Dag 67
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Wil
07 Mei 2008 | Spanje, Madrid
WO 7 mei
Puente Villarente - Valdelafuente - León - La Virgen del Camino - Valverde de la Virgen - Villadangos del Páramo, 32 km (281km)
Hallo trouwe lezers,
Als ik uit de badruimte kom en op de rand van mijn bed zit om mijn onderdanen aan te kleden, kijk ik recht in de spiegel in de badruimte waar mooie Miguel zich net staat te bewonderen. Hij was gisteravond nog tot laat de belangstelling van een paar Spaanse pelgrims en daar genoot hij toen wel van. Ik kan het niet nalaten het schouwspel gade te slaan. Miguel is een Jerommeke-figuur: heel breed van boven en geen heupen. (Dus daar kan hij het niet op krijgen.) Hij inspecteert in de spiegel zijn torso. En als een echte bodybuilder blaast hij zijn spieren op. Miguel krijgt enorme biceps met dik de aders er op. Hij kijkt eens in zijn oren en dan in zijn neusgaten. Blijkbaar geen ongerechtigheden. Dan begin hij zijn gebit te boenen. Hij gaat enorm tekeer alsof de aanslag van veertien dagen verwijderd moet worden. Ledigt zijn mond en bekijkt als een paard op Hedelmarkt zijn ontblote tanden. Hij gaat verder met zijn inspectie. Ai, hij ontdekt een haar op zijnschouder. Pincet wordt uit zijn biejoetikeesje gehaald. Tsjak! Weg haar. Dan schut hij zijn hoofd naar achter, maar zijn manen zitten nog met een elastiekje vast. Het vergeten bindsel wordt verwijderd. Nu wapperen ze wel. De borstel gaat erdoor. Miguel bekijkt zijn torso nog eens heel nadrukkelijk. Dan slaat hij nonchelant al omdraaiend en weglopend de handdoek om zijn hals. Daarbij mikt hij gelijk zijn deodorant van het planchetje. Gelukkig valt het niet stuk. Het herinnert hem eraan dat hij iets vergeten is. Hij produceert twee wolken met de bus en duwt er zijn oksels in. Een wegbanend door de mist, loopt hij de badruimte uit. Miguel kan de dag weer aan.
Dit is ook een pelgrim op de camino.
Genoeg tijd verdaan en op naar het ontbijt. Bij een Zwitsers echtpaar en een Zwiterse kerel maak ik het gezelschap wat internationaler, maar het gesprek is wel tweetalig. De Spaanse eigenaar zorgt voor het ontbijt, dat wil zeggen, hij geeft de koffie en roostert het brood.
Voor het vertrek nog een jubileum foto laten maken, want 2000 km is niet niks, toch? Om kwart voor 7 gaat het richting León. Het grootste gedeelte van de route loopt over een zandpad naast de drukke N120, maar helaas ook een stuk op de N120.
Vlak voor Valdelafuente zie ik twee honden los lopen die behoorlijk tegen elkaar tekeer gaan. En ik moet daar langs! Ik ben de enige op dit pad, dus kan ik niemand voor laten gaan. Ik breng mijn dazer en de stok alvast in gereedheid. Angstvallig houd ik ze in de gaten. Alsof St. Jacques me wil helpen, lopen de honden plots luid blaffend weg. Maar ik kijk nog wel 10 keer om of ze niet ineens onverwachts toch weer te voorschijn komen. Ik heb weer geluk, ze blijven weg dit keer.
Ik loop de Zwitser van vanmorgen achterop en samen lopen we León binnen. We worden tot twee maal toe door een pelgrim achter ons op het juiste pad gezet. We hebben blijkbaar meer aandacht voor elkaars verhaal, dan de pijlen op de weg.
Bij de kathedraal Santa Maria de la Regla gaan we uit elkaar. Ik wil alleen de kerk even bezichtigen en dan mijn pad weer hervatten. Ik wil mijn voeten een slentertocht door León besparen en maak liever de kilometers op de camino. Als ik bij het museum van León uiteindelijk de brug over de Rio Bernesga vind, zit ik op de juiste weg. Dat gevonden te hebben, is het tijd voor mijn ochtend bakkie. Net na de brug is een mooi park. Een stel kippen en pauwen komen eens belangstellend naar me kijken. Hoe die buiten het hek geraakt zijn? Het zal mij eigenlijk een zorg zijn. Een zorg is wel mijn voet. Eigenlijk verbaas ik me er over, de pijn is nagenoeg helemaal weg. Toch besluit ik rustig te blijven lopen en niet forceren. León is een grote stad met veel bezienswaardigheden. De kathedraal is prachtig en het is zeker de moeite waard nog eens hier terug te komen en meer tijd daaraan en aan de rest te besteden.
Het duurt een hele tijd voor ik León uit ben. Velen nemen dan ook de bus om zich naar het volgende dorp te laten brengen. Het industriegebied vindt men een vervelend stuk. Voor de pelgrim uit het verleden was dat ook niet anders. De industrie van nu zal toen de industie uit die tijd wel zijn geweest. Met alle beroepen van die tijd. Zoals ze nu als straatnaam in Dommelen zijn terug te vinden: drappenier, stoelmatter, kaarsmaker, hoefsmid, steenbakker, enzovoorts. En toen kon de pelgrim ook geen bus nemen.
Voor ik er erg in heb loop ik al in Valverde de la Virgen. Alles is ook hier tegen elkaar gebouwd. De stad gaat direct over in het dorp. Mijn kaartje erbij nemen voor het vervolg. Nu kom ik er achter dat ik op het plannetje dat ik genaakt heb, een stopplaats is gekozen die helemaal geen refugio heeft. Sam Migule heeft niets! Dus doorlopen en 7 kilometers meer maken.
Mijn water is op. Daar ik geen bron vind vraag ik een Spanjaard, die in een deuropening hangt, of hij mijn flesjes wil vullen. Graag gedaan! Bedankt, en het gaat weer verder.
Het loopt uiterst saai langs de snelweg, wel op een voetpad, maar het geraas van de auto´s en vrachtauto´s is op den duur geen pretje meer. De zon is nu wel erg warm geworden, dus goed blijven drinken op de maat van de timer.
Tegen half 3 komt Villadangos del Páramo
inzicht. Maar de weg is nog lang. Het duurt nog tot 3 uur voordat ik bij de refugio ben. Het is een gemeentelijke en de beheerder (hoe kan het anders) is er niet. 'Zoek maar een bed' staat er aangeschreven. Stapelbedden met twee etages dit keer. Gelukkig heb ik begane grond. Rugzak er op en ik ben ingehuisd!
Om half 5 breekt een enorm onweer los. De was heb ik net op tijd binnen. Nog niet helemaal droog. Ik span een lijntje aan mijn bed en hang het daar te drogen. Zal wel opmerkelijk slapen vannacht: de was als bedgordijn.
Tot de volgende keer.
De groeten, Wil
Puente Villarente - Valdelafuente - León - La Virgen del Camino - Valverde de la Virgen - Villadangos del Páramo, 32 km (281km)
Hallo trouwe lezers,
Als ik uit de badruimte kom en op de rand van mijn bed zit om mijn onderdanen aan te kleden, kijk ik recht in de spiegel in de badruimte waar mooie Miguel zich net staat te bewonderen. Hij was gisteravond nog tot laat de belangstelling van een paar Spaanse pelgrims en daar genoot hij toen wel van. Ik kan het niet nalaten het schouwspel gade te slaan. Miguel is een Jerommeke-figuur: heel breed van boven en geen heupen. (Dus daar kan hij het niet op krijgen.) Hij inspecteert in de spiegel zijn torso. En als een echte bodybuilder blaast hij zijn spieren op. Miguel krijgt enorme biceps met dik de aders er op. Hij kijkt eens in zijn oren en dan in zijn neusgaten. Blijkbaar geen ongerechtigheden. Dan begin hij zijn gebit te boenen. Hij gaat enorm tekeer alsof de aanslag van veertien dagen verwijderd moet worden. Ledigt zijn mond en bekijkt als een paard op Hedelmarkt zijn ontblote tanden. Hij gaat verder met zijn inspectie. Ai, hij ontdekt een haar op zijnschouder. Pincet wordt uit zijn biejoetikeesje gehaald. Tsjak! Weg haar. Dan schut hij zijn hoofd naar achter, maar zijn manen zitten nog met een elastiekje vast. Het vergeten bindsel wordt verwijderd. Nu wapperen ze wel. De borstel gaat erdoor. Miguel bekijkt zijn torso nog eens heel nadrukkelijk. Dan slaat hij nonchelant al omdraaiend en weglopend de handdoek om zijn hals. Daarbij mikt hij gelijk zijn deodorant van het planchetje. Gelukkig valt het niet stuk. Het herinnert hem eraan dat hij iets vergeten is. Hij produceert twee wolken met de bus en duwt er zijn oksels in. Een wegbanend door de mist, loopt hij de badruimte uit. Miguel kan de dag weer aan.
Dit is ook een pelgrim op de camino.
Genoeg tijd verdaan en op naar het ontbijt. Bij een Zwitsers echtpaar en een Zwiterse kerel maak ik het gezelschap wat internationaler, maar het gesprek is wel tweetalig. De Spaanse eigenaar zorgt voor het ontbijt, dat wil zeggen, hij geeft de koffie en roostert het brood.
Voor het vertrek nog een jubileum foto laten maken, want 2000 km is niet niks, toch? Om kwart voor 7 gaat het richting León. Het grootste gedeelte van de route loopt over een zandpad naast de drukke N120, maar helaas ook een stuk op de N120.
Vlak voor Valdelafuente zie ik twee honden los lopen die behoorlijk tegen elkaar tekeer gaan. En ik moet daar langs! Ik ben de enige op dit pad, dus kan ik niemand voor laten gaan. Ik breng mijn dazer en de stok alvast in gereedheid. Angstvallig houd ik ze in de gaten. Alsof St. Jacques me wil helpen, lopen de honden plots luid blaffend weg. Maar ik kijk nog wel 10 keer om of ze niet ineens onverwachts toch weer te voorschijn komen. Ik heb weer geluk, ze blijven weg dit keer.
Ik loop de Zwitser van vanmorgen achterop en samen lopen we León binnen. We worden tot twee maal toe door een pelgrim achter ons op het juiste pad gezet. We hebben blijkbaar meer aandacht voor elkaars verhaal, dan de pijlen op de weg.
Bij de kathedraal Santa Maria de la Regla gaan we uit elkaar. Ik wil alleen de kerk even bezichtigen en dan mijn pad weer hervatten. Ik wil mijn voeten een slentertocht door León besparen en maak liever de kilometers op de camino. Als ik bij het museum van León uiteindelijk de brug over de Rio Bernesga vind, zit ik op de juiste weg. Dat gevonden te hebben, is het tijd voor mijn ochtend bakkie. Net na de brug is een mooi park. Een stel kippen en pauwen komen eens belangstellend naar me kijken. Hoe die buiten het hek geraakt zijn? Het zal mij eigenlijk een zorg zijn. Een zorg is wel mijn voet. Eigenlijk verbaas ik me er over, de pijn is nagenoeg helemaal weg. Toch besluit ik rustig te blijven lopen en niet forceren. León is een grote stad met veel bezienswaardigheden. De kathedraal is prachtig en het is zeker de moeite waard nog eens hier terug te komen en meer tijd daaraan en aan de rest te besteden.
Het duurt een hele tijd voor ik León uit ben. Velen nemen dan ook de bus om zich naar het volgende dorp te laten brengen. Het industriegebied vindt men een vervelend stuk. Voor de pelgrim uit het verleden was dat ook niet anders. De industrie van nu zal toen de industie uit die tijd wel zijn geweest. Met alle beroepen van die tijd. Zoals ze nu als straatnaam in Dommelen zijn terug te vinden: drappenier, stoelmatter, kaarsmaker, hoefsmid, steenbakker, enzovoorts. En toen kon de pelgrim ook geen bus nemen.
Voor ik er erg in heb loop ik al in Valverde de la Virgen. Alles is ook hier tegen elkaar gebouwd. De stad gaat direct over in het dorp. Mijn kaartje erbij nemen voor het vervolg. Nu kom ik er achter dat ik op het plannetje dat ik genaakt heb, een stopplaats is gekozen die helemaal geen refugio heeft. Sam Migule heeft niets! Dus doorlopen en 7 kilometers meer maken.
Mijn water is op. Daar ik geen bron vind vraag ik een Spanjaard, die in een deuropening hangt, of hij mijn flesjes wil vullen. Graag gedaan! Bedankt, en het gaat weer verder.
Het loopt uiterst saai langs de snelweg, wel op een voetpad, maar het geraas van de auto´s en vrachtauto´s is op den duur geen pretje meer. De zon is nu wel erg warm geworden, dus goed blijven drinken op de maat van de timer.
Tegen half 3 komt Villadangos del Páramo
inzicht. Maar de weg is nog lang. Het duurt nog tot 3 uur voordat ik bij de refugio ben. Het is een gemeentelijke en de beheerder (hoe kan het anders) is er niet. 'Zoek maar een bed' staat er aangeschreven. Stapelbedden met twee etages dit keer. Gelukkig heb ik begane grond. Rugzak er op en ik ben ingehuisd!
Om half 5 breekt een enorm onweer los. De was heb ik net op tijd binnen. Nog niet helemaal droog. Ik span een lijntje aan mijn bed en hang het daar te drogen. Zal wel opmerkelijk slapen vannacht: de was als bedgordijn.
Tot de volgende keer.
De groeten, Wil
-
08 Mei 2008 - 14:14
Alex Van De Ven:
Beste Wil,
Ik heb een tijd niets meer van me laten horen, dat wil niet zeggen dat je uit mijn beeld bent; in tegendeel, ik volg nog steeds jouw verslagen. Ik moet zeggen, je maakt me wel enthousiast om ook ooit zoiets te doen. Maar ja, ik heb nog niet zoveel vrije tijd en ik moet doorgaan tot mijn 65e.
Jouw verhalen halen bij mij ook herinneringen op. Ook ik ben in Burgos geweest en heb de mooie kathedraal bezocht en anekdotes gehoord die daarmee verbonden waren. Ook herinner ik me dat je daar een prachtige boulevard had met platanen en met links en rechts terrassen. Genietend van een glas bier kon je dan naar de pelgrims kijken die over deze boulevard flaneerden.
Dat de refugio’s wel eens erg vol zijn en dat je mutje aan mutje ligt, doet me denken aan de eerste overnachting met mijn broers in de Johannes Hütte in Oostenrijk. Er is van de broers altijd wel iemand de klos die alles moet regelen en steeds ’s avonds moet afrekenen. Toen ik dat dan ook gedaan had en als laatste naar boven ging naar mijn slaapplaats, vroeg ik aan mijn broers waar ik nu moest liggen. Hier, zeiden ze, er was voor mij amper 25 cm over om te liggen. Het was pik donker, wilde geen licht aandoen, bang om andere wakker te maken. Als je dan bedenkt dat ik last van claustrofobie heb, dan kun je je voorstellen dat ik met moeite mijn ogen dicht deed. Ja, een lucifer hoefde maar verkeerd te vallen en alles was afgefikt. Later hoorde ik dat deze Hut later was afgebrand. Het had dus erger kunnen aflopen.
Wil, nog proficiat met je 2000 km. Geniet van je camino. Beschouw het niet als een snelheidsrace, maar doe vooral herinneringen op, hoewel ik me kan voorstellen dat je als je eenmaal in een bepaalde flow zit, dat je die ook wilt voortzetten.
Heel veel plezier verder en in ieder geval tot in Handel.
Groeten, Alex Van de Ven
-
08 Mei 2008 - 15:20
Leo Van De Ven:
Hoi Wil,
Je moet natuurlijk niet alles geloven wat mijn broer Alex heeft verteld over de Johanneshutte in Oostenrijk.Meestal was ik de klos dat ze voor mij de meest slechte slaapplaats hadden overgelaten,maar ik heb daar nooit over gezeurd.
Voor jou begint het volgens mij nu echt af te tellen.Noch een goede week en je bent op bestemming.Hou je de laatste kilometers taai en zie uit naar de grote baseliek van St. Jacques.
Tot de volgende keer.
Groeten,
Gonnie en Leo -
08 Mei 2008 - 18:04
JAN Uit Zaandam:
Ola Wil,
Fijn om te lezen dat je inmiddels ook de 2000 km grens hebt doorbroken. Ik vond het toen en ook nu nog bewonderens- waardig hoe jij je Camino bewandelt. Ik zelf heb mijn doel voor dit jaar t.w. Burgos op zaterdag, 3 mei bereikt. Hier nam ik afsheid van de Engelse pelgrims met wie ik enige tijd ben opgetrokken.
Ik weet niet of je nog iets van Karin hebt vernomen. In ieder geval moest zij enige dagen rust houden in Logrono ivm een blessure aan haar linker achillespees. Na thuiskomst afgelopen maandag duurde het zeker nog een dag voordat ik weer 'geland' was. De Camino zit in hee mijn wezen. en dat zal zo blijven. Volgend jaar vervolg ik mijn Camino weer.
Ik blijf je volgen en wens je veder een BON CAMINO!
-
08 Mei 2008 - 21:24
M J En E-L:
Het enige antwoord op vandaag is: Gewoon doorlopen!Waar blijven Suske en
Wiske?
Tot lezens,
Erik-Lex. -
11 Mei 2008 - 08:21
WIL Van Rooij:
Herman Veraa attendeerde me op jou site
ik heb een aantal dagrapportages van je gelezen en ze zijn zeer boeiend.
Ik vind het en grote prestatie wat je doet,maar met veel plezier is alles mogelijk. Wil je bent bijna op je eind bestemming en ik wens je die laatste km's nog veel mooie dagen toe.
Succes en tot ziens
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
