Dag 57

ZO 27 april
Los Arcos - Torres del Rio - Viana - Logroño - Navarrete, 40 km (587km)

27-04-2008
Hallo beste trouwe lezers,
Gisteravond met Heinz, een Zwitser en Vincent, een Fransman samen wat gegeten. Samen wat eten gebrouwd in het keukentje van de refugio. Een paar glazen wijn moesten wel wat smaak aan het eten brengen. Het gesprek was 3-talig, daar Heinz en Vincent elkaars taal niet spraken en zich met handen en voeten in het Engels trachten verstaanbaar te maken. Maar waar een wil is, is communicatie. En daar zat ik tussen. Het liep voortreffelijk, met de wijn als smeermiddel. Tegen half 10 het bed opgezocht. Ik lag rondom vrouwen. Boven en naast me een variatie aan Engelse, Amerikaanse en Deense nationaliteiten. Om 22.00 uur deed iemand het ligt uit.

Het is half 6 als ik voor het eerst wakker word. Zal wel door de vrouwelijke invloed gekomen zijn, of wat dan ook. Ik sta op, neem mijn spullen mee en ga het slaapzaaltje af. Het ontbijt is pas om 7.00 uur, maar gelukkig staat het voor half 7 al klaar. Dan kan ik vroeg vertrekken. Het doel van vandaag is Logroño en wie weet een beetje verder.
Het is wel een beetje schemerig als ik buiten sta. Ik ben de tweede die uit de refugio zo vroeg vertrekt. Gister heb ik afscheid van Heinz en Vincent genomen, want als ik besluit door te lopen na Logroño, zie ik ze niet meer. Heinz had het er duidelijk moeilijk mee. We hebben elkaar nu al drie dagen in een refugio ontmoet. En die jongen zit zo in de knoop. Hij hoopt dat de camino hem de goede richting zal geven.
Ik ga richting Torres del Rio, ruim 7 km. Het pad voert net als gister, door de wijngaarden en is (nog) niet zo geaccidenteerd. Voor mijn gevoel gaat het lekker.
Iets na 8.00 uur sta ik voor de kerk in Torres. Hij is open en nodigt uit voor een bezoekje. Dit wordt beloond met een mooie stempel in mijn pelgrimspaspoort. Aan een waterbron vul ik mijn flesjes, omdat op de volgende 12 km, volgens mijn boekje, geen waterpunten zijn. Koffie kan ik ook gebruiken, met een lekkere koek die ik gister voor deze gelegenheid gekocht heb. Als de zon achter een wolk verdwijnt, voel ik een koud windje over mijn natte rug. Het vest aan en dat voelt beter. De weg naar Viana is goed, maar op sommige plaatsen wel heel er stijl, zowel naar boven als naar beneden. Als ik naar boven kijk, zie ik steeds meer wolken verdwijnen en blauw daarvoor in de plaats komen.
Ook vandaag is het betrekkelijk rustig. Slechts een enkele pelgrim ontmoet ik onderweg. Een paar honderd meter met elkaar praten en dan vervolgt een ieder zijn eigen weg weer, in zijn eigen tempo. Het is vandaag meer Duitstalig in de conversatie.
Langzaam komt Logroño in zicht. Een redelijk grote stad. Net voor de stad zit een vrouwtje langs de weg de voorbijgaaande pelgrims te turven en geeft op verzoek een stempel van de stad Logroño. Ook mij verleidt ze. Weer een exemplaar. Een kwartiertje later kom ik er achter op haar tafeltje mijn routeboekje te hebben laten liggen. Terug! Gelukkig hoef ik niet zo ver terug, want een Amerikaan heeft het voor mij meegenomen in de hoop mij te treffen. Alles komt goed op de camino, toch? Ik word ook nog even begeleid door twee vrouwelijke, Spaanse pelgrims te paard. Net een ere-escorte. Zij doen elk jaar een stuk van de camino. Heel speciaal.
Het is half één als ik voor de kathedraal sta. Tijd om te eten en met me zelf te overleggen wat verder te doen. Het is nog 13 km naar Navarrete. Dat is qua tijd goed te doen. De zon staat nu wel alleen in de lucht, geen wolk meer en het wordt behoorlijk warm. De camino voert door de stad langs verschillende bezienswaardigheden. Dus daarvoor hoef ik niet hier te blijven. Dus besluit ik toch maar door te lopen en doe zo een indruk van de stad op, die er op deze zondagmiddag erg verlaten bij ligt. Zo loop ik langzaam rondom me heenkijkend Logroño uit, richting het meer Pantano La Grajera. En daar zijn alle Spanjaarden, die ik in Logroño gemist heb. In grote getalen zitten zij in het bebosde gedeelte om het meer, zeer rumoerig te eten, te dinken en te barbequeën. Het rookt enorm, maar het ruikt wel goed. Daar moet je als arme pelgrim aan voorbijgaan. Het is een keuze!
Dan gaat het weer in alle eenzaamheid verder. Een eenzaamheid die ik vandaag heel goed kan gebruiken. Het geeft me nu tijd om over de 27ste april na te denken.

27 april. De verjaardag van mijn vriend. Vandaag de dag om daaraan terug te denken. De herinnering en alles wat daar bij komt de vrije loop laten.
We konden het samen heel goed vinden. Maar er waren tijden, zoals Gerard van Maasakkers zo prachtig verwoord, '... er waren tijden dat we elkander amper verdroegen, omdat hij niet wilde, of ik niet anders kon, of andersom. Wat maakt het nu nog uit ...'.
Hij heeft me veel geleerd en ik denk hij ook van mij. Duidelijk, recht door zee. Ik heb in zijn bouwput van zijn huis gestaan en hij in mijn bouwput van mijn huis. Hij was trots dat ik het aandurfde. Hij had een zetje nodig van zijn broer om een huis te laten bouwen. We hebben veel samen gedaan. We lagen mekaar. Ik heb ook veel van hem meegekregen en mijn gedrag zal ook zeker gelijkenissen vertonen. Ik heb ook een beetje zijn driftigheid overgenomen, zijn nauwkeurigheid in het werk en het blijven vertrouwen in succes.
Om mogelijk iets te missen, vroeg hij me aanwezig te zijn bij de uitslag van de vaatchirurg. Daar had hij me niet voor nodig, want hij was nog bij de pinken genoeg. Maar hij wilde mij in zijn aanwezigheid op dat moeilijke moment. 5% kans op een fatale mislukking, zei de arts. 'Daar gaan we voor', was zijn reactie. Ik heb hem ´s avond voor de operatie nog bezocht in het ziekenhuis. We hebben lang gepraat die avond. Ik gaf hem een hand, niet wetende dat dat de laatste was. Ruim 30 uur later overleed hij. Hij hoorde bij de 5%. Ik verloor een vriend.
In een memoriam schreef ik destijds:
'Ik had een vriend, hij kwam me steeds nader.
Ik had een vriend, hij was mijn vader!'.
Bon Camino.

Het is half vier als ik voor de refugio in Navarrete sta. Ik ben nat van het zweet, de voeten voel ik een beetje, maar ik heb een fijne dag beleefd met al mijn eigen fijne, bijzondere herinneringen.

Tot de volgende keer.
De groeten, Wil