Dag 46

WO 16 april
Lourdes, 0 km

16-04-2008
Hallo trouwe lezers,
Het was vanmorgen wel even wennen. Wakker worden en een keer niet op de automatische piloot je dingetje doen. Even niets! Wakker worden, eens kijken waar ben ik en dan even kijken hoe laat het is. Zes uur. Toch maar even omdraaien. Maar als je dat niet gewend bent, is het moeilijk en vooral voor mij, om te blijven liggen. Dus ben ik al even met de reorganisatie begonnen. Er is hier ook een gelegenheid om echt de was te doen en daarom wil ik de nitreuse dampen van 45 dagen zwoegen wel eens door een witte reus of hetzij welke kabouter dan ook laten neutraliseren. Fris de bergen in! Fris, waar ben ik die naam ooit eerder tegen gekomen? (huiskamervraag)
Gerard had al keurig voor mijn ontbijt gezorgd. En dit keer geen Frans ontbijt! En lekker onder het genot van een bak koffie bijpraten. Voor je het weet is er al weer een halve morgen om. En onze meeste verhalen gaan dan toch over Lourdes.

Lourdes de plaats van de pelgrims. Het is en blijft een bijzonderheid om hier die omstandigheden mee te maken. Ik heb op mijn camino vele momenten gekend die ik vooraf absoluut niet voor mogelijk gehouden zou hebben en nu achteraf beslist niet had willen missen. Dit is ook wat deze plaats, in ieder geval voor mij zo speciaal maakt. Al 45 dagen pelgrimerend onderweg maakt toch iets bij je los. Vertrokken als toeristische pelgrim verworden naar een pelgrimerende toerist. En deze pelgrimstocht met onder andere een tussenstop hier in Lourdes is heel speciaal. Want zeker niet elke dag is van een leien dakje gegaan. Hoe vaak heb ik de woorden 'boete tocht' al niet gebruikt?
En zoals ik het gister vertelde hoe wonderlijk om op een goede dag thuis te zeggen: 'Houdoe', nog een keer zwaaien op het bruggetje naar de achterblijvers en dan na 45 dagen in jouw Lourdes aan te komen. Zoals ik al zei: dán voel ik me heel bevoorrecht. De intenties die ik meegenomen heb voor enkele achterblijvers zijn bij de grot neergelegd. Straks gaat mijn camino weer verder.

Al honderden jaren wordt deze camino gelopen. Als het niet als bedevaart was dan wel als straf, opgelegd ten gevolge van het plegen van een of ander niet door de beugel gaande activiteit. Zowel de staat als de kerk konden vroeger zeer pertinente straffen opleggen. Waarbij een samenspel tussen de staat en kerk niet ondenkelijk was. Want in plaats van in een kerker geplaatst te worden, wilde een veroordeelde, als hij de keuze voorgelegd kreeg, maar al te graag de camino naar Santiago ondernemen. Eén ding was dan zeker, de gemeenschap was het heerschap zeker voor meer dan een jaar kwijt, als hij nog terug kwam. Want meermalen verschenen deze figuren niet meer terug in de vertrouwde omgeving. En dan had ook dat probleem zichzelf opgelost.

Nu wil ik hier mee niet zeggen dat ik in diezelfde omstandigheden vertrokken ben, want ik kom wel terug! Maar de huidige camino heeft door de jaren heen wel een heel andere betekenis gekregen. Soms heb ik wel eens lopen denken dat bepaalde mensen het lopen van de camino eens broodnodig zouden opgelegd moeten krijgen. En dan samen onderweg hun problemen eens zouden moeten bespreken. Wat zou er een wederzijds begrip ontstaan.

Zoals gezegd vandaag een rustdag, in die zin, dat er niet gelopen is. Er zijn wel voorbereidingen getroffen voor het vervolg. De route is al een stukje verkend en de eerste overnachting is al geregeld. Zo zien jullie, stil zitten is er voor een pelgrim echt niet bij. Er staan nog hele mooie dingen te gebeuren, waarover over een paar dagen meer.
En ik moet hier niet te lang meer blijven, want mijn 'kosthuis' begint al aardig te vertrouwd te raken en dan wordt het vertrek steeds moeilijker. Ik wil niet zeggen dat ik hier verwend word, maar het zit er wel héél dicht tegen aan.

Tot de volgende keer.
De groeten, Wil