Dag 42

ZA 12 april
Condom – Cassaigne – Lagardère – Marambat – Vic Fezensac,
24 km

12-04-2008
Hallo trouwe lezers,
Gisteravond heb ik nog mijn eigen potje gekookt. Iedereen in deze gîte maakt zijn eigen brouwsel. Op de mij toegewezen kamer slapen ook nog een Française, een Fransman en een Duitse. Er zijn dus nog 5 bedden over. Op een andere plaats slapen 3 echtparen. Om 21.00 uur gaat iedereen slapen. De Duitse vraagt of het raam open mag. De Fransman is er op tegen. Ik zeg dat 15 minuten geen probleem moet zijn om de grootste warmte er uit te laten. Hier gaat hij meer akkoord. Hij en zijn Franse dame hebben wel de hele nacht gezamenlijk bomen liggen te zagen. En daar vroeg hij geen toestemming voor, maar deed het gewoon.

Ik ben mijn broek kwijt. Staat niet naast mijn bed, maar ligt er naast. Mijn hele zooitje opgepakt en elders ingeruimd, gewassen en gegeten. Om 7.00 uur met Barbara, de Duitse, aangelopen. Ze wil graag met me mee naar Lourdes lopen, maar mijn etappe afstanden zijn haar te fors. Dus blijft zij de GR65 volgen. Even buiten Condom schudden we elkaar de hand en wensen eenieder nog een 'bon camino' toe. Elk vervolgt zijn weg. De mijne gaat een stuk over de D931. Gelukkig is het zaterdagmorgen en niet zo druk. Na 5 km kan ik er weer vanaf en ga ik over op de D208 naar Cassaigne. In het dorp zoek ik tevergeefs naar een bakker. En gezien de beperkte grootte van de nog komende dorpen zal ik er ook wel geen meer ontmoeten en zal ik tot in Vic-Fezensac moeten wachten. Vic-Fezensac is vandaag mijn eindbestemming. Over de velden hangt een grote mistsluier. De zon tracht er doorheen te breken. Kijkend naar de lucht kan ik me er geen voorstelling van maken, wat voor weer het vandaag zal geven. Maar uit de ervaring weet ik inmiddels, dat het hier heel snel kan veranderen.
Kort voor Lagardère vind ik een geschikt plekje voor mijn koffie; het is een gedeelte van een bruggetje over een sloot. Hier kan ik ook mijn onderdanen even laten bijkomen. Het is 10.00 uur als ik weer opsta en ik zie op mijn teller dat daar inmiddels al 14 km op staan. Dan ben ik, denk ik voor vandaag al over de helft. Als ik iets verder was doorgelopen had ik een bankje en een tafel gehad voor de koffie. Maar weet alles maar eens vooruit, nietwaar?
Het is duidelijk dat ik door het gebied van de Gascogne loop. Links en rechts grote wijngaarden. Overal wordt op borden de wijn van diverse châteaux aangeboden: 'proeven en kopen'. Geen van tweeën is op dit moment aan mij besteed.
Na Lagardère sla ik rechtsaf de D112 op die me naar Vic-Fezensac zal brengen. Precies een uur loop ik nu en besluit even een pauze te nemen. Ik bekijk mijn stok. Die is nu wel erg ver weggesleten. De nieuwe punt van zwager Jan uit het pakket van Cahors zit er nog niet op. Ik krijg de oude er niet van af. Het hout is zover uitgezet dat het ding ontzettend klemt. Ik zal wel tot bij Gerard in Lourdes moeten wachten om het juiste gereedschap te vinden.

Vroeger had ik ook zo’n stok, toen ik bij de verkenners was. Dat hoorde bij je uitrusting. Een keurige, nette stok, die je bij vele dingen kon helpen. Een stok, nog gekeurd door hopman Matveld. Een hele tijd ben ik daar bij geweest; de blokhut stond daar, waar nu ongeveer de Falcones tennisvelden liggen. En in de omtrek alleen maar bossen en een spoorlijntje. Woensdagavond en zaterdagmiddag kwamen we bij elkaar. Ik ben er altijd heel graag bij geweest. Maar voor je verkenner werd, was je welp. Bij de welpen uiteraard. Bij akela Pontenagel. Als je groot genoeg was, werd je leider van een welpennest. Ik zie klein welpje Wim van Wijk, ja die van de Sjawi’s, nog schoorvoetend en heel verlegen bij de blokhut binnenkomen. Gebracht door zijn vader, Wout van Wijk. Hij werd in mijn nest geplaatst. Het menneke had het er niets op. De eerste zaterdag heeft hij heel verlegen op een bankje zitten toekijken. Waarschijnlijk toen al de dingen zitten bedenken, die hij later met collega Sja op de planken zou zetten. Ja, ’t moet soms lang broeden voor het er uitkomt. Lang is Wim er niet bij geweest. Het welpenpakje was niet aan hem besteed.

Lang genoeg gezeten. Het gaat weer verder. Het loopt tegen 12.00 uur. Ik moet rekening houden met de weekend-inkopen. Net voor 12.00 uur loop ik, even voor Vic de supermarkt binnen. Om de ellende van gister te voorkomen, zet ik rugzak en stok alvast bij de kassa. Ik heb alles, inclusief nieuwe koffiesticks. Bepakt en bezakt sta ik buiten. Het is hier een af- en aanrijden van auto’s en winkelwagentjes. Aan de inhoud van verschillende wagentjes te oordelen zijn er slechte tijden opkomst. Er wordt behoorlijk gehamsterd.
Op naar Vic! En het antwoord vinden op mijn dagelijkse vraag: 'Waar slaap ik?' Nu is dat een pietepeuterig klein hotelletje met voldoende luxe voor een vermoeide pelgrim. Ik heb voor de afwisseling nog een keer mijn poncho tevoorschijn moeten halen. Nat kom ik bij het hotel aan. Via een gammele trap kom ik bij mijn kamer, voorgegaan door mevrouw de hoteleigenaresse. Gelijk haalt ze op de douche twee handdoeken weg. Want ik ben maar alleen. Gelukkig kan ik morgenvroeg om half 7 ontbijten. Dan kan ik vroeg vertrekken. En gezien de grootte van het ontbijt, kan ik héél vroeg vertrekken.

Tot de volgende keer.
De groeten, Wil