Dag 54

DO 24 april
Zubiri - Larrasoaña -Irotz -Villava - Pamplona - Cizur Menor, 24 km (690km)

24-04-2008
Hallo trouwe lezers.
Het is me het nachtje wel weer geweest. Ik heb zeer slecht geslapen. Dit zijn nu al bijna 3 nachten op een rij. Zou ik er niet meer aan gewend zijn om bij meerderen te slapen. Dan kan ik straks wel in therapie als ik weer thuiskom. Een anti-eenzaamheids-consult. Inslapen ging al heel moeilijk en om half 5 was ik klaarwakker. Luisterend naar een Fransman die na drie bossen in Frankrijk bezig was zijn eerste in bos in Spanje om te zagen. Tjé, wat kan die te keer gaan. Ik heb besloten om vroeg te vertrekken om voor de warmte in Cizur-Menor aan te komen. Jan en Karin gaan maar tot Pamplona en vertrekken later. Gisteravond hebben we nog gezamenlijk gegeten samen met een Belgische pelgrim Guy. Een krasse 72-er die voor de tweede keer de Camino loopt en dat met een kunstheup. Bravo! Dan zijn die 1600 km van mij nog niets. Guy vertrekt ook om 7.00 uur en we besluiten om samen te ontbijten en dan het eerste stuk gezamenlijk te lopen.
Om half 6 sta ik op. Haal de spullen van de kamer naar een andere ruimte, zodat de anderen van mijn gerommel niet wakker worden. Achteraf moet ik toch nog een keertje terug, want mijn stok ligt nog onder het bed. Tegen 10 voor 7 ga ik weg en na een heel karig ontbijtje kiezen Guy en ik de Camino richting Pamplona.
Dat het vannacht niet geregend heeft, is een voordeel voor de rotsachtige wegen. De modder is niet meer zo heftig, maar de mooi gekuiste schoenen zijn toch zo weer vuil grijs/geel geworden.
Al heerlijk buurtend hebben we er samen flink de pas in. Het schiet echt op. Soms nog wat glij-werk, maar over het algemeen valt het reuze mee. Na een uurtje komen we in Larrasoaña aan en hebben we al 5,3 km afgelegd. Een plekje zoeken voor ons vervolg-ontbijt. Ik heb nog een heel brood in mijn rugzak en wat soorten beleg en ook Guy heeft nog wat. Samen delend hebben we een heerlijk ontbijtje bij elkaar gesprokkeld.
Ik besluit om mijn jack vast uit te doen, want de zon is vandaag onze vriend. De weersvoorspellingen zijn dat hij ons de komende 5 dagen zal blijven verwarmen. Let wel, voorspellingen, die ik gehoord heb! Ik leef toch van dag tot dag en wat mij morgen brengt, zie ik morgen wel.
Waar we samen eten zijn een paar wegenbouwers bezig. Guy, oud wegenbouwer, raakt een beetje in zijn element. Eigenlijk ligt op de Camino een echte uitdaging voor hem, om als technisch aardbolstoffeerder deze weg beter begaanbaar te maken. Ik denk dat het hem een zorg zal zijn.

Bouwers waren wij in onze buurtvereniging 'd´n Hoef' ook regelmatig. Een heel nostalgisch trekje bij onze buurtvereniging is jammer genoeg verdwenen. En dat was het jaarlijks bouwen van de feesttent. Met de komst van de 'buizentent' is die enerverende bezigheid verdwenen. Nu kan iedereen die een beetje kan lezen die tent opzetten.
Voorheen ging dat onder de bezielende leiding van ontwerper, architect, aannemer, bouwer, opzichter, materiaalvoorziener Nico. Nooit was een tent gelijk. Afhankelijk van de maatvoering van de aangeleverde materialen werd ter plekke het bouwsel bedacht. Bedenken deed Nico en wij allen dachten mee. Het ene idee rolde over het andere. Na veel vijven en zessen ging dan eindelijk de eerste spade de grond in. En de eerste twee gaten zaten dus steevast op de verkeerde plaats. Dus, weer overnieuw. Zes tot acht palen, of wat daar voor doorging, gingen de grond in. Het aantal palen bepaalde hoe groot de tent kon worden. En ook natuurlijk het op dat moment aanwezige tentzeil. IJverig tot zeer overijverig werd er 'gebouwvakt'. Alleen Nico was in staat de spijkers er recht in te slaan. Bij de rest van de helpers waaide het altijd. Met een deur, die nooit dicht ging, werd de bouw compleet gemaakt. Te grote uitstekende delen werden op maat afgezaagd, opdat het tentzeil er rechtover zou passen. In allerlei standjes wiebelend op een keukentrapje werden die zaagactiviteiten, met gevaar voor eigen en andermans leven ondernomen. Zelf heb ik ternauwernood een aanslag met een zaag van Ben vd H. kunnen ontwijken. Hij had toch nog succes want met de punt van de zaag had hij me nog net te pakken oven mijn oog. Een flinke krep die met wat hulpmiddelen weer in de normale toestand werd gezet. Slechts één keer bleek de constructie niet weersbestendig te zijn en zijn we later op de dag naar een andere locatie gegaan, die spontaan werd aangeboden, om daar het feest in alle hevigheid doorgang te laten vinden. Merkwaardig is dat we sinds de nieuwe tent er is, onze ontwerper, architect, aannemer, bouwer, opzichter, materiaalvoorziener Nico tijdens de opbouw niet meer zien. Hij houdt blijkbaar niet van bouwpakketten.

We gaan weer op pad. Er zitten soms nog pittige klimmetjes in en meermalen moet mijn vriend, de stok me helpen. Ik heb al veel plezier van dat stukje hout gehad.
In Irotz stoppen we even bij een waterbronnetje om wat te drinken. Ook die plek staat keurig in mijn boekje aangegeven. Dus dorst hoef ik niet te krijgen. Druk is het vandaag absoluut niet. Er zijn betrekkelijk weinig wandelaars. Of wij zijn heel vroeg vertrokken af die anderen nog vroeger dan wij.
Het gaat iets te snel voor Guy en hij geeft aan om na Villava een langere rust te nemen en dan rustig aan naar Pamplona te lopen. Hij stopt daar. Mijn doel ligt nog 5 km verder. We rusten samen nog effen op een bankje en dan schut ik hem de hand en we wensen elkaar een Buen Camino. Ik vervolg nu weer alleen mijn weg. In Villava doe ik nog wat fourage inkopen en ga dan op weg richting Pamplona. Villava en Pamplona liggen zo dicht tegen elkaar dat ik ongemerkt al voor de Citadel van Pamplona sta. Op mijn gemak gaat het de stad door. Het is 12.00 uur en een beste tijd voor mijn boterham. In een park op een bank in de zon neemt de pelgrim het er van. Schoentjes uit, voetjes laten uitwaaien en rust. Even overweeg ik om toch na Cizur nog door te lopen, maar dat is nog 12,5 km. Met de wetenschap dat de weg zwaar kan zijn en het nu goed gaat met me, besluit ik niet te forceren en langzaam de lengtes van de etappes op de voeren. Dan maar wat later John inhalen.
Ik sta op en zoek mijn weg naar Cizur. Een paar kilometer voor het dorpje loop ik een Zwitser achterop. Al pratend lopen we die laatste kilometerjes. Dan de refugio zoeken. Niet ver van het kruispunt wordt ons aangegeven! Een oudere, wat drukdoende vrouw ontvangt ons: inschrijven, betalen, de noodzakelijke stempel voor het paspoort en ik heb weer een slaapplaats. Het ziet er goed uit. Na verzorging blijft er lekker een mooie tijd over om nog van de zon te genieten en te kijken hoe mijn wasje weer droogt. Het is kwart voor drie. Straks nog even de inkopen voor morgen doen en de route bepalen. Zien of ik mogelijk weer iets aan de inhaalslag 'Hoe vang ik John!' kan toevoegen.

Tot de volgende keer.
De groeten, Wil