Dag 52

DI 22 april
Saint Jean Pied de Port - Roncesvalles, 27 km (736km)

22-04-2008
Hallo trouwe lezers,
Vandaag gaat het naar Spanje. Vanuit de refuge Le Chemin de l´Espirt vertrek ik met nog twee Nederlanders. Karin uit Lutjebroek en Jan uit Zaandam. Zij vertrekken pas vanaf hier. Meteen na het vertrek gaat het bergop. En niet zo misselijk ook. Mijn companen ben ik na enkele minuten al kwijt. Na twee keer wachten ga ik op mijn eigen tempo rustig naar boven. De zon begint al fel te schijnen. Ik besluit om het jack en vest uit te doen, want ik voel het water al over mijn rug lopen. Dit gaat even goed, want zo snel als die zon gekomen is, is hij ook weer achter een dikke donkere wolk verdwenen. En ik voel druppels. Dus de overmoedigheid pak ik maar weer snel uit de rugzak en ik kleed me weer ordentelijk. Wat is het prachtig hier in de bergen. Een fantastisch ruig landschap. Je loopt hier inderdaad niet meer alleen. Er zijn heel wat andere zwoegers die de tocht ondernemen. Maar veel wordt er onderweg niet gesproken. De energie is hard nodig om de ene voet voor de andere te krijgen. Ik sta toch regelmatig even stil om van het uitzicht te genieten. Je kunt hier wel honderden foto´s maken.
Na een kilometertje of zes houd ik even een stop om te rusten en de gebruikelijke koffie te nemen. Ergens op een rotsblok richt ik de rustplek in. Gelukkig staat de zon er weer. Het is ook leuk om al die zwoegende pelgrims langs te zien trekken. Er zijn er bij, bij wie je je af kunt vragen, halen die het wel. En dit is nog maar het begin.
Na een kwartiertje pak ik de spullen in en ga weer op pad. Als ik een bocht om ga, staat er heel uitnodigend en leuk terras van een herberg. Helaas de koffie heb ik gehad, ik ga er aan voorbij.

Ik zit nu bij Orisson, op een hoogte van 790 meter. En het gaat maar door, over de 'route de Napoleon'. De bergen worden steeds kaler. Ik zit al boven de boomgrens. En het gaat maar door en door. Er staat toch een ijzig koud westenwindje. Alleen mijn handen worden steenkoud. De rest is goed beschermd. Even met de handen slaan en wrijven, dan komt de temperatuur geleidelijk terug.
Op een kruising staat, op wat rotsblokken, een Mariabeeld: Vierge de Biakorri. Ik loop nu weer over een asfaltweg. Na ongeveer 3,7 km is het even oppassen, want hier wijkt de GR65 van de asfaltweg en gaat over op een rotspad, verder naar boven. Nu is het echt klimmen. Voor mij zie ik kleine figuurtjes over het pad lopen. Daar moet ik ook nog naar toe. Het is zwoegen, maar de mooie omgeving vergoed heel veel.
Ik bereik het hoogste punt, de Col Lepoeder, op 1430 meter. Vanaf nu gaat het naar beneden. En hoe! Geen geplaveide of geasfalteerde weg, maar over rotspaden en veel, heel veel modder. Soms nog wat resten van sneeuw. Het is soppen. Tot over mijn enkels sta ik soms in de modder. Wat een geluk dat ik mijn stok heb. Die heeft me regelmatig het evenwicht teruggeven. Tevens is hij een goede rem voor mij.
Ik kom uit op een asfaltweg. Maar dat is ook alles. De weg oversteken en het rotspad vervolgen. Op een bordje staat: Roncesvalles 3,5 km, 25%! Dit is geen rentepercentage maar de hellingshoek van de afdaling. Alle mensen wat is dat werken. Stapje voor stapje gaat het naar beneden. De knieën beginnen nu een beetje te protesteren. Ik moet zorgen dat ze bij het afdalen steeds gebogen blijven, anders wordt de druk op het gewricht veel te hoog. En regelmatig even rust houden. Niet alleen de rotsblokken en stenen verstoren een soepele afdaling, maar ook weer veel modder. Het is glad op die rode blubber. Mijn schoenen en broek zien er niet uit!
Eindelijk beneden. Maar waar ben ik uitgekomen? Even zoeken. Ik kom bij uit bij een hotel/restaurant, waar wat andere wandelaars aan een heerlijk glaasje bier zitten. Ik kan de verleiding niet weerstaan en al heel rap zit ook ik er bij met een gele rakker in mijn hand. Geweldig na zo´n tocht.
Hier moet ik het avondeten reserveren en de refuge ligt achter het hotel, wordt me verteld. Dat is nu een voordeel, voorheen moest ik alles zelf uitzoeken, maar medepelgrims zijn nu behulpzaam.
Slaapplaats geregeld, met 120 man/vrouw op een zaal. Dat zal me vannacht een geronk geven en morgenvroeg een chaos als iedereen wil vertrekken. We laten ons verrassen.
Even douchen en de was doen, want de zon schijnt nog en dan kan de was mooi droog zijn voor het avondeten van 19.00 uur. Lekker ontspannen op bed liggen en we zijn weer de oude.
Ik denk even terug: dit is mijn eerste Pyreneeën dag. Een hele mooie dag. Ik heb genoten.

Tot de volgende keer.
De groeten, Wil