Dag 69

VR 9 mei
Astorga - Murias de Rechivaldo - Santa Catalina de Somoza - El Ganso - Rabanal del Camino, 21 km (233km)

Hallo trouwe lezers,
Nadat we gistermiddag gezellig met elkaar enkele biertjes gedronken hadden en de was gereed was, zijn we de kathedraal gaan bezichtigen. Enkel de buitenkant, want ook deze was weer gesloten. Echter de buitenkant was ook indrukwekkend en zeker de moeite waard. Naast de kerk was een museum gebouwd door Gaudi en dat hebben we wel bezichtigd. Daar hebben we het ijzeren kruis, het Cruz de Ferro(!),kunnen bewonderen. Dat hangt daar tegen de muur en op de plaats op de berg is een repleca geplaats. Daar komen we morgen, maar dan hebben we teminste nu het echte kruis wel gezien en ... gefotografeerd. In het chique restaurant Gaudi hebben we op vertoon van ons pelgrimspaspoort het pelgrimsmenu genomen. Heerlijk eten voor 10 Euro, inclusief de onuitputtelijke fles wijn.
Tegen tienen gingen we terug naar de refugio, in de regen. Goed gewassen kwamen we te laat binnen. Het licht was al uit. Ons bed gezocht en gaan slapen.

Veel geslapen heb ik niet. Tegen mijn bed staat in het verlengde daavan nog een bed, dat bewoond is door een Duitse boomzaagster. Ik word om middernacht wakker van het lawaai! Zo ontzettend hard, dat er maatregelen getroffen moeten worden. Ik herinner me het verhaal van Harrie Gijsbers op zijn camino en ik besluit zijn actie te volgen. Ik neem mijn matras en slaapzak op en verhuis een verdieping lager en ga daar ergens op de grond liggen en slaap daar heerlijk rustig. Maar mijn gesleep heeft wel wat andere pelgrims wakker gemaakt en die kunnen nu van het eentonig concert genieten.
Tegen 6.00 uur sta ik op en omstreeks 7.00 uur zijn we gereed om te vertrekken. Een kleine etappe voor vandaag, 21 km naar Rabanal del Camino. Een keertje een rustige dag. Het regent nog steeds en voor het eerst na dagen komt de poncho weer tevoorschijn. Gelukkig niet voor lang, want net buiten Astorga is het alweer droog.
Zwijgzaam volgen we onze weg naar Santa Catalina de Somoza. En na anderhalf uur lopen is de koffie wel op zijn plaats. Waarom haasten? Een stukje eten erbij, iets van een gevulde ommelet, vult de maag ook op zijn tijd De zon is fel aan de hemel verschenen, maar de wind maakt dat de temperatuur redelijk laag blijft. De weg gaat flink omhoog en ik zal vandaag tot 1100 meter gaan. Maar we hebben de tijd en genieten nu eerst van de koffie. Even tijd om naar mij stok te kijken, want die maakt een niet gewoonlijk geluid.

Mijn stok
Mijn trouwe reisgenoot. Zonder hem zou ik op deze camino niet zo goed vooruit zijn gekomen. Deze berkenhouten metgezel!
Ik vond hem op een vakantiewandeling in Duitsland. Ten gevolge van een storm lag er een berkenboom dwars over onze weg. En van een van zijn takken sneed ik er één af, met een heel klein mesje. Later heb ik hem op maat gemaakt, zijtakjes verwijderd en boven één noestje laten staan, waar mijn duim in kon rusten. Onderaan een huls met een punt aangebracht, tegen het slijten en het vergroten van de grip. In het begin woog hij 1100 gr, maar op de dag van vertrek nog slechts 400 gr (kan geen Sonja tegen op!). Hij heeft me veel steun gegeven tijdens mijn tocht. Zonder hem zou ik veel problemen gehad hebben. Ver voor Cahors was de punt al versleten. De nieuwe punt, vervaardigd door zwager Jan, kon er pas in Lourdes opgezet worden. Ik heb toen overwogen om een wapenvergunning aan te vragen, zo gevaarlijk zag hij er toen uit.
Maar op de rotsige bodem, vol met losse keien en glibberige modder, gaf de punt me houvast. En nu ... zit de punt los! Vandaar het geluid. De lasnaad of iets dergelijks heeft los gelaten. Hij zit nu los-vast in de huls. Of hij het tot Santiago volhoudt? Een reserve heb ik niet, want die is in Lourdes achter gebleven. Wie verwacht nu dat een gevaarlijke, met overtuiging vastgelaste punt van zwager Jan de camino-proof niet zou kunnen doorstaan en het zal gaan begeven?

Maar hoe gezellig ook, er komt een tijd van gaan. Genieten kunnen we ook vanmiddag nog. El Ganso ligt op 4,5 km afstand. Via een mooi glooiend landschap met veel afwisselingen is deze afstand zo geslecht. Van een paar opmerkelijke bouwvallen moet ik wat foto´s maken. En van de kerktoren ook met zijn ooievaar. Dan komt het laatste stuk naar Rabanal, 7,5 km. Het pad is wel zwaar, omdat hier de klim naar 1100 meter gaat. Als ik het riviertje beneden zie stromen, weet ik gelijk hoever de weg naar beneden is. Het pad daar naar toe ligt bezaaid met boomstronken. Ik struikel wel een keer of 10 en weet me gelukkig nog iedere keer met mijn stok staande te houden.
Om 11.00 uur lopen we Rabanal del Camino binnen. De refugio ligt meteen bij de ingang van het dorp. We zijn er de eerste (wat wil je, om 11.00 uur) en om half twaalf zitten we gewassen en gestreken in de zon op het terras. Nu gaan we pelgrimmetjes kijken, die aan ons voorbij lopen, onder het genot van een kop koffie. Onze etappe zit erop! Morgen op naar Cruz de Ferro!

Tot de volgende keer.
De groeten, Wil