Dag 60

WO 30 april
Villafranca Montes de Oce - San Juan de Ortega - Agés - Atapuerta - Cardañuela Riopico - Villafría - Burgos, 38 km (477km)

30-4-2008
Hallo trouw lezers,
Gisteravond heerlijk en gezellig getafeld met enkele Duitse pelgrims. In het dorpje was maar één restaurantje, dus het was er heel vol. Bijna op elkaars schoot moeten eten. En met een geweldige snelheid werd het eten op tafel gebracht. Alsof de kok alleen voor ons behoefde te koken. Met behoorlijk wat 'brandstof' zijn we om half 10 naar bed gegaan. Want er stond een redelijke etappe voor de volgende dag op het programma.
Volgens plan om half acht vertrokken, samen met John. Een klein ontbijtje vooraf, maar John heeft het Santiago-ritme nog niet te pakken. Dat zal de komende dagen wel beter worden. Hij vindt het vervelend, als de anderen nog slapen om dan al op te staan en dus vertrok hij maar pas later ...
De planning is om naar Cardañuela-Riopico te lopen, 25 km. En morgen naar Burgos.
Aan de overkant van de weg gaat de camino flink omhoog. De aanloop naar het topje van 1163 meter. Villafranca ligt zelf op 950 meter, maar de afstand waarin het hoogteverschil moet worden overwonnen is heel kort. En het is ijzig koud. De wind doet flink zijn best en de zon is niet in staat om enige weerstand te bieden tegen die kou. Boven aangekomen is het een open vlakte en lijkt het nog kouder te worden. Enkel de handen hebben het koud, de rest is goed beschermd. In dit weer lijken de 13 km naar San Juan de Ortega eindeloos te duren. In de verte zie ik de toppen van de Sierra de la Demanda. Meer dan 2200 meter hoog en dik in de sneeuw.

Juan de Ortega, een monnink uit de 11de eeuw heeft in navolging van Domingo de la Calzada vele herbergen en hospitalen voor de pelgrims langs de route gebouwd. In de kerk van het dorp ligt San Juan in een stenen sarcofaag begraven.
In een bar wordt er koffie gedronken. We zijn echt niet de enige! Meer verkleumde pelgrim hebben hun heil hier even gezocht en zitten zich aan de koffie te warmen. Plots kan ik mijn vingers van mijn rechterhand niet meer bewegen. Door de koude volledig verkramd. Maar ik voel de kou nauwelijks, even later de gevolgen daarvan wel tijdens het opwarmen. Wel een beetje pijnlijk en fel tintelend. Het duurt meer dan 20 minuten en twee koppen koffie voor dat het weer redelijk op temperatuur is gekomen en de handen weer normaal aanvoelen. Buiten gekomen is de wind gaan liggen en voelt het heel aangenaam in de warmte van de zon. Het gaat van Agés naar Atapuerta. Naar verluid zijn hier de resten van een prehistorische mens gevonden. Dit gebeuren wordt dan ook overduidelijk op borden kenbaar gemaakt. Nog 6 km naar onze stopplaats. Het is een eenzaam pad dat door de rotsachtige bodem een beetje moeilijk begaanbaar is. De refugio heeft ook een bar. Daar eerst naar toe, want de dorst noopt dat! Daar krijgen we te horen dat de refugio ten gevolge van renovatiewerkzaamheden gesloten is. Een flinke tegenvaller. Want nu moeten we door naar Burgos voor een overnachting, nog 13 km extra. Het is al over 13.00 uur als we weer buiten staan, na onze cola te hebben opgedronken. Als we dit geweten hadden waren we zeker vroeger vertrokken. John heeft het niet breed en ons tempo daalt. Vlak voor Burgos nog een omleiding omdat het vliegveld wordt uitgebreid; 3 km er bij. (Dus komen deze km´s eigenlijk bij de officiële lijst erbij.) Hier besluit John de bus te nemen. We spreken af de refugio bij de kathedraal te nemen. Ik neem het pelgimspad weer op en John´s pelgrimspas om voor hem ook meteen een plaats te kunnen bespreken. Nog 7 km te gaan, eerst een industrieterrein en daarna dwars door de stad. Het is 10 voor 5 als ik het plaatsnaambordje van Burgos passeer. Maar de kathedraal is nog ver en de weg staat heel slecht aangegeven, wat mij verplicht om tot tweemaal toe de weg te vragen. Op het plein bij de kathedraal hoor ik mijn naam roepen. John zit er al. Hij had een lift gekregen en heeft imiddels geïnformeerd bij de refugio. Resultaat: vol. Weer 2 km verder lopen om daar ons geluk te halen (of niet). Via een park komen we bij een aantal houten barrakken aan. De voorzieningen zijn hier uiterst mager, maar we hebben een bed. Ik ga eerst de inkopen doen en John een douche en wat rust nemen. Morgen is het Hemelvaartsdag en waarschijnlijk zijn alle winkels gesloten. In de buurt is geen enkel restaurant, dus besluiten we maar een uitgebreide Brabantse koffiemaaltijd te nemen. Halen de schade morgen maar in. Tegen 22.00 uur gaan we na een beetje vervelende dag eindelijk naar bed.

Refugio, Albergue El Parral, Burgos.
Houten barrak met 30 stappelbedden, helemaal vol. Tussen de bedden een gangetje van 60 cm. Elk bed voorzien van een matras en kussen met een schone sloop. Sanitaire voorzieningen zijn uiterst sober: 3 wasbakjes met één spiegeltje, 3 toiletten waarvan twee met een deur met slot en één voorzien van een plastic gordijn. Twee douches, elk een kraan met koude en warm water knop. Echter alleen maar koud water. Tegen 7 uur ´s avonds is de vloer van de sanitaire ruimte en de aanloop daar naar toe drijfnat. Verlichting, één lampje. Steeds druppelen er nog pelgrims binnen. Om 20.00 uur bijna alles bezet. Gangpaden staan vol met rugzakken en alleen slalommend te betreden. Tegen 21.00 uur worden de fietsende pelgrims toegelaten. De horde wil eerst de vermoeidheid en vuiligheid van de dag er af douchen, in die koude sproeikop-hokken. Ik kruip tegen tienen in mijn slaapzak op een onderste bed. Hoogte tot het bovenmatras is krap 70 cm, maar slinkt beduidend als dat matras belegd wordt. Rechts van mij ligt een Amerikaanse. Ik kan ze aaien, zo dichtbij. Om 22.00 uur gaat het licht uit. Fietsers lopen vloekend hun bed te zoeken. Overal flitsende zaklampen. Ik slaap in.
Om drie uur wordt ik wakker. Overal rondom me heen geluiden van blazen, snurken, hoesten en piepen. De geluiden zwakken soms af, maar zwellen even later even zo snel weer aan. De druk op mijn blaas wordt te hoog. In één vloeiende omdraaiende en gelijk zittende beweging wil ik gebukt (het gaat niet anders) op de rand van mijn bed gaan zitten. Blijk ik met een paar van mijn schaarse haren in het spiraal boven me vastzitten. Helaas ik verlies ze. Met het licht van mijn telefoon de weg zoeken naar het toilet. De heen en terugweg worden zonder noemenswaardige extra geluiden afgelegd. Bij het weer op bed gaan zitten stoot ik mijn hoofd venijnig aan het bovenbed, even de hoogte vergeten. De bezitter van de boven-etage draait zich eens onrustig om, waardoor het spiraal mij heel dicht nadert. Rust. Even later zie ik twee benen voorbijkomen, een toiletbezoeker. Hij heeft geen licht en stoot zich dan ook diverse malen met zijn voet.
In mijn slaapzak knip ik even de telefoon aan en kijk hoe laat het is: half vier. Weer een paar paraderende benen, heen en terug. De Amerikaanse staat op en slaat iets om haar lichaam, ook naar het toilet. Knipje onder de dekens: tegen 4 uur. De toiletgang wordt frequenter. Draai me nu om. Luid gehoest uit een verre hoek, klinkt zeker niet gezond. Volgende knipje, het is kwart over 5, toch wat geslapen. Ik besluit om op te staan en een poging te doen tot wassen en scheren. Terug bij het bed met veel capriolen me aangekleed, slaapzak ingerold, schoenen aan. Bril zoeken. Gisteravond in de gleuf van mijn hoed gelegd die onder het bed lag. Voordeel als je beneden slaapt, heb je meer bergruimte. Tweede opgave: waar is mijn stok. Gister bij een ander bed neergezet. Zoeken maar met de telefoon in de hand. Met alles naar de koffieruimte. Die staat mutje vol met fietsen. Je kunt er je kont niet keren en iedereen wil er ook nog zitten, om bijvoorbeeld te eten. Op de grond in het voorportaal liggen nog 4 mensen op de grond. Slapen zullen ze wel niet meer, denk ik met al dat lawaai. Ook ik ben hier schuldig aan, want met 40 cent laat ik de koffieautomaat een bakje koffie produceren. En dat gaat niet zachtjes. Om half zeven zijn er reeds velen vertrokken uit de refugio El Parral te Burgos.

Tot de volgende keer.
De groeten, Wil