Dag 37

MA 7 april
Labastide Murat - Saint-Sauveur-la-Vallée – Saint-Martin-de-Vers – Cras – Constans – Laroque-des-Arcs – Cahors, 32 km

7-04-08
Beste trouwe lezers,
Het pastoortje was gisteravond niet meer komen kijken. Ik had de verwarming op max gezet, enkele kleden en dekens uit de kast gehaald en er een 'bed' van gemaakt. Mijn matje en slaapzak completeerden het 'bed'. Nog een paar doeken tegen de deur gelegd tegen de tocht. De deur geblokkeerd en het slot zodanig bewerkt, dat het van buitenaf niet bediend kon worden. Er zijn geen eetgelegenheden open in het dorp, dus eet ik wat uit mijn rugzak. Maar morgenvroeg wordt het wel erg krap. Tegen 9 uur leg ik me te rusten in een redelijk verwarmd vertrek. Ik hoor de klok. Tegen half 6 word ik wakker. Een beetje wassen en tandenpoetsen doe ik in het openbaar toiletgebouw op het plein tegenover de kerk. Vanavond zullen we het wel verder afwerken. Ik ruim alles op, pak in en vertrek om 7 uur. Even naar de bakker. Vette, vette pech. Bakkers zijn in Frankrijk op maandag gesloten. In de plaatsen op mijn route naar Laroque-des-Arcs zal ik geen winkel tegenkomen. Dus nu mijn noodrantsoen. Geen warm water, dus ook geen koffie. Mogelijk nog een verwaaid restaurantje.
Op zoek naar de D32 richting Saint-Sauveur-la-Vallée. Het is koud vanmorgen. Het heeft flink gevroren, de velden zijn wit. Na enkele kilometers stop ik om mijn Falke-handschoenen uit mijn rugzak te vissen. Ik zie de zon zijn best doen, maar een bergrug verhindert hem om mij te verwarmen. Ik besluit om 2 km buiten Saint-Martin-de-Vers rechtsaf te slaan richting Cras. Daar de D7 op te pikken, die me helemaal zonder ingewikkelde dingen tot aan Laroque zal brengen. Dit lijkt mij ten opzichte van de geplande route een heel stuk korter, maar of dat ook in tijd zal zijn, weet ik niet. Meteen bij het rechtsaf slaan gaat de weg omhoog en omhoog en omhoog! Het is een 4 km lange klim. Ik neem aan dat ik voorop loop en ik voel me weer 'grimpeur du jour'. De bolletjes trui zit strak om mijn lijf. Het is een 'kras'stuk naar Cras. Even rust. De zon heeft me inmiddels bereikt, dus het jack kan uit en de handschoenen weg. Een man die de bloemen bij de Marie verzorgt, verzekert mij dat na Constans alles 'tout plat' zal zijn. Als ik hem goed versta, zal alles plat zijn. Daar vertrouw ik maar op. De kou is nog niet helemaal weg en geeft me een drup neus.

Mijn broer had ook altijd last van een drup neus als hij verkouden was. Een waterige neus en als de verkoudheid bijna over was, werd de waterige vloeistof wat vaster van vorm en kreeg ook meer kleur. Hij kon dan zo enorm uithalen in zijn zakdoek. Heel omslachtig schudde hij zijn zakdoek uit. Plaatste hem dan met volle hand tegen zijn neus en snoot zijn neus ferm. Zo ook toen die keer. Hij had alles gereed. Haalde diep adem en net op het moment dat zijn neusgaten met geweld erupteerden trok ik onder aan het einde van zijn zakdoek. Ik had zijn zakdoek in mijn hand en hij had de eruptie in zijn hand. Wat deed hij lelijk tegen mij. Later heeft hij mij teruggepakt. Hij zette een krokodillen klemmetje in de rand van mijn oor. Dat deed gloeiend zeer! Een 'schoonmoeder' noemen ze zo’n klemmetje ook wel. Maar ik heb een schat van een schoonmoeder gehad. Helaas, ook zij is niet meer. Toen ik in Heerenveen bij een schaatswedstrijd was, piepte ze er tussen uit. Ze sprak een beetje onduidelijk, wat binnensmonds. Ik nam haar eens in de auto ergens mee naar toe en zij zat voor naast me. Ze vertelde een verhaal over iemand. Ik kon het niet zo goed volgen en om iedere keer haar weer te vragen wat ze zei, hield ik het maar op 'ja?', 'nee!', 'echt waar', enzovoorts. Ik dacht ik zal toch maar eens iets vragen. Belangstellend vroeg ik: 'Hoe is ’t er mee, met haar?' Ze kijkt me aan en zegt verwijtend: 'Dood!' Bleek dat ze het al een hele tijd over iemand had die onlangs begraven was.
We hebben haar nog 3 maanden in huis gehad. Thuis gevallen over de hond. Of eigenlijk ze stapte over Fido die in de deuropening lag en plots op stond. Hondrijden kon ze niet, zodoende brak ze het een en ander. Het waren drie gezellige en fijne maanden. Bed midden in de kamer en moeder middelpunt van belangstelling. Wij veel mensen over de vloer. Onze Ralf vond het maar wat fijn om na ’t stappen bij oma aan bed zijn verhaal te doen. Fijn mens!

Ik kom vrij dicht bij de A20. De weg blijft herinneringen oproepen aan de reizen naar Lourdes. Vlak voor Constans neem ik het allerlaatste van mijn eetvoorraad en rust wat uit. Nog 5 km naar Laroque-des-Arcs. Vlak voor Laroque stopt een auto. De bestuurder stapt uit en gaat foto’s van mij maken. Dichterbij gekomen zie ik wie ’t is. De gasten van de buren van de zuster in Rocamadour. Zij is inmiddels ook uitgestapt. Ze praten even gezellig met me bij. Ze zullen de site volgen. Dan gaat hun en mijn weg weer door. De weg van Laroque naar Cahors is druk, te druk en ik neem via de talud een rustigere weg. Het er van af gaan gaat niet zo soepeltjes. Ik passeer een stilstaande auto, waar op de achterbank twee elkaar heel erg lief hebben. Goeiendag zeg! Dit is weer eens wat anders. Ik loop Cahors binnen en volg de VVV bordjes. Een jongedame geeft me drie adressen van jeugdherbergen, waar pelgrims worden opgevangen. Ik neem de eerste. Daar krijg ik een kamertje, douche en toilet op de gang. In het restaurant kan ik eten en het ontbijt voor morgen bestel ik gelijk. Dan de nodige inkopen doen, mijn postpakket ophalen en het is alweer 5 uur. Tijd voor de douche.
Een fijne en op ’t laatst drukke dag, die wederom weer goed eindigt.

Tot de volgende keer.

De groeten, Wil