen ik, maar meerderen staan er tevergeefs voor de deur. Dan maar wachten tot in Nájera, 9,5 km verder. Het pad is goed begaanbaar, echter er zit wel weer een behoorlijk klimmetje in. De zon is er niet, het is geheel bewolkt en het windje is redelijk fris. Ik realiseer me dat ik hier op een hoogte, varierend tussen de 600 en 800 meter loop en dan kan het een stuk kouder zijn.
Toch valt me de afstand naar Nájera tegen, omdat je de stad in de verte al ziet liggen en het op en neer gaan van het pad de stad maar niet dichterbij laat komen.
Een supermarkt! Dus de inkopen doen en in een park vlak bij de rivier, midden in de stad is het tijd voor de koffie en een echt ontbijt. Een hondje komt eens snuffelen onder de bank. Maar een boze blik van mij boezemt hem blijkbaar voldoende ontzag in dat hij toch maar wegloopt, mij nog diverse malen aankijkend.
Dan stopt er een bus met toeristische pelgrims. Zo´n kleine dertig personen die een stukje camino gaan doen. Keurige outfit. Rugzakje om. Een dame staat er op haar Paasbest op. Haren in de plooi, witte sportschoentjes aan, rechterhand een stok, die blijkbaar niet op de grond mag komen, anders slijt de punt. In de rugzak links en rechts een flesje, een gouden en een roodkleurige. Zij is omgeven met een welriekende geur en op haar gezicht waarschijnlijk verschillende beschermende en camouflerende substanties van Dior of gelijkzins. En dat steekt wel schril af tegen de door alle weersinvloeden geteisterde en stevig naar het zweet ruikende Hollandse pelgrim.
Als ik de groep na een kwartiertje voorbij loop, hebben ze het drukker met praten dan met lopen. Zij zullen de geplande etappe tegen de avond wel halen, denk ik. Och, een ieder loopt de camino op zijn eigen manier.
Mijn pad voert naar Azofra. Bij de bron in het midden van het dorp moet ik water bijvullen. Ik draai, al om me heenkijkend, de dop op mijn fles en kijk recht in het gezicht van Barbara, de Duitse die ik in Condom, Frankrijk, heb ontmoet. Een leuk wiedersehen. Effe bijpraten onder het genot van een kop koffie, want dit is toch wel een verrassing. Zij is al een paar dagen ziek, waarschijnlijk van iets verkeerds eten of zo. Dus het lopen gaat haar nu niet zo best af. Zij verkeert nu in gezelschap van een Nederlandse, een Duitse en een Oostenrijker en zij hopen over een dag 3 à 4 Burgos te bereiken. En dan zit voor haar voorlopig de camino er op. Dan gaat ze weer naar huis. Ze weet me nog te vertellen dat het weer gaat veranderen en dat er regen komt. Dat is minder.
Uiteindelijk komt toch weer het afscheid en nu denk ik definitief, althans wat de camino betreft. Because, you never know ...

Het is nog 17 km naar Santa Domingo. En gezien de tijd zal het wel half drie zijn als ik daar aankom. Mits de weg niet heel vervelend wordt. Het pad voert nog door een grote nieuwbouwwijk in Cirueña. Een echte 'Woningbelang-wijk'. Heb je er één gezien, heb je ze allemaal gezien.
Na Cirueña ligt er nog een klimmetje naar 766 meter. Net over de top verschijnt ineens Santa Domingo en het begint ook meteen te regenen. Dus het beschermingsmateriaal wordt tevoorschijn gehaald. Het ruikt hier sterk naar een mestvaalt, maar in geen velden of wegen is er een te zien. Blijkt mijn poncho te zijn. Ik realiseer me dat ik die 7 dagen geleden nat in de hoes heb gestopt. Mooi vergeten. Alle mensen, wat stink dat ding. Nu goed laten uitwaaien, de stank er van af.
In Santa Domingo heb ik een klein probleempje bij het vinden van mijn refugio. Ik sta bij de verkeerde. 33 Euro vragen ze hier voor een slaapplaats. Mooi niet, wegwezen. Van een andere pelgrim krijg ik de juiste richting te horen. Het is 10 voor 3 als de stempel in mijn, overigens nieuw pelgrimspaspoort wordt geslagen. Mijn eerste is vol!
De voorzieningen zijn primitief, maar ruim voldoende. Kosten: een vrijwillige bijdrage. (Wat wenst u meer?)
Als ik onder de douche sta, moet ik denken aan een voorval van gister in de refugio van Navarrete.

De douches daar, die voor het gedeelte waar ik verbleef ter beschikking stonden, waren provisorisch, in verband met een verbouwing. Geschikt voor beide sexe, tegelijkertijd. Twee douchekoppen werden gescheiden door een plastic gordijn, uit de Spaanse Burgeroorlog, waarin de kogelgaten ruimschoots aanwezig waren. Aan de voorzijde ook twee plastic gordijntjes, net iets te smal. Twee personen er in en de rest wachtend daarvoor. Ik stond daar met nog een 6-tal personen. Keurig met de douchespullen en de kleren in de hand. Naast me stond een Duitse en al pratend werd er ook gelachen over de douche-omstandigheden. Opeens verscheen uit een douchegedeelte een behaarde hand, zoekend naar de plek waar op zo'n 30 cm afstand een handdoek hing. Maar de juiste richting kon de Hand niet vinden. Ik wees de Duitse op haar spullen in haar hand. Zij keek me aan en begreep glimlachend mijn bedoeling en hing haar BH aan de vingers van de zoekende Hand. Die werd onmiddellijk achter het gordijn teruggetrokken. Er ontstond achter het gordijn een behoorlijk gegrom en voor het gordijn een hartelijk gelach. Meteen daarop werd de eerst droge maar nu natte BH teruggeworpen en de Hand ging weer op zoek en vond zijn handdoek. Toen de volledige Hand even later achter het gordijn te voorschijn kwam, was het gezicht behoorlijk rood. Waarschijnlijk van de zon van die middag ... Sorry, ome Wim, ik kon het even niet laten.
Later op de avond zag ik de Hand nog zitten, hij had nog steeds niet veel te missen. Bon Camino, Hand!

Tot de volgende keer.
De groeten, Wil