Dag 56

ZA 26 april
Lorca – Villatuerta – Estella – Irache – Azqueta – Villamayor de Monjardin – Los Arcos, 30 km (627km)

26-04-2008
Hallo trouwe lezers,
Het is me het nachtje weer geweest. Deze keer sliepen we maar met 4 personen op een zaaltje van 8. Lekker rustig dacht ik in mijn onnozelheid. Naast me lag een krasse, naar ik schat een 72, 73 jarige Australische mevrouw. Twee tot drie turven hoog. Een klein, gedrongen figuurtje. Maar een geluid dat die gedurende haar slaap kon produceren. Half Navarra heeft geen recht opstaande boom meer. Wat kon dat mens te keer gaan. En ik heb me gisteravond bij haar nog verontschuldigd, omdat ik vroeg zou vertrekken en mogelijk wat geluid zou produceren. Lag ze ook nog in een piepend bed. Op den duur probeer je van de geluiden nog iets te maken, als er een bepaalde cadans van de twee geluiden in kwam. Maar een zinnige, melodieuze compositie van een piepend bed en een snurkende dame heb niet kunnen verzinnen. Dus ben ik maar vroeg en zo stil mogelijk opgestaan. De was gelegenheid in, daarna in het donker mijn rugzak gepakt, mijn slaapzak van het bed genomen en zo zachtjes naar de eetruimte gegaan voor het ontbijt. En wie zit daar op een stoel: onze boomzaagster. Ze had de hele nacht zo slecht geslapen en was er maar vroeg uit gegaan. En dan te weten dat ze maar 10 km per dag loopt en gebruikelijk om 10.00 uur pas vertrekt. Nadat we samen een kop koffie gedronken hebben, gaat ze toch nog maar even terug. Ik neem mijn ontbijtje en zoek de camino weer op voor mijn 56ste etappe. De weersvoorspelling is al voor de tweede opeenvolgende dag juist geweest en er was voor 5 dagen zonnig weer gegeven. Hopelijk vandaag dan de derde.
Om 7.00 uur keurig op pad. Ik wil vandaag tot aan Los Arcon geraken, een afstand van 30 km. Aan de rand van het dorp blaft een hond me 'Goodbye'. Hij ligt aan de ketting en gezin de troep rondom zijn hok de sleepstreken van de ketting op de grond, heeft hij zomaar een echt Spaans hondenleven. Hij blaft me nog lang na, tot ik in een bocht uit zijn gezichtsveld verdwenen ben. Het is weer de zoveelste rustige morgens op een rij. Er lopen nog geen collega Santiago-wandelaars. Alleen de vogels begeleiden mij met hun gezang. Welke soort weet ik niet. Het zal wel een variatie van sla- en blinde vinken, puddingmussen en klapeksters zijn, denk ik. Maar hun gezang klinkt geweldig op deze vroege morgen. Ook nu is het weer verstandig goed naar beneden op het pad te kijken gezien de ruwheid van het pad en niet steeds vóór me uit, zoals mijn Antonet me er altijd opwijst. Als ik de afgelopen dagen haar raad helemaal opgevolgd zou hebben dan liep ik nu met tenminste twee verbrijzelde enkels, een dubbele gefractureerde schouder en de rest in de vorm van de blaasbalg van een accordeon, in de kreukels dus! Nou dat lopen is misschien wel wat overdreven, maar dan toch minstens zitten.
Zo red ik verschillende slakken van een gewisse verpletterde dood door mijn, nog steeds van een redelijk profiel voorziene LOWA stappers. Die hebben er nu reeds 140 Spaanse en ruim 200 Nederlandse en Belgische kilometers op zitten. Ik ben benieuwd of ze de resterende 627km volbrengen.

De provincie Navarra loopt bijna ten einde. De provincie hoofdstad is Pamplona en daar woont de helft van de bevolking van deze provincie. En met name de Franse camino is voor de bevolking een belangrijke bron van inkomsten, waar een ieder een graantje van mee tracht te pikken. Zij moeten het wel hebben van de niet-Spaanse pelgrim, want die heeft een grotere besteding voor zijn camino over. Maar van een extreme prijsvoering is hier absoluut geen sprake. Daar kunnen vele Nederlandse evenementen nog een voorbeeld aannemen. De camino wordt met betrekking tot de bewegwijzering heel goed onderhouden. Zelfs door de stad Pamplona is de route uitstekend aangegeven en te volgen. Uiteraard wordt de camino door een stad of dorp altijd langs een bezienswaardigheid geleid. Echter een kerk of iets dergelijks is meestal (nog) niet open. Dat zal in het hoogseizoen wel anders zijn.

Het pad maakt een S-bocht en een heel lange, vage vent loopt ineens voor mij. Ik kijk om en zie een grote zon boven de einder verschijnen. Die heeft vandaag veel warmte in zich, die hij ruimschoots aan ons zal willen geven.
Villatuerta is al snel gepasseerd, nog voor 8.00 uur. Het gaat nu richting Estella. Een oud historisch dorpje. Het traject van de camino door dit dorp wordt op dit moment stevig gerenoveerd. Hierdoor lijkt dit stuk meer op de camino door de bergen. De kerk Eglise Santo Sepulero is ook dicht. Dus een blik van mij in het voorbij gaan is voldoende, denk ik. Estella is een echte refugio plaats, dat is duidelijk merkbaar. In Azqueta wordt het tijd om het water op niveau te brengen. Iets verder op, net voor Irache ligt een beroemde wijnbron, van de monasterro de Irache. Twee kranen komen er uit de muur. Een water- en een wijnkraan. Zo te zien aan de gesleten randen van de knop van de kraan wordt er meer wijn dan water getapt. 'Le carburant du pèlerin' komt hier uit de muur. Eén beker is wel aan mij toevertrouwd. Het blijkt werkelijk een goede brandstof te zijn!
In Azqueta neem ik een langere pauze met koffie. 16 km staan dan al weer op mijn tellertje en het is 10.00 uur. Water bijvullen, nog even wat kletsen met twee Spaanse wielrenners en dan gaat het weer voort naar Villamayor de Montjardin. Hier controleer ik mijn watervoorraad nog eens want het komende stuk van meer dan 12 km naar Los Arcos zijn er geen watervoorzieningen onderweg.
Het pad voert door wijngaarden en opkomende korenvelden. De wijnranken hebben al behoorlijk veel scheut. De zijkant van het pad wordt gemarkeerd door het geel van de bloeiende brem met hier en daar wat paarse heide er tussen. De bergen in kijkend, is de brem overduidelijk aanwezig, hele grote, gele vlekken. Het pad is breed en zeer goed begaanbaar, maar helemaal niet beschut tegen de steeds feller en warmer wordende zon. Daar waar sporadisch een boom staat zitten de Santiago-gangers uit te rusten.
Het loopt tegen 12.00 uur en ik krijg langzaam honger. Het is met mijn boekje moeilijk in te schatten hoever Los Arcos nog verwijderd ligt. Daarom besluit ik bij een bosje halt te maken en mijn middagmaal te gebruiken. De schoenen uit en de voeten even de vrijheid gunnen.
Tegen half één stap ik weer op Het laatste stuk loop ik samen met een Française. Zij is op 7 maart in Vézelay gestart. Ook zij ervaart, nu zij in Spanje is, het als een weelde hoe de overnachtingen zo eenvoudig geregeld zijn. Het is werkelijk een enorme 'vrijheid' in je hoofd nu je daar niet meer aan hoeft te denken.
Los Arcos heeft 3 grote refugio´s. Ik neem de eerste de beste die ik tegenkom. Deze wordt geëxploiteerd door Oostenrijkers. Ik krijg een plaats op een zaal van 12 bedden. Het is iets voor één uur als ik heerlijk onder mijn welverdiende douche sta. 30 km met gemak afgelegd en voor de grote warmte mijn bed gevonden.

Tot de volgende keer.
De groeten, Wil