Dag 36

ZO 6 april
Rocamadour – Couzou – Carlucet – Vayssiérou – Labastide Murat, 27 km

6-04-08
Hallo trouwe lezers,
Tegen half zes word ik in mijn onderkomen wakker. Ik ben de enige pelgrim die in deze refuge is komen slapen. Het onderkomen is goed voorzien. Stuk of 8 slaapplaatsen, 2 douches, toilet en een ruime keuken met alles wat je nodig heb. Na mijn ontbijtje stap ik iets na 7 uur de deur uit. Ik wil wat vroeger vertrekken, want ik vermoed dat de weg vandaag niet gemakkelijk zal zijn. Ik sluit de deur en gooi de sleutel terug in de brievenbus. Toen ik op dag 32 uit Egletons ben weggegaan was ik vergeten de sleutel van de hotelkamer af te geven. Toen ik zo’n 15 km gelopen had die morgen, hoor ik een tik uit mijn rechterbroekzak komen: de sleutel. Er zat ook nog een gigantisch groot label aanvast, daar stond ’t adres op. Ik heb er een postzegel opgeplakt en bij het postkantoor gepost. Volgens mij komt die wel aan. Ik had geen andere oplossing dan teruglopen en daar paste ik voor.
De weg loopt eerst een heel stuk naar beneden en gaat dan rechtsaf, omhoog. Het is enorm klimmen geblazen. Onderweg nog een paar foto’s van Rocamadour nemen, want aan deze zijde kom ik nooit. Dan laat ik Rocamadour achter me. Het weer is somber, de lucht zit helemaal dicht en het is redelijk vochtig. Ben benieuwd of ik vandaag de zon nog zal zien. Mijn conditie wordt vandaag toch wel erg op de proef gesteld. Frustrerend, na elke bocht loopt de weg weer op. Ik ben in Couzou. Ik heb inmiddels wel een mooi stuk weg afgelegd: de natuur met zijn ruige bergen zijn bijzonder mooi. Het gaat rechtdoor naar Carlucet. Als daar een bakker is, moet ik mijn voorraad aanvullen. De 7,5 km er naar toe vallen vies tegen, maar als ik op de tijd let, loop ik lang zo slecht niet. Het is maar het gevoel dat zegt dat het niet opschiet. Het is nu echt eenzaam. Geen enkele ziel te bekennen. Ik loop nu al uren en heb nog geen mens gezien.
Net voor Carlucet voel ik iets nats aan mijn linkerhand. De snuit van een hond! Ik verschiet me een ongeluk. De hond ook. Hij is er eerder van hersteld dan ik. Een dreigend gebaar met mijn stok richting hond doet hem teruguit gaan. Maar bij die beweging sla ik mezelf enorm tegen mijn linkerknie. Het doet me nog hevig pijn ook. De hond blijft terugkomen. Blaffen doet hij gelukkig niet. Als ik wat tegen hem roep, verstaat hij me niet. De analfabeet! Ik ga aan de andere kant van de weg lopen. Hij volgt me en komt me te dichtbij. Dit is geen pretje. De weg is stijgend en snel achterom kijken met zo’n zware rugzak, gaat ook niet zo best. Half achteruitlopend gaat me ook niet goed af. Dan mijn volgende wapen in de strijd: de 'dazer'. Als ik op het knopje druk blijft de hond, ten gevolge van het geluid, gelukkig staan. Dus doof is hij niet. Hij is alleen aanhoudend koppig. Maar na 4 à 5 acties van mijn apparaat loopt hij terug. Opgelucht kan ik weer door. Ik worstel me weer omhoog. Staat de hond ineens vóór me! Ik denk al kost het mijn hele batterij, maar nu piep ik je helemaal weg. Als hij weg loopt, loop ik zelfs een stuk achter hem aan. Nu heeft hij definitief zijn aftocht geblazen. Rot joekel.

In het dorp is het tijd voor koffie. Bakker is niet aanwezig hier. Na Carlucet wil ik de D50 nemen en zo de weg zoeken om vervolgens naar Labastide Murat te gaan. Ik heb geen zin om via de drukke D807 te gaan. Het gaat nu over de D802 en het wordt opletten om de juiste weg te kiezen. De wegnummers staan hier niet aangegeven. Op mijn kaart zie ik dat de GR46 mijn weg kruist. Mijn weg slingert zich 2 maal over de A20, en de GR46 blijft er vandaan. In Never had ik niet zoveel geluk met zo’n GR-route, maar ik riskeer het nog een keer. Het is even zoeken waar hij precies begint. Hij brengt me in Labastide Murat. Dit is mijn eindpunt voor vandaag. Nu begint de grote zoektocht weer. Maar eerst mijn laatste koffie en nog wat eten, want het is inmiddels half 2 geworden. Het is niet vreemd om dan een hongergevoel te hebben. Ik besluit met de pastorie te beginnen. Er staat een man voor het museum. Hij wijst me de weg naar de pastorie. Maar daar wordt op mijn aanbellen niet opengedaan. Ik loop nog even langs een hotel. De prijslijst zegt dat ’t nogal duur is. Alleen uit noodzaak. Het begint te regenen. Bij de Marie even schuilen. Op mijn weg hiernaar toe ben ik langs een Chambre d’hôte gekomen. Regenspullen aan en er naartoe. Geen gehoor. Twee telefoonnummers op een bordje. Eentje geeft verbinding. Helaas, vandaag niet. Kan gebeuren. Kijken of er op de pastorie inmiddels wel iemand is. Zo waar, er staat een auto. Zegt niet alles, maar toch. Na enkele minuten doet een klein, oud pastoortje de deur open. Hij blaakt niet van enthousiasme als ik om onderdak vraag. Uiteindelijk zegt hij wel een ruimte te hebben om te overnachten. 'Maar', zegt hij steeds: 'er zijn hier ook hotels'. De ruimte is in de kerk, achter de sacrestie. Een opslagplaats. Er is wel verwarming en een plaats om mijn bedje te spreiden. Voor de rest is er niets. Slechts om het kwartier één keer en op het uur meerdere keren de klok. Maar ook dat went. Pastoortje draait zich om, sluit de deur en is weg. Daar sta ik dan. Mijn toevluchtsoort. Maar ik zit droog. Het kan verkeren, niet waar.

Even nog wat geschiedenis: Joachim Murat is geboren in deze plaats op 25 maar 1767 en is gestorven in Pisa 13 oktober 1815. Hij was de zwager van Keizer Napoleon Bonaparte. Murat was koning van Napels. In zijn geboortehuis is een museum ingericht.

Tot de volgende keer.

De groeten, Wil