Dag 49

ZA 19 april

Louvrie-Juzon – Lurbe Saint Christeau – Asasp Arros – Issor – Arette – Lanne-en-Barétous, 37 km

19-04-2008
Beste trouwe lezers,
Het is zaterdagmorgen 6.00 uur. Buiten is het nog donker, maar het regent niet. Ik zie hier en daar een ster, dat kan betekenen weinig bewolking. Het slapen is goed gegaan. Ik moet wat improviseren om warm water te krijgen om me te wassen en de tanden te schrobben. Een spiegel is er niet, dus wordt er niet geschoren. Blind met het mesje is erg riskant. Dat morgen dan maar. Ik pak mijn zooitje in, sluit af en vertrek. Sleutel in de brievenbus van het gemeentehuis, brood bij de bakker voor het ontbijt en de rest van de dag en dan gaat het echt op weg. Doel van vandaag is Arette. Ik heb besloten de weg over de Col de Marie Blanque niet te nemen om mijn voeten te beschermen en ik ga definitief naar St. Jean Pied de Port. De onderdanen hebben even wat meer aandacht nodig. Ik neem de afslag naar de D918. Het eerste dorpje dat ik tegen kom is Lurbe Saint Christeau. Dit is een afstand van 20 km. Een lange eenzame weg door het bos van de Bager. Behoudens de eerste 3 km is er nauwelijks verkeer. Slechts zo nu en dan een enkele wielrenner en bij de meertjes staan nogal wat auto’s geparkeerd van enkele vroege vissers. Tegen negen uur maak ik mijn eerste stop. Het ontbijt voor vandaag. Tevens een goede massage beurt voor de voeten. Dat voelt wel lekker. Maar ik gun me maar een kwartier, want de dag is nog lang voor wat het aantal kilometers betreft. Mijn teller staat op 9,5 en dat valt niet tegen. De opstart is minder prettig, maar na een paar ferme stappen loopt de trein weer. De zon schijnt nu al. Ben benieuw of hij het de hele dag vol houdt, want er dreigen ook donkere wolken. Ik loop soms nog in sluiers van de nevel die over de weg het dal in vallen en daar langzaam oplossen. Na een uur stop ik weer om de voeten wat rust te gunnen en dat probeer ik vandaag vol te houden. Koffie smaakt ook wel, dus de thermoskan komt tevoorschijn. Een kopje koffie bij een voetmassage in de Pyreneeën. Een schijnbare luxe. Het eerste kopje koffie stoot ik weer eens om. Gelukkig valt het allemaal de goede kant op, zodat niets bevuild wordt.

Anders was dat tijdens een Lourdes reis van mij, enkele jaren geleden. Het gebeurde op een van mijn eerste busreizen als busleider. Ik had geen buspastor toegewezen gekregen, dus werd mij gevraagd om de gebeden onderweg voor de pelgrims te verzorgen. Toen ik bij het opstappen van de pelgrims de passagierslijst controleerde zag ik een naam Zewh staan: Zeer eerwaarde heer. Dat betekende de persoon was priester of pater. Het bleek de pastoor van Budel te zijn, die samen met zijn broer en zus en haar vrienden de reis ondernamen als pelgrim. Echter de zus gaf mij aan dat de pastoor, Tinus, graag in Lourdes bij de diensten mee wilde celebreren. Hij had daarvoor albe en stola meegenomen. De pastoor was een gezellige gast en zo ook zijn broer en zus. De humor en de lach voerden de gehele reis de boventoon. Tijdens het serveren van een kopje koffie, op de eerste dag, ging het mis. Mijn koffiehulp wilde het hete bekertje koffie bij de pastoor in het rekje zetten. Hij wilde daar wel behulpzaam bij zijn. Maar in plaats van dat de koffiebeker in het rekje kwam, werd de inhoud gezamenlijk, door hulp van Tinus over de broek van Tinus gegooid. Tinus haalde diep adem, sloot zijn ogen, drukte zijn hoofd tegen de hoofdsteun en liet piepend de lucht tussen zijn tanden ontsnappen. De tranen liepen over zijn wangen. Hij was de hitte van de koffie op zijn dijen aan het verwerken. Toen de omstandigheden weer enigszins draaglijk werden, opende hij zijn ogen en haalde opnieuw adem. Langzaam kwam er weer leven in Tinus 'Onze lieve heer had een zwaar kruis', zei hij na enkele minuten, 'maar ik heb een heet kruis!' Zijn zus vroeg, hoe kon het anders, of zijn broek vies was en ze ging er volkomen aan voorbij dat Tinus de pijnbestrijding belangrijker vond dan de toestand van zijn broek. Tot aan de avond liep hij en zat hij met zijn natte koffie kruis.

Het gaat weer verder. In Asasp-Arros doe ik inkopen bij de bakker en de slager voor het weekend. Brood is nog wel te krijgen op zondag maar voor het andere zijn de winkels morgen gesloten. Net buiten Asasp neem ik de D918 weer op. Ik zie rechts van mij een geschikt plekje om het middagmaal te verorberen. Effe weer een half uurtje pauze. Daar de zon al een tijdje weg is, besluit ik bij het vertrek mijn vest nog maar even aan te doen, want de wind waait wel fris. Als ik Issor passeer, laat ik hier een paar potentiële overnachtingplaatsen liggen. Ik heb besloten om na de kruising met de D291 de eerste de beste overnachting te nemen. Op de kruising staat aangegeven St. Jean Pied de Port 68 km! Een opsteker. De weg daalt constant en er bieden zich geen overnachtingen aan. Zo sukkel ik Azette binnen. Het VVV is open. De dame is me erg behulpzaam en bespreekt een plaats voor mij in Lanne-en-Barétous; 5 km verder. Fijn dus nog doorlopen. Ik besluit het toch maar te nemen. Het is in de richting en (mogelijk) dus morgen wat minder. Ze geeft me een tekening en ik op weg. Uiteindelijk komen er nog 2 km bij, daar de gîte een stuk van de weg af ligt. Ik word hartelijk ontvangen. Blij dat ik er ben. De teller staat inmiddels op 37 (+2). Eigenlijk te veel voor vandaag. Een lekkere douche, wat eten, even met thuis bellen en de wereld ziet er weer heel anders uit!

Tot de volgende keer,
De groeten, Wil