Dag 40

DO 10 april
Castelsagrat – Clermont-Soubiran – Lamagistère – Donzac – Dunes – Cuq – Astaffort, 32 km

10-04-08
Hallo trouwe lezers,
Gisteravond nog een paar gezellige uurtjes met de schapenhouders Mark en Julie Sellars doorgebracht. Is weer eens wat anders, dat Engels spreken. Het eten smaakte overigens voortreffelijk.
Als ik om 7.00 uur voor het ontbijt in de keuken kom, staat alles keurig gereed. Het warme brood, regelrecht uit de oven, staat me wel aan. Ik laat ’t me goed smaken aan de rijkelijk gevulde tafel. Mark en Julie zijn de schapen aan het melken en zijn daar pas om half 8 mee klaar. Tegen die tijd sta ik al gereed om te vertrekken. Even betalen, afscheid nemen en daar gaat hij weer, voor een nieuwe Compostela-dag. En ook nu regent het weer. Mark heeft me een kortere weg door de velden gewezen. Maar nu heb je echt ijzers onder je schoenen nodig om je staande te houden. Binnen de kortste keren zitten én mijn schoenen én mijn broekspijpen onder de gele, vuile klei. Even nog naar de bakker en dan gaat ’t echt op pad. Het regent wel niet veel, maar de poncho is net nodig. Een paar kilometer buiten Castelsagrat is het even oppassen om de juiste weg te nemen. De D30! Tegen 9.00 uur kan de poncho uit. Mijn alarm gaat af. Mijn zusje en schaatsmaatje is vandaag jarig. Maar zij moet wel even op haar felicitaties wachten, tot ik een netwerkverbinding heb. Een brede brugleuning bij een riviertje vind ik een geschikt plekje om mijn koffie te nemen en de jarige job te bellen. Niet thuis. Dan op haar werk proberen. Collega Tiny krijg ik. Zusje is naar een begrafenis en daarna is ze de gehele dag jarig. Mooi is dat, kun je eindelijk bellen, is ze er niet.
Vroeger was het een gewoonte dat een overledene thuis werd opgebaard. In een stil kamertje, soms heel sinister kon je dan even afscheid nemen. Maar mij staat vooral bij: veel bidden voor een zalige zielenrust. Koos de koster maakte op verzoek een rouwkamer in huis. Zo ook die keer op de Eindhovenseweg. Een oud opaatje was overleden en de familie had Koos gevraagd. Ik sjouwde houten latten en zwarte doeken in dat huis naar boven. Familie woonde boven, onder was een winkel. Toen wij daar aankwamen, waren de zusters uit Carolus net klaar met het afleggen van de overledene. In zijn beste pak lag hij op een wit laken op bed. Zusters weg en Koos sloeg aan het timmeren om een passende ambiance te creëren. Ik reikte een zwarte doek aan. Net toen Koos hem aanpakte hoorde ik achter me een luide boer en voor me een vloek van Koos. Als ik dat gezegd zou hebben, zouden dat minstens 5 Weesgegroetjes extra penitentie bij de biecht zijn geweest. Ik keek om waar de boer vanaf kwam. En daar zat de overleden opa, half rechtop en een beetje schuin weg gezakt. Ik verschoot me te pletter. Nu had ik dat opaatje nooit anders gekend, als dat hij krom liep. De laatste jaren bijna met zijn neus aan zijn schoenen. De zusters hadden hem op bed zo plat mogelijk neergelegd (geduwd). En dat ging goed tot dat moment. Toen kromde opa zijn rug weer. Ik heb Koos de rest zelf af laten werken.

Het is een eenzame doodstille weg. In twee uur tijd slechts één auto. Het tikken van mijn stok is het enige geluid dat de stilte hier verstoord. De wijnvelden van de Cahorswijnen heb ik nu achter me gelaten. Er komen nu meer en meer fruitboomgaarden en enorme grote koolzaadvelden. Dit geeft een prachtige kleurenschakering. Het is wel prachtig om zo door die kleurrijke velden te lopen. Het is 11.45 uur als ik voor de Mairie in Lamagistère mijn middagpauze houd. Er is daar een overdekt gebouwtje, mocht het gaan regenen dan zit ik voorlopig droog. Ik verwen eerst mijn voeten even. Tot nu toe gaat ‘t nog redelijk. Om 12.00 uur luidt de klok in de naast gelegen kerktoren het Angelus. Een teken om alles in de Mairie tot leven te wekken. Eentje komt al uitrekkend naar buiten. Die is beslist wakker geworden. Waarschijnlijk op een gegeven moment vermoeid in slaap gevallen na het uren lopen zoeken naar zijn potlood, dat duidelijk achter zijn oren steekt. Er komen zowaar 4 mensen naar buiten. De laatste sluit af. Of het is nu leeg of de rest mag rustig doorslapen.
Het gaat met de brug over de Garonne. De enige in Lamagistère. En is ook nog gesloten voor het vrachtverkeer. Aan de overzijde staan twee enorme koeltorens van een elektriciteitscentrale. Kan niet zien of het een kerncentrale is. Maar zeer waarschijnlijk wel, want men is daar hier in Frankrijk niet vies van. De D30 vervolgt zijn weg van Donzac naar Dunes. Hier moet ik toch even naar de weg vragen. Tevens even de tijd nemen voor het feestvarken. Nog niet thuis! Ik ben ruim 2 km buiten Dunes en ik zie de lucht betrekken. En hoe verder ik naar Cuq toe ga, hoe donkerder de lucht wordt. Dit voorspelt niet veel goeds. De eerste druppels melden zich. Meteen de poncho aan. Net op tijd, want daar gaat het los. De eerste bliksemschichten zie ik schuin voor me. Prees ik vanmorgen nog de schoonheid van de open velden, nu vind ik die open vlaktes maar niets. Ruim 200 meter verder een boerenschuur. Ik ren er op af. Door de grote hoeveelheid regen zie ik bijna niet waar ik loop. Ik loop niet, ik sop. Drijfnatte schoenen. Sta ik goed en wel in de schuur, begint het dak te lekken. Het kan de hoeveelheid water niet verwerken. Maar ik vind een droog plekje. Ondertussen weerlicht en het dondert angstaanjagend. De volgende heilige wordt aangeroepen voor bescherming: de heilige Donatus. Na een half uur heeft zijn werk resultaat. Het onweer drijft over. Maar de regen gaat gestaag door. Na een uur kan ik de tocht vervolgen. De lucht klaart helemaal op. Het is nog 6 km van Cuq naar Astaffort. Voor half 5 haal ik het niet. En dan nog zoeken naar een slaapplek. Voordat ik in Astaffort aankom is alles weer droog. Schoenen en broekspijpen zijn schoongespoeld.
Een barjuffrouw vertelt dat zij alleen twee hotels weet en voor de rest moet ik maar bij het VVV terecht. Maar die is om 12.00 uur gesloten. Eerste hotel is me veel te duur. Tweede is heel schappelijk en ook de prijslijst van de menukaart. Tegen 17.00 uur zit ik op mijn kamer en heb net gedoucht en mijn voetjes verzorgd.

Tot de volgende keer.
De groeten, Wil