Dag 65

MA 5 mei
Calzadilla de la Cueza - Terradillos de los Templarios - Moratinos - San Nicolas del Real Camino - Sahagun - Calzada del Coto, 26 km (352km)

5-05-2008
Hallo trouwe lezers,
Als ik om 5.00 uur (weer om 5 uur) in de etage boven John wakker word, is de hele zaal nog in diepe rust. Zo nu en dan een passerende toiletganger. Maar tegen zessen beginnen de eerste pelgrims te rommelen met hun rugzak. Het geritsel van plastic zakken klinkt heel hard in de stille zaal. Er staat aangeplakt dat er om 8.00 uur een ontbijt is te krijgen in de bar, maar we proberen het toch maar om 10 over 7. De bar is al open en we zijn echt niet de eerste. Gelukkig kunnen we hier de thermoskannen laten vullen, want de refugio heeft die faciliteiten niet. De ene na de andere pelgrim komt binnen. Er worden goede zaken gedaan. Hier hebben ze het wel door wat de pelgrim wil. ´s Avonds om 7 uur eten en niet te lang laten duren en ´s morgens vroeg een snel ontbijt. En niet de Spaanse gewoontes van na 21.00 uur pas eten en na achten een ontbijtje.
Het is nog net geen kwart voor 8 als ik de camino voor vandaag hervat. Ik neem John zijn paspoort weer mee en de etappe gaat in eerste instantie tot aan Sahagun, 22 km. Dan weer contact en overleggen wat verder te doen.
De komende etappes naar Leon hebben qua omgeving Nederlandse trekjes: vlak! Behalve de huizen. De dorpjes hier worden gekenmerkt door lemen huizen. Strak gepleisterde muren van leem en stro. Waarbij het renovatie werk helaas met cement is gedaan en daardoor verliest het huisje meteen aan schoonheid.
In Terradillos de los Templarios nodigt een uithangbord me uit om koffie te komen drinken. Daar heb ik na 10 km wel trek in. Ik bestel ook twee broodjes ham. Ik installeer me in de vroege ochtend zon en daar komt de koffie met de broodjes. Pardon, het brood! Een heel stokbrood in tweeën gesneden en daar heel dik ham tussen. En lekker! Het verse brood knispert tussen de tanden en kruimelt natuurlijk ook heftig. Dit is wel even werken, maar de pelgrim weet er wel raad mee. Ook de twee Duitsers van gister en Andre, de Spanjaard, komen even langs. Zij zijn bescheidener en bestellen maar één broodje. Andre wil vandaag naar El Burgos lopen, dat is 39 km, omdat hij morgen in Leon moet zijn. Succes Andre, bon camino.

De weg van vandaag lijkt veel op die van gister; kleine, middelgrote, grote en heel grote kiezelstenen. Als ik mijn schaduw voor me bekijk heb ik toch wel echt ballon kuiten gekregen. Het enige dat dik geworden is bij me. De dijen zijn enorm geslonken en bestaan enkel nog uit wat bot, spierweefsel met pezige uiteinden. Maar, krachtig en potig, dat zeker!
In Moratinos staat een groepje Spaanse toeristische Santiago-gangers heel belangstellend te kijken naar een totaal vervallen kerk. En druk pratend vervolgen ze heel langzaam en bedachtzaam hun pad. Die komen er wel, als ze nog maar tijd van leven hebben, want hun grijsgehalte is heel hoog en dien ten gevolge hun tempo heel laag.
De zon begint al aardig zijn best te doen en ik voel me er prettig bij. Gelukkig kan ik heel goed tegen de warmte, maar het timertje gaat toch weer aan om tijdig te drinken.
Het valt me op dat het pad de N120 heel dicht volgt, er zich als het ware omheen slingert en zodoende heel wat kleine dorpjes aandoet. Gelukkig ook zo nu en dan een grotere of een kleine stad. En dat biedt dan de mogelijkheid om dingen te doen en aan te schaffen die in die dorpjes je ontberen. Zo is de redding vandaag Sahagun.
Om 12.00 uur loop ik het stadje binnen. Eerst John bellen: we gaan een dorp verder. Ik ga op zoek naar een postkantoor. De CD met foto´s opsturen, die dan op de site gezet kunnen worden en eindelijk enkele postzegels kopen. Dan een bank plunderen, want het geld raakt op. Mijn inkopen doen om straks wat te eten. Tegen één uur is alles gereed en kan ik weer vertrekken. Net buiten de stad in een parkje het middageten. Het verbaast me iedere keer dat alle spullen in de rugzak zolang goed blijven, ondanks de warmte. Of ik ben niet meer zo kieskeurig geworden, dat kan ook. Ik ben nog nergens ziek van geworden en dat al 65 dagen lang. Afkloppen!
De afstand van Sahagun naar Calzada del Coto is 4,7 km. Met de brug de snelweg over en ik zie aan de rand van het dorpje de refugio San Roque liggen. Het heeft 18 plaatsen en de kosten zijn donativo. Het biedt slechts een bed en een matige douche. Luxe hebben we niet nodig. Er is geen beheerder te zien. Ik zoek twee bedden uit en leg op de één mijn rugzak en op de andere mijn jack en mijn hoed: John en ik zijn geïnstalleerd. John belt, hij is bijna in Sahagun en zal tegen vijven hier aankomen. Ik zal zorgen dat zijn voetenbadje op tijd op temperatuur klaar zal staan. Je moet eerbied hebben voor de leeftijd, toch? (Gelukkig leest hij dit pas nadat we in Santiago zijn aangekomen.) Ik heb alle tijd om rustig mijn dingetjes te doen. Inmiddels zijn er nog 4 Fransen en een Duitser bij gekomen.

Ik heb tijdens deze etappe het eerste gebrek aan mijn overigens uitstekende en perfecte uitrusting moeten vaststellen. Ik heb een extra boord aan mijn sokken nodig, om die over mijn schoenen te kunnen terugslaan. Nu ik, met het zonnige weer, mijn broek heb gekortwiekt, de pijpen zijn gehalveerd, schop ik regelmatig op het stoffige pad kleine steentjes in mijn schoenen. Ik heb vandaag wel 20 keer mijn schoenen uit moeten doen om er de rommel uit te schudden. Tot slot heb ik de rand van de schoen met tape tegen de sok geplakt. Honderd procent effect, maar nu zitten er tape resten op mijn schoen en sok. Dus ook niet zo´n goede oplossing achteraf. Ik zal het maar voor lief nemen en de schoenen uitkloppen, als er weer een aardkloot zich naar binnen heeft gewrongen.

John is om 17.00 uur aangekomen. Effen uitpuffen. Tegen half 7 wordt het tijd om te gaan eten. Maar waar? Er zijn twee bars, maar die zijn gesloten even als de enige winkel. John vraagt aan een mevrouw op straat of hij van haar twee biertjes kan kopen. Zij heeft geen bier, maar de winkel wel. Wij terug en net zolang aangebeld tot er iemand komt open doen. Dus nu hebben we eten voor vanavond. Buiten bij de refugio op een bank nemen we gezellig ons avondmaal met ieder twee blikjes bier. Er komt een mevrouw aanlopen. De beheerster. Ze brengt alvast de koffie en de melk voor morgenvroeg. Zij geeft ons een stempel en ik stop 3 Euro in het potje. Wat een refugio, wat een ervaring.

Morgen gaan we uitelkaar. Ik ga de 13 km inlopen die ik op mijn schema achter lig om op 19 mei in Santiago aan te komen. Er komen dan wel enkele flinke etappes aan maar het zit er in, als de komende bergen en het zonnige weer een beetje willen meewerken.

Tot de volgende keer.
De groeten, Wil