Dag 64
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Wil
04 Mei 2008 | Spanje, Calzadilla de la Cueza
ZO 4 mei
Frómista - Villamentero - Carrión de los Condens - Calzaldilla de la Cueza, 35 km (378km)
4-05-2008
Hallo trouwe lezers,
Sprak ik gisteravond over de stroom pelgims die er kwam: het was tjokvol in de refugio. Klaus, de Duitser kwam vol trots vertellen dat hij nog net een plaatsje in het portaal had gekregen. Op de grond welliswaar. Toen hij een uurtje later terugkwam had men er nog 4 matrassen bijgelegd. In alle hoeken, gangpaden en tussen de bedden lagen pelgrims. En dan die enorme dicipline van de pelgrims. Geen gemopper, geen onvertogen woord, geen haantjes gedrag. Alles gemoedelijk, ondanks de drukte bij de toiletten en douches. Toen ik vanmorgen om 5 uur wakker werd, lagen er tussen het bed van John en mij nog twee mensen te slapen. Dan is uit bed komen wel een beetje moeilijk. Omdat ik de drukte vrees rond 6 uur/half 7, haal ik de truc van gister van John uit. Ik was en kleed me vast aan en ga dan wakker liggen te liggen tot kwart over 6. We staan samen op in de hoop dat het ontbijt er vroeg is. En jawel, ook daar zijn we de eerste. Zodoende zijn we iets voor 7.00 uur al op pad.
Het doel van vandaag is Carrión de los Condes, 18 km. Dan zal ik John bellen om te horen hoe het hem gaat en of we eventueel nog een plaats verder lopen naar Calzaldilla, 17 km. Maar dat is een afstand zonder enige verzorgingsplaats onderweg.
Net voor Poblacion kom ik Maria, een blonde Duitse, tegen. We hebben haar al meermalen ontmoet op de camino. Zij heeft een nadeel, ze praat zoveel en zo vermoeiend. Die is beginnen te praten toen haar navelsteng werd doorgeknipt. Als die ´s avond naar bed gaat, wordt er een tape op haar mond gelegd. En dan maar klagen over de geluiden die de slapende mensen produceren, terwijl hordes last hebben van haar verbaal geweld. Ze praat over wat ze gedaan heeft, wat ze gaat doen en dan een direct verslag over datgene wat ze op het moment doet. Vermoeiend!
Gelukkig kan ik haar tactisch bij een splitsing van de weg voorbij lopen. Rust!
De weg die ik gekozen heb is een zandpad en loopt gedeeltelijk langs een kabbelend riviertje. Maar naar Carrión de los Condes gaat het over asfalt.
Ik ben om kwart voor tien in Carrión. Ik bel John en het gaat door naar het volgende dorp. Ik neem eerst koffie en wat broodjes en om kwart voor 11 loop ik weer aan. Wel de watervoorraad helemaal aangevuld, inclusief de thermoskan.
Het is een eindeloze weg. Eerst een stukje asfalt en dan een kiezelpad. Een ware voetreflexmassage en dat bijna 14 km lang.
Ik zie een toren. Een kerktoren? Of een fatamorgana? Dichterbij gekomen blijkt het een torentje van een huis te zijn. Jammer! En dan ligt daar plots Cazaldilla de la Cueza. Nog een paar honderd meter tot aan de refugio. Die is nog dicht. Ik sluit me aan bij de wachtenden. Om kwart voor twee leg ik mijn rugzak op mijn bed en mijn jack op John zijn bed. Ik heb de etappe voor vandaag erop zitten. John arriveert om kwart voor 5.
De meseta.
Een hoogvlakte, de hooi en graanschuur van Spanje. Eindeloos uitgestrekt. Zo nu en dan afgewisseld door een dorpje, een boom of wat struiken. De bomen staan voor ons aan de verkeerde kant van de weg: ze bieden geen schaduw.
Voor me zie ik mezelf plotseling lopen. Het vlaggemastje beweegt pront op en neer. Mijn hoed tekent zich ook duidelijk af.
Wie ben ik dat ik hier mag lopen?
De eindeloos lijkende weg laat je je gedachten de vrije loop gaan. Het is nu veel anders dan de voorgaande eenzame dagen. Deze eenzaamheid geeft en neemt, geeft je de ruimte en neemt de belasting in je hoofd weg.
Ik denk aan mijn jeugd, hoe ik van de lagere school verder mocht gaan studeren. Na de HTS en dienstijd werd er getrouwd: 'Voor je eigen' beginnen.
Ik denk aan de geboortes van Gabi en Ralf: het nestje was compleet.
Ik denk dat ze de mogelijkheden gekegen hebben die ze nodig hadden.
Ik denk aan de 36 jaar met Antonet. Al onze ups en downs. Hoe sterk ze was toen ik haar nodig had toen ik in 1999 onderuit ging en angst voor het leven had. Ik denk aan de weg die zij me wees naar Lourdes, waar ik de kracht weer terugvond.
Ik denk aan de nacht die ik samen met ons Carla doorbracht bij het sterfbed van ons pa. Drie schaatsmaatjes bij elkaar.
En als ik ons met ons achten bij de kist van ons mam zie staan, ieder met een schroef in de hand, dan denk ik aan de belofte die ik ons pa gedaan heb aan de vooravond van zijn overlijden. Ons mam heeft de beste verzorging van ons gekregen. Ik denk dat we daar trots op mogen zijn.
En als ik dan denk aan diegene die net voor zijn pensioen een ongeval kreeg en er waarschijnlijk niet meer bovenop komt, dan houd ik het niet droog. Dan heeft de meseta me echt te pakken!
Ik voel de warme stroom over mijn wangen boven de hitte van de zon uit. Ik laat het de vrije loop, in alle eenzaamheid. Waarom hij en niet ik?
Ik denk aan mijn toekomst. En dan denk ik aan wat ik onlangs gelezen heb: 'Vind je pad en je vindt Mij'.
Ik denk dat ik ze alle twee heb gevonden, hier op de meseta.
Bon Camino.
Tot de volgende keer.
De groeten, Wil
Frómista - Villamentero - Carrión de los Condens - Calzaldilla de la Cueza, 35 km (378km)
4-05-2008
Hallo trouwe lezers,
Sprak ik gisteravond over de stroom pelgims die er kwam: het was tjokvol in de refugio. Klaus, de Duitser kwam vol trots vertellen dat hij nog net een plaatsje in het portaal had gekregen. Op de grond welliswaar. Toen hij een uurtje later terugkwam had men er nog 4 matrassen bijgelegd. In alle hoeken, gangpaden en tussen de bedden lagen pelgrims. En dan die enorme dicipline van de pelgrims. Geen gemopper, geen onvertogen woord, geen haantjes gedrag. Alles gemoedelijk, ondanks de drukte bij de toiletten en douches. Toen ik vanmorgen om 5 uur wakker werd, lagen er tussen het bed van John en mij nog twee mensen te slapen. Dan is uit bed komen wel een beetje moeilijk. Omdat ik de drukte vrees rond 6 uur/half 7, haal ik de truc van gister van John uit. Ik was en kleed me vast aan en ga dan wakker liggen te liggen tot kwart over 6. We staan samen op in de hoop dat het ontbijt er vroeg is. En jawel, ook daar zijn we de eerste. Zodoende zijn we iets voor 7.00 uur al op pad.
Het doel van vandaag is Carrión de los Condes, 18 km. Dan zal ik John bellen om te horen hoe het hem gaat en of we eventueel nog een plaats verder lopen naar Calzaldilla, 17 km. Maar dat is een afstand zonder enige verzorgingsplaats onderweg.
Net voor Poblacion kom ik Maria, een blonde Duitse, tegen. We hebben haar al meermalen ontmoet op de camino. Zij heeft een nadeel, ze praat zoveel en zo vermoeiend. Die is beginnen te praten toen haar navelsteng werd doorgeknipt. Als die ´s avond naar bed gaat, wordt er een tape op haar mond gelegd. En dan maar klagen over de geluiden die de slapende mensen produceren, terwijl hordes last hebben van haar verbaal geweld. Ze praat over wat ze gedaan heeft, wat ze gaat doen en dan een direct verslag over datgene wat ze op het moment doet. Vermoeiend!
Gelukkig kan ik haar tactisch bij een splitsing van de weg voorbij lopen. Rust!
De weg die ik gekozen heb is een zandpad en loopt gedeeltelijk langs een kabbelend riviertje. Maar naar Carrión de los Condes gaat het over asfalt.
Ik ben om kwart voor tien in Carrión. Ik bel John en het gaat door naar het volgende dorp. Ik neem eerst koffie en wat broodjes en om kwart voor 11 loop ik weer aan. Wel de watervoorraad helemaal aangevuld, inclusief de thermoskan.
Het is een eindeloze weg. Eerst een stukje asfalt en dan een kiezelpad. Een ware voetreflexmassage en dat bijna 14 km lang.
Ik zie een toren. Een kerktoren? Of een fatamorgana? Dichterbij gekomen blijkt het een torentje van een huis te zijn. Jammer! En dan ligt daar plots Cazaldilla de la Cueza. Nog een paar honderd meter tot aan de refugio. Die is nog dicht. Ik sluit me aan bij de wachtenden. Om kwart voor twee leg ik mijn rugzak op mijn bed en mijn jack op John zijn bed. Ik heb de etappe voor vandaag erop zitten. John arriveert om kwart voor 5.
De meseta.
Een hoogvlakte, de hooi en graanschuur van Spanje. Eindeloos uitgestrekt. Zo nu en dan afgewisseld door een dorpje, een boom of wat struiken. De bomen staan voor ons aan de verkeerde kant van de weg: ze bieden geen schaduw.
Voor me zie ik mezelf plotseling lopen. Het vlaggemastje beweegt pront op en neer. Mijn hoed tekent zich ook duidelijk af.
Wie ben ik dat ik hier mag lopen?
De eindeloos lijkende weg laat je je gedachten de vrije loop gaan. Het is nu veel anders dan de voorgaande eenzame dagen. Deze eenzaamheid geeft en neemt, geeft je de ruimte en neemt de belasting in je hoofd weg.
Ik denk aan mijn jeugd, hoe ik van de lagere school verder mocht gaan studeren. Na de HTS en dienstijd werd er getrouwd: 'Voor je eigen' beginnen.
Ik denk aan de geboortes van Gabi en Ralf: het nestje was compleet.
Ik denk dat ze de mogelijkheden gekegen hebben die ze nodig hadden.
Ik denk aan de 36 jaar met Antonet. Al onze ups en downs. Hoe sterk ze was toen ik haar nodig had toen ik in 1999 onderuit ging en angst voor het leven had. Ik denk aan de weg die zij me wees naar Lourdes, waar ik de kracht weer terugvond.
Ik denk aan de nacht die ik samen met ons Carla doorbracht bij het sterfbed van ons pa. Drie schaatsmaatjes bij elkaar.
En als ik ons met ons achten bij de kist van ons mam zie staan, ieder met een schroef in de hand, dan denk ik aan de belofte die ik ons pa gedaan heb aan de vooravond van zijn overlijden. Ons mam heeft de beste verzorging van ons gekregen. Ik denk dat we daar trots op mogen zijn.
En als ik dan denk aan diegene die net voor zijn pensioen een ongeval kreeg en er waarschijnlijk niet meer bovenop komt, dan houd ik het niet droog. Dan heeft de meseta me echt te pakken!
Ik voel de warme stroom over mijn wangen boven de hitte van de zon uit. Ik laat het de vrije loop, in alle eenzaamheid. Waarom hij en niet ik?
Ik denk aan mijn toekomst. En dan denk ik aan wat ik onlangs gelezen heb: 'Vind je pad en je vindt Mij'.
Ik denk dat ik ze alle twee heb gevonden, hier op de meseta.
Bon Camino.
Tot de volgende keer.
De groeten, Wil
-
04 Mei 2008 - 17:33
Paul En Dimphie:
Hallo pelgrim,
Na een weekje kamperen was het flink bijlezen. En inderdaad met een lach en een traan. Willem, jongen,jouw verhalen te lezen doet goed.
Dikke knuffel van ons. -
04 Mei 2008 - 17:51
Patrick:
Hoi ome Wil,
Het begint al goed op te schieten voor wat betreft de afstand. Ook de bespiegelingen die inherent zijn aan de bedevaart komen goed los lees ik. Nu ga ik ook even mijn overdenkingen hebben want het is bijna 8 uur. Succes met de tocht en ik zie er nu al naar uit om alle verhalen "live" te horen als U weer terug bent in Nederland.
Groeten,
Patrick -
04 Mei 2008 - 18:12
Carla:
Ha schaatsmaatje,
Hij komt er boven op, misschien niet meer zoals weleer, maar de lach van hem komt terug. Het zal nog wel even duren maar ik geloof erin.Hij vindt ook zijn pad al zal het zijn met beperkingen!!
Geniet vanavond en morgen weer veel wandelplezier.
Dikke kus XXX -
04 Mei 2008 - 18:36
Kitty:
Ik vind het heel indrukwekkend ,wat je geschreven hebt over je gedachten,terwijl je op de meseta liep vandaag. -
04 Mei 2008 - 19:10
Gabi:
Dag lieve papa,
Dank je papa voor alles.
Dikke X -
04 Mei 2008 - 19:20
A&P:
Hoi Wil,
Je gaat geweldig.
Alvast welterusten en heel veel zonnig wandelplezier.
Het is ook hier heerlijk weer en nu we in de VUT zitten kunnen we lekker genieten.
Wil het ga je goed !!!
Groetjes, Alda en Peter.
-
05 Mei 2008 - 07:17
Ralfke:
Tranen in mijn ogen....!!
Bedankt pa voor alles !!!
love you!!
je zoontje. -
05 Mei 2008 - 11:19
Mark:
wat een prachtige verhalen; de vrienden van ralph & reninka lezen mee!!!
Groet,
Mark, Fenne -
05 Mei 2008 - 11:29
Diny:
Jij, bent Wil van de Ven
"une goeie mins"
Die de 'goede' weg vindt naar SDC
De kaarsen van Handel branden nog steeds voor je.
Wil , je doet het goed.
Ave, voor jullie. -
05 Mei 2008 - 16:49
Wil Zv Jean D, Arc:
Willem, Willem, Wille toch,
Ja mwt ons loopt de vakantietijd op het eind. Bij jou loopt alles nog. En hoe.
Jouw woorden uit dit bericht getuigen van een doorleefde tijd, die ook bij jou mee loopt.
Net als op de goede momenten in Lourdes: je ervaart in alle vezels van je lijf WAAR VANDAAN, WAT HIER, EN WAAR NAARTOE.
Groet vriendelijke groet van het Bernadetje, dat weer bij haar Maria in het kapelletje in het bos is teruggeplaatst. Mooi opgepoetst.
Groet aan Antonet en een salve voor jou.
Je Lourdes-makker, Wil
-
05 Mei 2008 - 17:05
Peregrinofrans:
Hola peregrino Wil,
Je gaat als een speer door het spaanse landschap.
Geniet van deze prachtige hoogvlakte!
Buen Camino,
Peregrinofrans
-
05 Mei 2008 - 21:18
Enneagram:
Fantastisch dat je zoveel van jezelf laat zien! Het lijkt erop dat tijdens zo'n camino het hoofd (intellect), hart (gevoel/emotie) en buik (intuïtie/instinctief) helemaal in balans komt. Maar... hoe gaat het nu met je onderdanen?
Eric
-
06 Mei 2008 - 14:24
Frits Osthoff:
Vloria de Rioja 6-5-2008.
Hallo Wil,
Je kent me nog wel, we hebben in Vezelay de koude en natte Paasdagen doorgebracht, hierna scheidden onze wegen.
Met mij gaat het ook heel goed en eigenlijk zonder veel problemen.
Wel kreeg ik in Spanje na het rustige Frankrijk een shock van alles wat ik om me heen zie. Daar weet jij vast ook alles van.
¨Pelgrims¨ waarvan hun schelp soms groter is dan hun rugzak en schoenen aan die zo uit de doos lijken te komen maar wel de plekken in de refugios innemen van de wat serieuzere. Die moeten na een dag wandelen nogal eens hun slaapplaats in een hostel/hotel tegen hoge kosten zoeken.
Maar goed jij gaat lekker. Ik heb nu natuurlijk niet veel tijd om je hele verhaal te lezen, maar als ik begin juni weer thuis ben ga ik dat zeker doen.
Ik wens je heel succes en behouden aankomst in S.d.C.
Frits ostzijde@zeelandnet.nl
-
06 Mei 2008 - 21:38
M-J En E-L:
De bomen,dat zijn geen bomen
Zonder de bladen;
De vromen,dat zijn geen vromen
Zonder de daden.
(Spaanse copla) ssssst,
Erik-Lex.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
