Dag 53

WO 23 april
Roncesvalles – Burguete – Biskarret – Zubiri, 22 km (714km)

23-04-2008
Hallo beste lezers,
Het is vannacht een rommeltje geweest. Nu was de zaal wel niet 'complet' maar 79 mensen op één hoop kunnen ook een hele hoop geroezemoes aanzwellend tot lawaai produceren. Allereerst het verorberen van het pelgrimsdiner in het restaurant. Duidelijk te merken dat men er voor 100% op ingesteld is om hopen en met nadruk hopen pelgrims snel van voer te voorzien. Het was allemaal netjes en het eten was eenvoudig maar voldoende. Alleen de snelheid waarmee een en ander naar binnen gewerkt moest worden was niet zo mijn dingetje. Een grote hoeveelheid ronde tafels waaraan 12 personen konden zitten was op zich heel gezelling. Met name omdat zo alle nationaliteiten door elkaar kwamen te zitten. Maar eten en praten was er nauwelijks bij. Zeven uur aan tafel en kort voor half acht was iedereen klaar. Want let wel om acht uur was de tweede ronde. Voor het personeel toch een opgave om alles weer aan de kant te hebben voor de volgend groep.
Terug daarna op de slaapzaal. Om 9 uur ben ik maar gaan slapen, althans een poging gaan ondernemen. Gelukkig heb ik het licht niet meer zien uitgaan, dus de eerste slaap had ik vrijsnel te pakken. Maar om 2.00 uur ging de eerste wekker al af. En toen hoorde je al het geronk en gesnuif door heel de zaal. De ongelukkige, een Italiaan, kreeg zijn wekkertje ook nog niet zo snel uitgezet. En duidelijk was dat hij er meer moeite mee had dan de 78 anderen, te horen aan zijn verbale reacties naar zijn mechanische waakhond. En vanaf dat moment begon het geloop naar het toilet. De één na de ander voelde de druk oplopen. En ik had veer het voordeel om al deze mensen daar naar toe te mogen zien gaan. De slaapplaats van mij was niet zo tactisch: bij de ingang van onder andere de toiletten. Ik kan ze nu allemaal beschrijven, hoe ze er ´s morgens er uitzien. Uiteindelijk ben ik maar om 6.00 uur opgestaan en ik ben nu gereed om te vertrekken. Nog even wachten op Karin en Jan, want die heb ik gisteravond ook weer getroffen. Het gaat dan eerst op weg naar een bakker, 3 km verder op!
De moet gaat ook nog aan, want het het regent. Eigenlijk te weinig voor de poncho, maar te veel om zonder te lopen. Bij de splitsing gaat het even fout. De verkeerde richting! Na een 10-tal minuten komen we er achter dat we fout zitten. We lopen in een boogje weer terug naar de refuge. Omkeren! En nu de juiste richting nemen. Het begint wel heel modderig. Dus is het oppassen voor het uitglijden. Na 3 km komen we aan in Burguete. Het barretje zoeken, waar je een ontbijt kunt kopen. En een lekker kop koffie. Het eerste Spaanse kopje koffie. Voor het middageten is hier niets te krijgen, dus zal dat verderop moeten gebeuren. Het boekje Miam-Miam-Dodo is een geweldige hulp. Allerlei heel nuttige informatie staat er in en juist aangegeven bij de plaats waar je doorkomt. Karin en Jan kopen bij de rijdende groenteboer nog wat fruit en dan gaat het echt op pad. En dat pad is er vandaag in allerlei variaties. Heel goed tot redelijk geplaveid en weinig tot heel veel modder. Ik moet zeggen dat dit pelgrimspad heel wat anders is dan het pad dat ik in Frankrijk gelopen heb. Eén ding is zeker, mijn ge- en bepleisterde schoenen hadden het hier geen dag uitgehouden. Door dat klimmen en dalen over de rotsachtige bemodderde paden wordt heel veel van het schoeisel gevraagd. Soms denk ik, dit is niet leuk meer. Je bent veel te geconcentreerd bezig om goed te bepalen waar je veilig kunt lopen. Dit kost bergen energie!
Eindelijk komen we in Biskarreta aan. Aan het einde van het dorpje is een winkeltje. Voorraad aanvullen. En dan lekker buiten in het opkomend zonnetje een heerlijk broodje opeten met de koffie erbij, natuurlijk. Ik berg de poncho voor vandaag definitief op. Hopelijk blijft dat zo.
We gaan weer op pad na een dik kwartier rust. De weg wordt er niet beter op. Ik weet dat je je voor para-sailing extra moet verzekeren, maar of dat voor mud-sailing ook moet? Met het dalen voel ik mijn knieën heel duidelijk.
Er wordt toch een behoorlijke aanslag op de twee gewrichten gepleegd. Een klimmetje bij Lintzoáin naar 834 meter vergt heel wat. Boven aangekomen nemen we even de tijd om uit te puffen. Dat de zon nu al redelijk sterk is, merk je op de plekken die hij goed kan beschijnen. Die plekken zijn al redelijk droog. Maar wij moeten het nog met veel modder doen. Het gewicht dat ik in Lourdes uit mijn rugzak heb achtergelaten, zit nu in volle omvang weer aan mijn schoenen vast. De weg is uitstekend uitgezet. Hele goede bewegwijzering met regelmatig een afstandsaanduiding erbij. Met mijn boekje in de hand kan ik redelijk de positie bepalen.
Een volgend hoogte punt dat wordt aangegeven ligt op 801 meter. Gemiddelde daling van 33 meter over 4,6 km. Maar soms gaat het met geweld omhoog en ook zo omlaag. Nog 3,7 km naar Zubiri. Het einddoel van vandaag. Zubiri ligt op 530 meter. En die daling van 200 meter wordt op het laatste stukje gedaan. Heel erg stijl! Hier moet ik toch wel even rust nemen onderweg. Maar plots zie ik huizen door de bomen verschijnen. Zubiri!
Het bruggetje over bij de rivier en aan de rechterkant ligt een refuge. Er is plaats voor ons drieën. Keurige verzorging, dus wat wil een Santiago pelgrim meer? Lekker douchen. De was wordt even gezamenlijk in een wasmachine gedaan. Alleen de droger is stuk, maar de zon schijnt nog steeds. Als we geluk hebben is de was droog voor we gaan eten. De oplettende volger zal zien dat er tot vandaag 1599 km zijn afgelegd!

Tot de volgende keer.
De groeten, Wil