Dag 43

ZO 13 april

Vic-Fezensac – Roquebrune – Bassoues – Laveraët – Marciac, 33 km

13-04-2008
Hallo trouwe lezers,
Mijn wekkertje van gehoorzaamheid loopt af om kwart voor zes. Ik kan om half 7 ontbijten, dat om vijf over half 7 op is. En daar moet je ook nog voor betalen. Dat wordt direct bij de bakker even bijtanken. Maar vroeg weg komt vandaag goed van pas, want het doel Marciac vraagt ongeveer 33 km te gaan. Ik kan de D35 niet gevonden krijgen, wel de D34. Volgens mijn kaart kan ik bij Roquebrune oversteken naar de D35. Ik zie geen wolk in de lucht en links van mij staat reeds de zon. Die is zich al aan ’t warm draaien. Van mij mag hij. De oversteek via Roquebrune is wel heftig. Eerst heftig omhoog naar het dorp en dan heftig naar beneden naar de D35. Stijgen en dalen vindt mijn voet nog steeds niet leuk. Maar ik doe het rustig aan. Al vroeg word ik achterop gereden door groepjes wielrenners. Weer eens wat anders dan razende auto’s. En allemaal hebben ze bemoedigende woordjes voor me. Tenminste dat denk ik te verstaan, want het gaat zo snel. En ze zullen wel het beste met me voor hebben, toch? Het gaat weer eenduidig omhoog. Ik bewonder het mooie landschap links en rechts van mij. Plots zie ik voor mij grote, witte bergen: de Pyreneeën! Prachtig zoals ze daar liggen. Mijn volgende uitdaging: voor over een dag of vijf. Uitdagend zijn ze zeker, maar alles heb ik tot nu toe op mijn pad door Frankrijk kunnen slechten, waarom dan deze bergen niet. De benen zijn er nu getraind voor.
Even rust, de schoenen uit en de onderdaantjes lekker masseren. Een telefoontje van ons Antonet, even een privé-verslag. Daarna gaat het weer verder. Bij de kruising met de D174 neem ik mijn koffiepauze. Heeft die Dorus uit het hotel warm kraanwater in mijn thermoskan gedaan? Lauwe koffie kan ik maken. En dat houdt in vanmiddag geen koffie meer. Volgende keer beter opletten en geen warm water vragen, maar gekookt water. Er komen steeds meer groepjes wielrenners voorbij. Heel opmerkelijk vandaag.

Vroeger ging ik ook heel vaak, als klein ventje met onze pa fietsen. Op zondagmiddag bij uitstek. Ik ging graag met hem mee, achter op de pakkendrager. En er zat altijd wel een ijsje of iets dergelijks aan vast. Aan elke kant een beentje op het voetensteuntje en dan moest ik me onder aan het zadel vasthouden. Voordat ik in slaap viel, wat meestal op het einde van de rit gebeurde, hield ik hem om zijn middel vast. Dan wist hij dat ik in slaap was gevallen en kon hij mij aan mijn handen vasthoudend een beetje overeind houden, als ik dreigde weg te zakken. Waarschijnlijk nam hij mij mee, omdat het dan thuis een beetje rustiger zou zijn. Ik kan mij van onze Nard en Maria geen uitspattingen herinneren. Die kregen nooit straf. Of ik heb dat altijd voor hen gekregen. Nooit heb ik gezien dat die een pak rammel kregen. Bij mijn terechtstelling was altijd iemand aanwezig. Volle bak! Ons Carla was er toen nog niet. Die zat toen nog in de kolen, zonder kop-loze haantjes (dat leg ik niet meer uit, moet je maar bijblijven met lezen!).
Zo fietste hij met mij achterop op een zondagmiddag weer eens weg. Ik had na een tijdje voor mijn doen al heel lang stil gezeten. Keurig de onderkant van het zadel vasthoudend. Oppassen dat ik niet met mijn vingertjes tussen die grote veren terecht kwam. Al naar beneden kijkend zag ik onder zijn zadel twee half gebogen buisjes. Eentje links en eentje rechts. Eén daarvan had een beugeltje. Ik had al een tijdje naar dat beugeltje zitten kijken. Ik drukte er eens heel flink op. Met veel kabaal stond de fiets ineens stil. Dat kabaal kwam vanuit het wiel, waarvan een aantal spaken gesprongen waren én het kabaal kwam van onze pa, die met zijn klokkenspel op de stang en tegen het stuur terecht gekomen was. Ik had het slot erop gezet. Wat was hij kwaad. Later heb ik pas begrepen, dat als je op zo’n manier kennis maakt met de stang en het stuur van je fiets, dat dat uiterst pijnlijk kan zijn. Vanaf het Engels kerkhof, waar het voorval plaats vond tot aan de st. Jozefstraat toe, heb ik de fiets van achter moeten optillen, want van achter draaide er niet zoveel meer. En onze pa maar foeteren. Later heb ik pas met hem te doen gehad, de stakker.

Het weer is geweldig. Lekker in de blouse, gekorte broek, zonnebril op en heerlijk genieten van de mooie omgeving. Ik geloof dat ik op mijn tocht nog niet zoveel vogels heb horen fluiten. Je wordt er zelf vrolijk van. Toch lijkt de D35 eindeloos. Ik had ook nog een parallelweg kunnen nemen, maar daar had ik deze zondagmorgen helemaal niemand getroffen.
In Bassoues komt er meer leven. Vlak voor het dorp is een begraafplaats. De plaats om water bij te vullen. Poort is open en een kraantje, dat water geeft is aanwezig. Ik zet mijn compagnon tegen een zerk. De eigenaar zegt er niets van, want het blijft doodstil. Een oude basiliek van St. Fris nodigt wel uit om bekeken te worden, maar is van alle kanten gesloten. En zoiets wordt dan al kilometers van te voren aangekondigd als bezienswaardigheid! Na de verfrissing bedank ik St. Fris en loop ik het dorp in. Daar is het een drukte van jewelste. Vele wielrenners, die op het (enige) terras zitten of wat rond lopen. Veel aanspraak natuurlijk en foto’s maken (ben ik zo’n object?). Uiteindelijk ben ik bevrijd en kan weer ongestoord door lopen. Even buiten het dorp, linksaf de D943 op, die me naar Marciac zal brengen. Inmiddels zijn er heel wat wolken over de bergen mijn richting in gekomen. En de zon wordt nu regelmatig en ook voor langere tijd er achter verborgen gehouden. In Laveraët houd ik nog een pauze voor het middagmaal zonder koffie. Ik lees op de zak van het brood "à cons. de pref. avant 13-04-08". Daar kan ik dus niet aan voldoen. Ik lees ook dat onder de vermelde bestanddelen waarvan het brood is gemaakt ook water zit. Waarschijnlijk heeft het er naast gestaan, het is gortdroog!

Ik kijk op mijn horloge en zie dat het half 4 is. Dat valt mij vies tegen en 29 km op de teller. Ik moet er nog vier. Deze laatste vier vallen me zwaar. Ik moet ook nog een overnachting zoeken. Ik loop het dorp binnen en kom uit op en groot dorpsplein. Een paar terrasjes waar wat mensen zitten. Ik ga op een bankje zitten en zucht eens diep. Plan de campagne. Schuin voor mij een klein hotelletje. Ik bedenk me geen seconde. Voor een schappelijke prijs sta ik weldra onder een fijne, lekker warme douche. Als ik weer mijn horloge aan doe zie ik dat ik er een uur heb langs gekeken. In het voorbij gaan naar mijn kamer heb ik een biertap zien staan: Hoegaarden. Hoe gaarne!

Tot de volgende keer.
Groeten, Wil