Dag 41

VR 11 april
Astaffort – Larroque Engalin – La Romieu – Condom, 28 km

11-04-2008
Hallo trouwe lezers,
Gisteravond iets meer tijd genomen om jullie reacties te lezen. Verbazend is de onderlinge correspondentie die er zo ontstaat. Wat zo’n site allemaal teweeg kan brengen. En alles lezende, heb ik het er best allemaal voor over om jullie op de hoogte te houden. Al moet ik zo nu en dan wel eens even verstek laten gaan.

Als ik om 7.00 uur voor mijn ontbijt ga, is er nog geen mens. Om 10 over 7 komt er een vrouwspersoon haastig aanlopen en uit ’t gebrabbel dat ze uitslaat, maak ik op dat zij zich verontschuldigd dat ze te laat is. Het ontbijt stelt natuurlijk niet veel voor. Daar had ze zich beter over kunnen verontschuldigen. Omdat ik niet meer precies weet aan welke kant van Astaffort ik zit, vraag ik aan haar hoe ik de weg uit het dorp kan vinden. Daarna ga ik op pad. Ik hoef niet te vertellen dat het weer regent. We zijn er zo langzamerhand aan gewend geraakt. Eerst nog de bakker bezoeken en dan op weg!
Na 500 meter stop ik, hier klopt iets niet. Voor mij zie ik een bord met opschrift 'Tarbes'. Dat is globaal in mijn richting. Maar dat bord wijst precies de tegenovergestelde richting aan. Opnieuw mijn kaart bestuderen. De muts! Hele, maar dan ook helemaal verkeerd. Hoe komt ze erbij? Vertrouw nooit op de uitleg van een Franse vrouw, bij deze. Die weet volgens mij nog niet eens waar de zon opkomt. Het duurt een tijdje voor ik de juiste weg te pakken heb. Echter op de N21 moet ik buiten het dorp rechtsaf. Maar bij die weg staat niets aangegeven. Ik vertrouw op mijn eigen Nederlandse intuïtie. Na een half uur zie ik een aanwijzing: La Romieu. Ik loop goed. De regen is inmiddels opgehouden. Ik sla de poncho half terug, want je weet maar nooit. Ook deze weg, de D266 is weer bijzonder eenzaam. Na een uur lopen stop ik om de voeten wat rust te gunnen. Ik bel een telefoonnummer om een slaapplaats in Condom te reserveren. Mijn beurs die nogal zwaar in mijn broekzak zit, stop ik in mijn rugzak. Ik zie het fotootje van de drie kleine mannetjes, dat Gabi mij gestuurd heeft: de BB’s, de Bogers Brothers! Heel Korea heb ik al plat gekregen met een andere foto tijdens mijn presentaties daar. En geloof maar, nu laat ik te pas en te onpas de BB’s zien.
De tape op mijn rechterschoen houdt nog steeds goed. De uiteinden laten wat los, maar ’t voornaamste zit nog aan elkaar. De zon probeert er door te komen. Zou het toch nog mooi worden? In de verte is de lucht al helemaal opengebroken. Het vordert vandaag bijzonder goed. Nog 7 km naar La Romieu en daar ben ik dan tegen 12 uur als het zo doorgaat. Net voor Larroque Engalin is het tijd voor de koffie en wat eten. De onderdanen worden ook wat verwend. Regelmatig masseren helpt goed. Maar het moet weer verder.
Even verderop zit een man tegen een schuurtje; hij roept iets naar mij en omdat ik hem niet versta, loop ik naar hem toe. Hij blijkt een Portugees te zijn die gebrekkig Frans spreekt. Dichtbij kan ik hem ook nauwelijks volgen, laat staan op een afstand. Hij werkt hier in de boomgaarden en heeft nu een pauze, zegt hij. Hij vraagt me, waarom ik niet doorloop naar Fatima. Ik vraag hem in het Nederlands of hij een gaatje in zijn hoofd heeft? In zijn mond wel! Daar heeft de najaarsstorm hevig huisgehouden. Boven en onder mist hij zo het een en ander. En wat er staat is door de zon gebruind, denk ik. Als nu tijdens het spreken ook zijn tong nog tussen zijn tanden schuift, kan ik zijn Frans-Portugees helemaal niet meer volgen. Een hoop essen komen er bij. Ik maak aan het gesis een eind en vertrek. La Romieu komt in zicht.

Dit is de plaats waar wij eens onze vakantie hebben doorgebracht met zwager Jan en schoonzus Riet. Patrick en Ralf zijn toen naar de Olympische Spelen in Barcelona geweest. Van het dorp komen nog vele dingen bekend voor. Net buiten La Romieu gaat de weg naar Castelnau-sur-l’Auvignon. Een sterk klimmende weg. Hierop hebben zwager Jan en ik ons voorbereid op de tocht naar de Tourmalet. Ralf heeft dat nog gefilmd vanuit een openstaande achterklep van de auto die Patrick reed. Die film moeten we nog eens een keertje opzoeken en bekijken!

Maar nu laat ik die weg letterlijk links liggen en ga richting Condom. Nog 11 kilometer. Ik las nog wel een pauze in, want het wordt etenstijd. Ben ik goed en wel bezig, voel ik regendruppels. En inderdaad boven mij hangen een paar donkere wolken. Dus maar weer inpakken. Het grootste gedeelte is op en de grootste honger gestild. Drie kilometer voor Condom gaat de weg over in de D931. Beduidend drukker, dus weer opletten geblazen. In een grote supermarkt doe ik mijn inkopen voor vanavond en morgen. Ik moet wel rekening houden dat het weekend weer voor de deur staat. De voorraad dient dan weer op peil te zijn. En niet zoals vorig weekend.
Na het afrekenen aan de kassa mis ik mijn stok. Ergens in die grote winkel laten staan. Weer die hele winkel afstruinen. Bij het 'groeten en fruit' gedeelte staat hij keurig op mij te wachten, stokstijf! Dan gaat het weer op weg. Op naar de overnachting. Het is een gîte d’étape communal. Even vragen waar het is: een beetje links een beetje rechts, een groot gebouw, op de tweede etage. 'Svp, pelgrims de schoenen uit' staat er op de deur. Dus daar luisteren we maar naar. Ik meld me, betaal en de plaats wordt aangewezen.
Een grote kamer met 9 bedden. Bij twee ervan staat al een rugzak. Daar komt dus nu een derde bij. Even douchen en de was doen. Het wordt nu echt tijd dat mijn loopbroek een keertje gewassen wordt. Sinds Bar-le-Duc is dat niet meer gedaan, behoudens dan door de regen. Het is wel gemakkelijk ’s morgens met aandoen, slechts instappen! De verwarming is gelukkig bloedheet, dan krijg ik die broek wel droog. Dus nu aan de slag!

Tot de volgende keer.
De groeten, Wil