Dag 63

ZA 3 mei
Castrojeriz - Itero de la Vega - Boadilla del camino - Frómista, 26 km (413km)

3-05-2008
Hallo trouwe lezers,
Vanmorgen werd ik om 3.00 uur wakker. John stond op, waarschijnlijk naar het toilet. Ik draai me om en probeer weer in te slapen. Na een kwartiertje draai ik me weer terug, daar ik nog steeds gerommel hoor uit de hoek waar John slaapt. Ik zie in het donker de Deense, die in de bovenwoning van John verblijft drukdoende met haar slaapzak. Dan loopt ze de zaal af. John is nog niet terug in bed. Ik val blijkbaar weer in slaap, maar om 5.00 uur ben ik weer klaar wakker. De Deense stijgt op dat moment vanuit haar appartement naar beneden en neemt haar rugzak en andere spullen mee de zaal uit. Ik sta op, neem mijn kleren en toiletspullen mee. Ik tref haar in het zitgedeelte van de refugio. Zij kon al vanaf 3.00 uur niet meer slapen en was nu maar uiteindelijk opgestaan. Samen drinken we alvast een kop koffie in het keukentje. Tegen 6.00 uur ga ik John wekken. Tenminste dat denk ik. Ik tik hem op zijn schouder en hij staat meteen en compleet aangekleed op uit zijn bed. Zijn schoenen had hij nog net niet aan.
Hij was om 3.00 uur wakker geworden, denkende dat het 6.00 uur was en had zich aangekleed, gewassen en de rugzak reisvaardig gemaakt. Toen vernam hij dat het pas 3.00 uur was en is hij maar in volornaat terug in bed gekropen en weer in slaap gevallen.

Zodoende zijn we vanmorgen heel vroeg klaar voor het vertrek. Het ontbijt is goed, veel keuze, maar geen vlees of kaas.
John neemt zijn gereorganiseerde rugzak op zijn rug, heuptasje om, een Blokkerzak in de ene en zijn stok in de andere hand. Wat hij teveel had, heeft hij achtergelaten.
Vijf voor 7 vertrekken we. Ik besluit alleen door te lopen en we hebben afgesproken in de refugio in Frómista elkaar weer te ontmoeten. Ik neem zijn paspoort weer mee en enkel als er geen plaats is dan nemen we contact met elkaar op. Nog een groet en ik zoek mijn eigen tempo.
Net buiten het dorp krijg ik de aanloop van de berg die overgestoken moet worden. Een hoogteverschil van 200 meter moet worden overwonnen. Al spoedig krijg ik het erg warm en steeds warmer. De zon staat er geeneens. Ik besluit om mijn jack pas ver na de afdaling uit te doen, omdat ik voel dat ik drijfnat ben. Ik ga de berg over op 905 meter en voor me ligt de Meseta de Mostelare. Groot en uitgestekt. Op het pad dat zich naar beneden slingert en dan in de verte in het niets verdwijnt, lopen nog enkele Santiago-gangers. Naar het eerste bewoonbaar gebiedje is het 7 km lopen. De meseta heeft inderdaad iets mystieks. En ik kan me heel goed voorstellen, hoe dat hier, hartje zomer zal zijn: bloedheet!
Tegen kwart voor 10 kom ik bij het Hospital San Nicolás. Eén van de hostilaatjes die San Juan de Ortega gesticht heeft. Nu een kapelletje en tevens een refugio voor pelgrims. Slapen, eten, bidden en verblijven is hier mogelijk in deze kapel. Dat moet wel iets heel speciaals zijn. De capaciteit is 12 bedden. De Italiaanse beheerder is net bezig de bedden op te ruimen en is in afwachting wie zich vanavond zal melden. Hij vertelt honderduit en zet met trots een stempel. Gisteravond had één van de pelgrims een gitaar bij zich en had de mis met muziek begeleid. Hij glundert nog, als hij het relaas uitgebreid aan me verteld.
Het gaat weer verder naar Itero de la Vega. Zo´n 2 km nog lopen. De refugio´s lopen net leeg en het wordt gelukkig een beetje drukker op de camino. In een deuropening van een refugio neemt een Engels sprekende pelgim afscheid van een Spaanse furie. Het is een afscheid met inferno temperament. Of ik een foto van hen wil maken? Tuurlijk! De opname op het display gloeit nog na. Ook daar is de camino voor ...
Itero is slechts een kleine onderbreking van de meseta. Want hierna strekt hij zich in alle schoonheid en eenzaamheid voor me uit. In de verte hoor ik een Nederlandse koekoek, of een Spaanse die Nederlands koekoekt, want ik kan hem duidelijk verstaan (slaat de meseta-gekte bij me toe?).
Boadilla del Camino komt inzicht. Al slingerend voert de camino me door het dorp. De kerktoren is in bezit genomen door een ooievaar. Heel parmantig staat hij stoer op één poot roerloos te kijken. Ik twijfel even of hij wel echt is. Maar plots is hij met zijn snavel zijn veren driftig aan het bewerken. Toch even op de foto vastleggen. Het wordt nu tijd voor de koffie en wat versterkende middelen. De maag heeft duidelijke signalen afgegeven dat het tijd wordt.
Als ik om kwart voor 11 weer opsta moeten er nog 6 km worden afgelegd. Het pad voert langs een kanaaltje, waarvan de oevers met riet zijn begroeid. Veel rietzangers doen hun uiterste best hun mooiste lied te laten horen.
Een rietzanger is een vogel die zingt in het riet. Hij ziet er uit als een middelgrote ovale aardappel met twee pootjes en een gevederd staartje en waarschijnlijk twee ingeklapte vleugeltjes. Die kan ik niet zien. Bovenop een uitstulpinkje met een snaveltje, waar het geluid uitkomt. Aldus vogelaar: Wilmos del Lago.

Om half 12 ben ik bij de refugio. Deze opent pas om 13.30 uur. Ik ben de eerste vandaag. 7,50 Euro kost een slaapplaats met ontbijt. Na inschijving mik ik de rugzak op een bed en wat andere spullen op een ander bed: dat is voor John. Het duurt nog tot ruim 3 uur voor hij samen met Klaus aankomt. John is toe aan een glas bier. Op een terras wordt even verhaal gedaan, waar we ook onze Spaanse vriend weer tegenkomen. Zo is bijna iedereen weer herenigd. Je raakt elkaar niet zo makkelijk kwijt op de camino.
Op weg naar de refugio komen we nog een buslading Nederlanders tegen die het dorp bezoeken. Als stars worden we gefotografeerd.
Ik heb een jubileumpje: 1900 km afgelegd.

Tot de volgende keer.
De groeten, Wil