Dag 44

MA 14 april
Marciac – St. Justin – Sauveterre – Ansosst - Liac – Bazillac – Tostat – Bazet, 40 km

14-04-2008
Hallo beste trouwe lezers,
Ik ben vanmorgen als enige voor het ontbijt. Te vroeg voor de anderen, denk ik. Ik vraag heet water en met de nadruk op heet, voor mijn thermoskan. En dat wordt keurig geregeld. Het betalen geeft problemen, daar de factuur niet klopt. Man en vrouw mopperen over en weer en al verwijtend naar elkaar, zoekend naar de oorzaak. Voor mij totaal onbelangrijk en ik vraag gewoon om een nieuw factuur. Die vraag brengt die twee weer terug naar de actualiteit en in drie tellen is het gepiept. Wegwezen, op pad: de voorlaatste etappe naar Lourdes.
Gisteravond, na wat wikken en wegen, besloten om mijn gepleisterde schoenen in mijn rugzak op te bergen. De anderen moeten me nu tot aan Lourdes brengen. En dan kan ik beoordelen hoe ze me bevallen. Want bij nader inzien zal van die dappere stappers nog weinig te maken vallen.
Het weer zal vandaag wisselvallig zijn, dus doe ik de volledige oorlogsuitrusting maar aan. Even de weg zoeken en daar gaat hij dan, op naar de D38, die me tot aan St. Justin zal brengen. Daar steek ik via de D50 over naar Sauveterre, om daar dan via de D8 verder naar het zuiden af te zakken, richting mijn eindbestemming van vandaag: Bazet. Dit is 10 km meer dan de oorspronkelijke planning, maar als het gaat heb ik dat dan ook weer gehad. En als het regent vandaag, valt er toch bitter weinig te genieten van de omgeving. De Pyreneeën zijn nu totaal aan mijn zicht onttrokken door de laag hangende bewolking. De hoteleigenaar vertelde dat het zelfs onder de 1000 meter nog sneeuwt en de Col du Sompor is helemaal gesloten i.v.m. lawinegevaar. Dus nu is het zeker dat ik via St. Jean Pied de Port Spanje binnen zal gaan. Of het moet snel wat gaan dooien. Tussen de dorpen in liggen links en rechts van de weg verschillende boerderijen en woonhuizen. Deze hebben geen huisnummer maar dragen een naam. En als je die namen zo leest die op de aanwijsbordjes staan, dan heeft dat wel wat. Het zijn mooie namen en klinken soms heel melodieus.: Mingéou, Cassou, Pédoulac, Jourdan, Pébuthe om er zo maar een paar te noemen. Ook Valkenswaard kende dat vroeger met zijn wijken en gehuchten zoals Ginneve, de Stad, de Wiemelhoek, de Zeelberg, enzovoorts. Maar het zal de Franse taal wel zijn, dat ik de voorkeur geef (deze keer) aan de Franse namen.
Net buiten Sauveterre is een wasplaats bij een riviertje. Hier hou ik even mijn koffiepauze. Hier moet het vroeger, tijdens de wasdag, wel een drukte zijn geweest. Een uitstekende plek om alle nieuwtjes en roddels rond te laten gaan. Op zo’n schuin aflopend taluutje, waar vroeger de was op geschrobd en geslagen werd, ga ik even zitten. Met een man, sorry, een vrouw of 10 kon men hier mooi op een rij staan: werken en kakelen!
Niet te lang in gedachten blijven, want de weg is nog lang vandaag. Ik verlaat de D5 en ga naar Ansost, de D52 volgend. Tussen Ansost en Liac zie ik langs de weg een hooischuur. Een mooie plek om wat te eten, want ondanks dat het pas kwart voor 11 is, knaagt de maag. Het zit en ligt heerlijk tussen die strobalen. Twee paarden uit de aangrenzende wei komen een nieuwsgierig kijken. Als 'God in Frankrijk' ligt de pelgrim daar in de zon in het hooi. Zal ik stoppen en hier blijven genieten? Een wolk voor de zon haalt me uit mijn droom. Inpakken en wegwezen. Koud één kilometer gelopen en men trekt boven mij weer een sluis open. Tjé, wat een water! Binnen de korste keren zijn broek en schoenen doorweekt. Ik zie een graanschuur met openstaande deuren. Toch maar even schuilen. Een flits en een donderslag. Ook dat kan er nog wel bij. Even plotseling als het begonnen is, houdt het weer op en de zon staat er weer.
Na Liac moet ik de D934 oversteken en gaat het naar Bazillac. Bijna op alle kruisingen van wegen van enige betekenis staat er wel een kruis op een sokkel, al dan niet met een Christus figuur erop. Het valt mij op dat elke voet van zo´n Christus figuur met een spijker doorboord is. Voeten keurig naast elkaar. In tegenstelling tot bij ons, waar de voeten over elkaar met één nagel zijn vastgezet. Wijlen Henk van Gerwen, van het museum aan de Leenderweg, zei eens gekscherend dat dit de Nederlandse zuinigheid was. Maar volgens Henk heeft het iets te maken met de periode waarin die afbeeldingen op die kruisen zijn gemaakt. Hij en ik hadden nog een afspraak lopen om dit onder andere eens uit te zoeken. Tevens wilde hij mij interessante bijzonderheden over de Franse gebieden vertellen, om die op de Lourdesreizen te gebruiken. Kort voor onze afspraak is Henk overleden en heeft hij mij die informatie niet meer kunnen geven.

Met Henk heb ik 4 jaar op de MULO doorgebracht. Henk is daarna onder andere in België, in Leuven gaan studeren en zo zijn onze wegen uit elkaar gegaan. Tot wij elkaar een jaar of 3 of 4 geleden weer tegen kwamen in de bus naar Lourdes. Henk was een volmaakte kopie van zijn vader. Een ware verteller en een op en top Bourgondiër. Altijd met de nodige humor. En als hij aan het vertellen sloeg, stopte hij nauwelijks meer.
Tijdens de tweede overnachting in Barraqueville was het hotel te vol. Tien personen van ons aantal moesten elders de nacht doorbrengen. De chauffeur van onze bus had zijn rijtijd er opzitten, dus bracht de hoteleigenaar ons om en om naar de andere locatie. Meer als een locatie was het niet. De plaats was een aanfluiting. Goed, wij zouden er slapen. Na het diner zaten we met ons tienen in een ruimte die je een bar zou kunnen noemen. Daar is toen nog het een en het ander gedronken en Henk sloeg aan het vertellen. De barman moest omwille van ons consumptieverbruik aanwezig blijven. En zo verstreek menig uurtje. Een woord van mij over de MULO en Henk trok zijn archief weer open. Sappige verhalen en rijkelijk vocht. Het verzachte wel een beetje de ons overkomen narigheid, zeker op dat moment.
Henk moeten we voortaan missen.

Als ik de afslag in Bazet zie, bemerk ik dat ik nog 8 km van Tarbes verwijderd ben. Dan valt het morgen zeer waarschijnlijk mee. Vandaag heeft het toch weer wat moeite gekost. Als ik op mijn plaats van bestemming aankom, heb ik precies 40 km op mijn tellertje staan. Het is kwart voor 4. Een lange wandeldag vanaf acht uur vanmorgen.
De man bij wie ik overnacht hoef ik morgen niet mee te vragen. Zonder stok gaat het lopen niet en als we de trap op gaan moet ik hem een keer opvangen, omdat er iets met de synchronisatie tussen stok en been fout gaat. De trapleuning zat net aan de stokzijde, maar gelukkig, zowel hij als ik zijn veilig boven gekomen. En nu geniet ik van mijn rust.

Tot de volgende keer.
De groeten, Wil