Dag 39

WO 9 april
Lauzerte – Sainte-Thècle – Montesquieu – Castelsagrat, 29 km

9-04-08
Hallo beste trouwe lezers,
Gisteravond gezellig kunnen bijkletsen. In het Frans en in het Duits. Tegen 9 uur ‘s avonds komt er nog iemand binnenlopen. Het VVV is dicht, dus hij kan zich niet inschrijven. We adviseren de man een bed te zoeken, uit te rusten, te slapen en morgenvroeg maar zien hoe iets te regelen valt. Maar waarschijnlijk is het VVV nog dicht als hij wil vertrekken. Overnacht hij toch mooi voor niets. Hij kiest een bed op onze kamer. De hele nacht heeft hij in zijn slaap gepraat. Zo te horen zijn hele dagtocht nog een keer doorgenomen en dan heeft hij nog zo’n diepe bruine stem. Ik heb me er niet aan gestoord, maar de Zwitser wel.
Tegen half zeven sta ik op. Omdat de twee andere pelgrims nog slapen, moet ik het een en ander met behulp van mijn zaklamp doen. Mijn was is niet droog, dus moet die vandaag aan de rugzak gehangen worden om verder te drogen. Ik ben een sok kwijt. Uiteindelijk resulteert dat in het compleet uitladen van mijn rugzak. Ik vind hem terug in mijn slaapzak. Door al ’t gerommel en geritsel van de plasticzakken zijn die twee ook wakker geworden. Nu kan ik met groot licht inpakken. Koffie zetten, thermoskan vullen, eten en weg wezen. En wat denk je? Jawel, regen! Daar is wat tegen te doen, maar tegen het ongemak van mijn linkervoet nog steeds niet. Het zal wel weer een etappe vol boetedoeningen worden.
Even buiten Lauzerte sla ik van de D953 in de richting van de D50. Ik krijg er de pas niet in. Links van mij een bord: 'Chaussée déformée'. Volgens mij slaat dat op de toestand van mijn voet. Door de regen en het slechte wegdek mis ik een afslag. Ik moet te goed opletten waar ik mijn voeten neer zet anders is het weer jodelen geblazen. Ik volg de D58 veel te lang en uiteindelijk kom ik bij Sainte-Thècle uit. Al met al 6 kilometer om! Via een politieagent kom ik weer op de juiste route. Het weer is inmiddels wel opgeklaard en ik denk dat de zon vandaag de overhand krijgt. Er zijn zelfs Fransen die de tijd hebben om te tennissen. Zo te zien aan het grijsgehalte hebben ze de tijd.

Het terrein waar wij vroeger ons 'oogstgebied' hadden voor de vogeleitjes, was het terrein van Huubke Jansen aan de Kluizerdijk. Huub was een aannemer in Valkenswaard. Eén van de velen. Op dat terrein had Huubke twee illegalen bouwwerken liggen. Een tennisbaan met een klein gebouwtje en een zwembad. Dat zwembad heeft hij nooit in gebruik genomen. Maar zijn tennisbaan wel. En daar speelde hij zijn spelletje. Anders gezegd, daar ging hij tekeer. Hij is naar mijn mening de uitvinder van het slaken van een kreun bij elke slag die hij produceerde. Lang voordat de kreun gemeengoed is geworden bij een tenniswedstrijd van formaat, kreunde Huubke al op zijn baan aan de Kluizerdijk. Elke beweging van zijn hand werd met een kreun onderstreept of het nu tennis was of bier drinken. Huubke kreunt. Van ons kreeg hij de bijnaam 'Huubke Neij'. Regelmatig heeft hij ons van zijn terrein moeten verjagen. En terecht natuurlijk.

Vlak voordat ik (uiteindelijk) op de D57 zit, stop ik om een en ander uit te trekken. Het wordt nu echt warm. En zo hoort het ook, denk ik. Zelfs de broek wordt gehalveerd. Wat zal die pelgrim bruin worden. De kilometers vallen me echt zwaar vandaag. St. Jacques heeft geen enkel medelijden met me vandaag, zo lijkt ’t althans. De gekozen weg is rustig en redelijk vlak. Ik merk wel dat het relativeren snel toe neemt, want je raakt er ook enigszins aan gewend. Op de kruising met de D7 die me uiteindelijk richting Castelsagrat zal brengen is het tijd voor de welverdiende middagpauze. Ik neem ruim de tijd om mijn voeten te verzorgen. Er gaat wat smeersel op deze dagen. En het gaat weer verder. In Castelsagrat is het rustig. Alles gesloten en geen mens te bekennen. Uit een café hoor ik muziek. Ze zijn wel gesloten, maar de jongedame wil me wel te woord staan. Zij kent hier geen overnachtingen wel een dorp 5 km verder op. Ik herinner me dat ik in mijn rugzak nog een adressenboekje heb en daar vind ik ’t dorp in terug. Er is een adres met Chambre d’hôte. Enkel bellen gaat niet want ik heb weer geen netwerk. Dan maar via de beschrijvingen en op de grote gok er naar toe. Ik schat toch nog zo’n 2.5 km. Een Engels sprekende mevrouw ontvangt me. Ja, ze heeft een kamer, maar nog niet gereed. Ik krijg koffie in de tuin, lekker in de zon. Geweldig, die rust doet me goed. Plots wordt ik opgeschrikt door een slang. Maar hij glijdt aan me voorbij. Later zijn de twee poezen nog met hem aan ’t vechten. Mark en Jolie Sellaes hebben een schapenfarm met 160 melkschapen. Een leuk gezicht als die beestjes gemolken worden. De 4 grote worden met de hand gemolken.
Een leuke en interessante afwisseling op mijn weg naar St. Jacques. Zo lig je bij de pastoor in zijn rommelhok op de grond en zo zit je bij het melken van schapen. Waarom zou ik deze wonderbaarlijke tocht stoppen, omwille van een opstandige voet?

Tot de volgende keer.
De groeten, Wil