Dag 62

VR 2 mei
Hornillos del Camino - Hontanas - Castrojeriz, 17 km (439km)

Hallo trouwe lezers,
Opmerkelijk goed geslapen in de sporthal. Het grote voordeel van deze hal is zijn enorme ruimte. Het was er absoluut niet benauwd. Eerder te koud dan te warm. Ik maak John en Thomas om 6.00 uur wakker. Want om 7.00 uur is het vertrek afgesproken en als alles ineens wakker wordt en zich op die wasgelegenheid stort, kom je nooit aan de beurt. In de refugio nemen we het ontbijt en daadwerkelijk iets na 7.00 uur zijn we weg. Ik heb de afspraak met John weer gemaakt dat ik een uur zal doorlopen en dan zal wachten.
Thomas en ik hebben er een stevige pas in. Zo vroeg wordt er nog niet veel gesproken en is ieder met zijn eigen gedachte bezig. Na een uur geef ik Thomas de hand, want waarschijnlijk zie ik hem niet meer terug. Hij loopt in ieder geval meer kilometers dan wij vandaag. Misschien treffen we ons nog eens ooit?
Precies na een kwartiertje komt John aanlopen in gezelschap van Klaus, een Duitse pelgrim die John in het begin al had ontmoet.
De meseta is vlak: de Spaanse hoogvlakte. Nu nog een uitgestrekte groene vlakte, die doorbroken wordt door steenhopen en vervallen stenen muurtjes, mogelijk gediend als afscheiding. De camino gaat hier nog over de oude Jacobsroute en is niet veranderd door mooi geplaveide of asfaltwegen. De pelgrim voelt zo nog wat van vroeger. In het pad zijn drie sporen uitgesleten. Elk spoor met een grasrand. Eigenlijk iets te smal voor twee voeten, maar om in twee sporen te lopen, liggen ze net te ver uit elkaar. Je voelt je dan net Mr. Wijdbeens. Dat gras zouden ze weg moeten halen.

Graszoden. Die hebben we ook eens tegen een voordeur opgestapeld. Eén van de gebroeders Van de Dungen was getrouwd. Hij met een vrouw, de andere drie met elkaar. De drie woonden in de boerderij op het einde van de Hoge Akkers, hoek Vinkenslag. De getrouwde woonde aan de Maastrichterweg. En tegen zijn voordeur hadden wij, kwajongens, graszoden opgestapeld ('Russen' noemden wij die). En toen aanbellen. De deur ging open en alles viel naar binnen. Wij wegrennen. Maar Van de Dungen had het grapje reeds door en was van achterom naar de voordeur gerend. Onze voorspong was heel klein. Te klein voor één van ons. Die kreeg hij te pakken. Zijn straf was hard. Hij ging er schrijlings overheen zitten en nam zelf een graszode in de hand en zei: 'Nu deponeer ik deze rus in jouw gezicht' en hij liet dat ding vallen. Dit hebben we nooit meer gedaan.

Maar de oude Jacobsweg houdt helaas ook weer eens op en komt uit op een asfaltweg met links en rechts grote populieren. Het gaat naar Castrojeriz. Ik passeer de ruïne van het klooster San Antón. De weg voert onder de boog door. De pelgrims werden vroeger hier gelaafd door de monniken met wijn en water en met brood indien nodig. Twee nissen van waaruit de spullen werden aangereikt, zijn aan de rechterkant nog zichtbaar in de overblijfselen. Het klooster werd in de 12e eeuw gesticht en bewoond door voornamelijk Franse monniken, die zich ook ontfermden over de zieke pelgrims. Deze leden aan het zogenoemde Antoniusvuur, een schimmelziekte die ze opgelopen hadden door besmet graan te eten. Helaas de monniken zijn er niet meer, dus geen wijn! Enkel een paar postduiven zijn de bewoners van deze grote ruïne.
Voortlopend zie ik Castrojeriz voor me, gedeeltelijk tegen een heuvel aangebouwd en vrij geïsoleerd gelegen. Boven op de heuvel staan zeer prominent de restanten van de burcht, die uit de West-Gotische tijd stamt.
Castrojeriz bezit 4 kerken op 1100 inwoners. Via een langgerekte straat dwars door het dorp kom ik uit bij onze refugio, tegenover één van deze 4 kerken. Twee plaatsen uitzoeken, wat spullen erop leggen en dan zijn we eigenaar van twee slaapplaatsen, mits er betaald wordt. Ontbijt is hier ook mogelijk en al vanaf 6.00 uur. Kosten: donativo. Het is half 12 als de stempel
gezet wordt. Nu wachten op John. Zonder rugzak zal het wel beter met hem gaan, schat ik zo in.
Als hij aankomt ziet hij er monter uit. Enkel nu is de vraag, waar wordt zijn rugzak afgeleverd? Als hij na zijn zoektocht met rugzak terugkomt, blijkt hij die gevonden te hebben bij de refugio municipal. Vandaag gaat hij zijn rugzak reorganiseren en het geheel lichter maken.
Om half twee zitten we samen heerlijk in de zon bij een ferm glas bier.

Anka vom Tom, Tom macht es gut als wir uns nicht verabschiedet aber auf Wiedersehen gesagt haben. Pracht Kerl, sei stolz darauf!!

Tot de volgende keer.
De groeten, Wil