Dag 38
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Wil
11 April 2008 | Frankrijk, Lauzerte
DI 8 april
Cahors – Lachapelle – Trespoux Rassiels – Villeseque – Saint-Pantaléon – Montcuq – Rouillac – Montlauzun – Lauzerte, 42 km
8-04-2008
Beste leesvrienden,
Vroeg wakker, zoals altijd. Omdat er vanaf 6 uur ontbeten kan worden, besluit ik om dan ook maar vroeg te vertrekken. Als ik de deur open zie ik dat het regent. Dus even omkleden. Ik zoek de weg uit Cahors. En via de brug Valentre vind ik de weg naar Lachapelle en Trespoux-Rassiels. Echter de weg is er weer een van ferm stijgend kaliber. Ik passeer in Lachapelle een schooltje. De kinderen worden net afgezet door hun ouders. Maar het is hier wel beter geregeld dan bij ons bij de Schepelweyen school. Bij ons is het altijd een chaos. Soms geen doorkomen aan. Vrouwtjes in grote auto’s waarbij het voorwiel haast even groot is als zijzelf, maar zeker zwaarder weegt. Het liefst zouden ze de auto tot binnen toe willen rijden. Ik kan me niet de keren herinneren dat ons pa mij ooit met de auto naar school heeft gebracht. Lopen moesten wij!! En die kleintjes sjouwen hier al met volle rugzakjes of zelfs met een trolley-tje. Wij namen nooit iets mee naar of vanuit school. Behalve dan het strafwerk. Dus sjouwde ik dat haast elke dag met me mee.
In Villeseque houd ik mijn eerste stop. Maar kort, want het begint weer te regenen. Op naar St. Panteléon. Op weg daarnaar toe zie ik in de verte de lucht open breken en een sporadische blauwe lap zichtbaar. Zou het toch nog mooi worden? Op een wasplaats net buiten het dorp vind ik een geschikte plaats om te eten. Het is pas half 12 maar ik heb honger. Het smaakt me goed . Tegen 10 voor 12 loop ik weer aan. Het gaat nu over de D653 naar Montcuq. Het is nu wel oppassen geblazen, maar het schiet wel lekker op. Montcuq komt in zicht en de zon ook! Ik zie zelfs al vogels die druk bezig zijn hun nestje te bouwen.
Dat heb ik vroeger ook veel gedaan.
Vogelnestjes uithalen. Ik was de kleinste van ons groepje en moest daarom meestal de boom inklimmen om ze leeg te halen. Om toch beide handen tijdens het klimmen te gebruiken, stopte ik de eitjes in mijn mond en ging zo al klauterend naar beneden. Tot die ene keer. Toen die tak afbrak en ik anderhalve meter naar beneden schoof. Zo ook de eitjes in mijn mond. Die zaten ineens in mijn maag. Kreeg ik beneden van de groep nog op mijn oren, dat ik geen eitjes voor hen had.
Ik kom iets voor 13.00 uur in Montcuq aan. Ik overleg wat te doen. Het weer is goed, ik voel me goed, dus waarom niet verder gelopen. In Lauzerte heb ik een adres. Het is 12 km meer, maar dan wel over die drukke weg. En daar heb ik geen zin in. Ik zoek een alternatieve route op de kaart. Is wel langer maar zal beslist rustiger zijn. Ik probeer eerst het adres te bereiken. Ik heb geen netwerk, dus later maar. Ik doe mijn jack uit, want ik vertrouw erop dat de zon er weldra zal zijn. In het begin wat fris, maar de klim maakt me warm. De D28 brengt me in Rouillac. De zon staat inmiddels fel te schijnen. Maar nu begint mijn linkervoet weer op te spelen. Het broeierige gevoel is in pijn overgegaan. Voor het eerst, een paar kilometer voor Montlauzun loop ik twee voetgangers achterop. Eerst een mevrouw en dan haar man een honderdtal meter ervoor. Maar hun tempo is nog trager dan mijn tempo met pijnlijke voet. Ik besluit om het laatste deel over de GR65 te gaan. Volgens mijn kaart een stuk korter en dat kan mijn voet wel gebruiken. Echter op deze route valt het bitter tegen. Stijgen en dalen van de 1e categorie. Met een touw moet je jezelf naar boven trekken. En bij het dalen heb ik echt mijn stok nodig. Ik passeer hier een paal met opschrift: nog 1144 km naar Santiago! Maar of dat ook voor mij geldt? Het is afzien, maar er is geen weg meer terug. Stoppen en rusten heeft ook geen zin. Dus door! Lauzerte komt in zicht. Dan even bellen. Slaapplaats geregeld: gîte van de gemeente. Even nog wat inkopen doen en dan op naar de gîte. Er verblijven nog enkele Santiagogangers, en dat is gezellig bijpraten. Ik slaap bij een Zwitser op de kamer. Druk is het niet, maar de gezelligheid doet me goed.
Tot de volgende keer.
De groeten, Wil
Cahors – Lachapelle – Trespoux Rassiels – Villeseque – Saint-Pantaléon – Montcuq – Rouillac – Montlauzun – Lauzerte, 42 km
8-04-2008
Beste leesvrienden,
Vroeg wakker, zoals altijd. Omdat er vanaf 6 uur ontbeten kan worden, besluit ik om dan ook maar vroeg te vertrekken. Als ik de deur open zie ik dat het regent. Dus even omkleden. Ik zoek de weg uit Cahors. En via de brug Valentre vind ik de weg naar Lachapelle en Trespoux-Rassiels. Echter de weg is er weer een van ferm stijgend kaliber. Ik passeer in Lachapelle een schooltje. De kinderen worden net afgezet door hun ouders. Maar het is hier wel beter geregeld dan bij ons bij de Schepelweyen school. Bij ons is het altijd een chaos. Soms geen doorkomen aan. Vrouwtjes in grote auto’s waarbij het voorwiel haast even groot is als zijzelf, maar zeker zwaarder weegt. Het liefst zouden ze de auto tot binnen toe willen rijden. Ik kan me niet de keren herinneren dat ons pa mij ooit met de auto naar school heeft gebracht. Lopen moesten wij!! En die kleintjes sjouwen hier al met volle rugzakjes of zelfs met een trolley-tje. Wij namen nooit iets mee naar of vanuit school. Behalve dan het strafwerk. Dus sjouwde ik dat haast elke dag met me mee.
In Villeseque houd ik mijn eerste stop. Maar kort, want het begint weer te regenen. Op naar St. Panteléon. Op weg daarnaar toe zie ik in de verte de lucht open breken en een sporadische blauwe lap zichtbaar. Zou het toch nog mooi worden? Op een wasplaats net buiten het dorp vind ik een geschikte plaats om te eten. Het is pas half 12 maar ik heb honger. Het smaakt me goed . Tegen 10 voor 12 loop ik weer aan. Het gaat nu over de D653 naar Montcuq. Het is nu wel oppassen geblazen, maar het schiet wel lekker op. Montcuq komt in zicht en de zon ook! Ik zie zelfs al vogels die druk bezig zijn hun nestje te bouwen.
Dat heb ik vroeger ook veel gedaan.
Vogelnestjes uithalen. Ik was de kleinste van ons groepje en moest daarom meestal de boom inklimmen om ze leeg te halen. Om toch beide handen tijdens het klimmen te gebruiken, stopte ik de eitjes in mijn mond en ging zo al klauterend naar beneden. Tot die ene keer. Toen die tak afbrak en ik anderhalve meter naar beneden schoof. Zo ook de eitjes in mijn mond. Die zaten ineens in mijn maag. Kreeg ik beneden van de groep nog op mijn oren, dat ik geen eitjes voor hen had.
Ik kom iets voor 13.00 uur in Montcuq aan. Ik overleg wat te doen. Het weer is goed, ik voel me goed, dus waarom niet verder gelopen. In Lauzerte heb ik een adres. Het is 12 km meer, maar dan wel over die drukke weg. En daar heb ik geen zin in. Ik zoek een alternatieve route op de kaart. Is wel langer maar zal beslist rustiger zijn. Ik probeer eerst het adres te bereiken. Ik heb geen netwerk, dus later maar. Ik doe mijn jack uit, want ik vertrouw erop dat de zon er weldra zal zijn. In het begin wat fris, maar de klim maakt me warm. De D28 brengt me in Rouillac. De zon staat inmiddels fel te schijnen. Maar nu begint mijn linkervoet weer op te spelen. Het broeierige gevoel is in pijn overgegaan. Voor het eerst, een paar kilometer voor Montlauzun loop ik twee voetgangers achterop. Eerst een mevrouw en dan haar man een honderdtal meter ervoor. Maar hun tempo is nog trager dan mijn tempo met pijnlijke voet. Ik besluit om het laatste deel over de GR65 te gaan. Volgens mijn kaart een stuk korter en dat kan mijn voet wel gebruiken. Echter op deze route valt het bitter tegen. Stijgen en dalen van de 1e categorie. Met een touw moet je jezelf naar boven trekken. En bij het dalen heb ik echt mijn stok nodig. Ik passeer hier een paal met opschrift: nog 1144 km naar Santiago! Maar of dat ook voor mij geldt? Het is afzien, maar er is geen weg meer terug. Stoppen en rusten heeft ook geen zin. Dus door! Lauzerte komt in zicht. Dan even bellen. Slaapplaats geregeld: gîte van de gemeente. Even nog wat inkopen doen en dan op naar de gîte. Er verblijven nog enkele Santiagogangers, en dat is gezellig bijpraten. Ik slaap bij een Zwitser op de kamer. Druk is het niet, maar de gezelligheid doet me goed.
Tot de volgende keer.
De groeten, Wil
-
10 April 2008 - 23:03
Eric:
Nu al 1190 kilometers gelopen en nog 1144 te gaan, op naar de 2334 duizend meter!! Je krijgt wel handigheid in het regelen van slaapplaatsen. Ik ben beniewd of je nog ontwenningsverschijnselen krijgt als je weer terug bent... alhoewel, op sommige slaapplaatsen kan en wil ik niet jalours worden. Heel avontuurlijk allemaal. Het is een gegeven dat ieder mens zijn eigen verleden heeft en des te meer bijzonder hoe gemakkelijk jij dit weet te vertalen naar smeuïge tekst: zoals je in de tweede paragraaf beschrijft dat kinderen worden afgezet door hun ouders... en zo ook is het natuurlijk nooit grappig als een textielbaron zijn eigen kinderen van kant maakt. Ondertussen maakt Den Hoef zich weer op voor het volgende feest, ja penningmeester... we gaan met z'n allen skiën!!! Nu onze penningmeester van huis is, durven we het geld te laten rollen, makkie ;-) Fijne reis verder Wil, het blijft 'n hele prestatie. -
11 April 2008 - 06:25
Kitty:
Heel veel sterkte met je onderdanen,want ik heb zojuist jouw voetje op de foto gezien en dat moet volgens mij heel erg pijn doen. -
11 April 2008 - 06:45
Ralfke:
Hey papa, leuk dat verhaal van die eieren...! Hoe is het met je onderdanen..??
Liefs je zoontje en de bereboot.
Ambiance. -
11 April 2008 - 16:50
E-L Eet M-J.:
Bonsoir Wil,
Wat een onderneming ben je aangegaan!
Klimmen en dalen.
Ik wist niet dat je zo gek was op eieren, dat je ze nodig uit de nestjes moest halen.
We vonden net een koolmeesje, dat de weg kwijt was. We hebben het in een boom gezet, dicht bij, naar wij denken, de ouders zaten te roepen. Dan zijn er in ieder geval nog eitjes uitgekomen.
Tot de volgende berichten,
Bisous,
Marie-Jehan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
