Dag 35
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Wil
08 April 2008 | Frankrijk, Rocamadour
ZA 5 april
Carennac – Mansergues – Broches – Miers – Alvignac – Rocamadour, 20 km
5-04-2008
Beste trouwe lezers,
Gisteren na de douche ben ik nog even het dorp gaan bekijken. Heel indrukwekkend. Heel oud. Maar wel mooi. Opvallend is het aantal dicht gepleisterde en gemetselde ramen, die men weer in de oorspronkelijke staat aan het terugbrengen is. Dit gebied heeft vroeger aan Turijn toebehoord. En was enorm welvarend, want men hoefde nauwelijks belastingpenningen aan de bisschop af te dragen. Toen de Fransen het gebied weer in handen kregen, moest er wel belasting worden betaald. Aangezien de huizen van welvarende mensen waren en dus groots van opzet waren, hadden deze huizen vele ramen en deuren. In verhouding meer dan de Fransen huizen. En om nu meer belastinggelden van deze welgestelde af te troggelen werd een vensterbelasting ingevoerd. Hoe meer ramen en hoe groter, hoe meer penningen. Dus metselden men naar verloop van tijd de ramen dicht. Maar dat was niet voldoende camouflage omdat je toch nog zag dat er oorspronkelijk een raam gezeten had. Dus werd er pleisterwerk overheen gezet.
Weer terug naar huis. Colette Lemant, de hospita, heeft toch nog een diner voor me gemaakt en samen hebben we heerlijk gegeten.
Ik heb de route gewijzigd. Ik besluit naar Rocamadour te gaan in plaats van Gramat. Gelijke afstand en sluit ook aan op de route naar Cahors. Afstand is maar 20 km, dus hoef ik ook niet zo vroeg weg. Maar om kwart voor 8 roept Colette dat het ontbijt gereed is. Een drie meter lange tafel, die helemaal vol staat voor ons tweeën. Ik laat het me goed smaken. Maar genoeg is ook voor mij op een gegeven moment genoeg. Tijd om te gaan. Ze wijst me nog een verkorte route naar de D20, die me naar Miers moet brengen. Maar ze is er vergeten bij te vertellen, dat die weg enorm stijgt. Na een uur heb ik pas 3 km gelopen. De D20 is een fijne rustige weg. Het loopt prettig en het weer is prachtig. Jack is al uit en de zonnebril op. Vandaag belooft het weer goed te worden. Ik heb het anders wel geleerd deze afgelopen 34 dagen. Afwachten!!
Over leren gesproken of eigenlijk studeren moet ik het noemen. In de hal van de Willibrordus Mulo hing een bord met het opschrift: 'Wie niet studeert, is hier verkeerd'. De lijfspreuk van broeder Antonio, het hoofd van de Mulo. Na een foutieve start op de HBS, ben ik daar opnieuw begonnen. Verwonderlijk is dat de hoeveelheid leerkrachten, die getracht hebben mij iets bij te brengen, niet zo heel erg groot is geweest. Behoudens broeders, komen mij van Broekhoven, Klabbers, De Smet (de Zeeuw uit Soerendonk), Van Ham (met zijn wonderblaas) en Sjef Mensch voor de geest. Klabbers heeft tijdens mijn 4 jaar daar op school nog zijn autorijbewijs gehaald. Heel trots reed hij na het behalen ervan rond de school. Eén hand aan het stuur, met de ander een vlaggetje zwaaiend, in zijn Dafje. De Smet was voor mij een lomperik eerste klas. Van Broekhoven heeft behoudens zijn groot postuur niet veel meer indruk op me gemaakt en Van Ham is al over de tong geweest.
Sjef 'Rinus Michels' Mensch was de voetbalcoach van het schoolvoetbalelftal. Als wij in de pauzes op het gras cq zandveldje bij de school voetbalden, liep hij als een ware spiedende scout rond. Zijn mogelijke kandidaten beoordelend. En als hij in je buurt kwam, probeerde je extra goed te spelen, meestal pingelen. Wat dan ook meestal fout afliep. Maar toch, vol spanning hield je het mededelingenbord in de gaten, wanneer zijn geselecteerden werden opgeroepen en ook al een plaats in het elftal hadden gekregen. Trots was je, als je naam erbij stond. De mijne soms, ik was te wisselvallig. Tot ik besloot om keeper te worden. Vanaf toen stond ik er regelmatig bij. Als het niet direct in de opstelling was, dan toch als reserve. Maar het heeft uiteindelijk niet tot een bloeiende voetballoopbaan geleid.
In Miers zoek ik een bakker. En op een bank op het pleintje voor de kerk geniet ik van de koffie én het verse brood. Mars met stokbrood: een echte aanrader!! Nog 4 km naar Alvignac. De zon begint toch warm te worden. Weer iets nieuws, waaraan ik ook zal moeten wennen. In Alvignac de richting Rocamadour nemen. Net voor het VVV gebouwtje een wc. Hoe kon men het geweten hebben. Ik maak er dankbaar gebruik van. Tevens vul ik mijn drinkwatervoorraad bij. Je weet maar nooit! De N140 steek ik over, nog 4 km. De omgeving wordt steeds herkenbaarder voor mij. Mag het als je er jaarlijks één of twee keer komt! Een kilometer voor Rocamadour stopt een taxi. Een vrouwelijke bestuurder stapt uit en beweegt mij in te stappen. De weg is veel te druk en te gevaarlijk voor een wandelaar en zij moet toch naar Rocamadour, dus instappen. Elk verweer van mij slaat zij af. Mijn stok ligt reeds in de auto. Nu wil ik de goedheid en bezorgdheid van zulke mensen ook niet gelijk negeren dus stem ik maar toe. 'Verstandig' zegt zij en dat tegen mij! Wel levert mij deze kilometer de naam en plaats van een refuge op: bij het kasteel naar beneden of met de lift of anders via de kruisweg, door de Heiligdommen, trap af en meteen rechtdoorlopen, aan het einde het linkse gebouw. Ze zet me bij het kasteel af. Zij zwaait nog eens vriendelijk en weg is ze met haar taxi. Zou dit de vrouwelijke vorm van St Jacques zijn ...?
Ik loop er regelrecht naar toe. En inderdaad naast de deur het plaatje 'Lou Cantou Mostro Damo'. En op de deur: 'Pelgrim pas welkom na 18.30 uur'. Ben ik mooi 4½ uur te vroeg! Mooi weer, hier is veel te zien, dus ik vermaak me wel. Ik zet mijn rugzak naast de deur. Zo, ik ben nr. 1 vandaag.
Na een tijdje wachten komt een Engels sprekende mevrouw met een kindje op haar arm naar me toe. Ze nodigt me uit voor een kop koffie. Zij woont naast de refuge. Zij is van Ierse afkomst, haar man van Zuid Afrika. Een vijftal jaren geleden hebben zij dit gebouw, wat een oude school is geweest, gekocht en opgeknapt. Dus op hun terras fijn koffiedrinken en nu een keer in het Engels buurten. Tegen half 6 komt er een zuster het terras op. Zij heeft mijn rugzak zien staan en zij woont in en beheert de refuge. Zij heeft stemmen gehoord en is er op afgelopen. Dus nu is mijn onderkomen voor vandaag weer geregeld.
Tot de volgende keer.
De groeten, Wil
Carennac – Mansergues – Broches – Miers – Alvignac – Rocamadour, 20 km
5-04-2008
Beste trouwe lezers,
Gisteren na de douche ben ik nog even het dorp gaan bekijken. Heel indrukwekkend. Heel oud. Maar wel mooi. Opvallend is het aantal dicht gepleisterde en gemetselde ramen, die men weer in de oorspronkelijke staat aan het terugbrengen is. Dit gebied heeft vroeger aan Turijn toebehoord. En was enorm welvarend, want men hoefde nauwelijks belastingpenningen aan de bisschop af te dragen. Toen de Fransen het gebied weer in handen kregen, moest er wel belasting worden betaald. Aangezien de huizen van welvarende mensen waren en dus groots van opzet waren, hadden deze huizen vele ramen en deuren. In verhouding meer dan de Fransen huizen. En om nu meer belastinggelden van deze welgestelde af te troggelen werd een vensterbelasting ingevoerd. Hoe meer ramen en hoe groter, hoe meer penningen. Dus metselden men naar verloop van tijd de ramen dicht. Maar dat was niet voldoende camouflage omdat je toch nog zag dat er oorspronkelijk een raam gezeten had. Dus werd er pleisterwerk overheen gezet.
Weer terug naar huis. Colette Lemant, de hospita, heeft toch nog een diner voor me gemaakt en samen hebben we heerlijk gegeten.
Ik heb de route gewijzigd. Ik besluit naar Rocamadour te gaan in plaats van Gramat. Gelijke afstand en sluit ook aan op de route naar Cahors. Afstand is maar 20 km, dus hoef ik ook niet zo vroeg weg. Maar om kwart voor 8 roept Colette dat het ontbijt gereed is. Een drie meter lange tafel, die helemaal vol staat voor ons tweeën. Ik laat het me goed smaken. Maar genoeg is ook voor mij op een gegeven moment genoeg. Tijd om te gaan. Ze wijst me nog een verkorte route naar de D20, die me naar Miers moet brengen. Maar ze is er vergeten bij te vertellen, dat die weg enorm stijgt. Na een uur heb ik pas 3 km gelopen. De D20 is een fijne rustige weg. Het loopt prettig en het weer is prachtig. Jack is al uit en de zonnebril op. Vandaag belooft het weer goed te worden. Ik heb het anders wel geleerd deze afgelopen 34 dagen. Afwachten!!
Over leren gesproken of eigenlijk studeren moet ik het noemen. In de hal van de Willibrordus Mulo hing een bord met het opschrift: 'Wie niet studeert, is hier verkeerd'. De lijfspreuk van broeder Antonio, het hoofd van de Mulo. Na een foutieve start op de HBS, ben ik daar opnieuw begonnen. Verwonderlijk is dat de hoeveelheid leerkrachten, die getracht hebben mij iets bij te brengen, niet zo heel erg groot is geweest. Behoudens broeders, komen mij van Broekhoven, Klabbers, De Smet (de Zeeuw uit Soerendonk), Van Ham (met zijn wonderblaas) en Sjef Mensch voor de geest. Klabbers heeft tijdens mijn 4 jaar daar op school nog zijn autorijbewijs gehaald. Heel trots reed hij na het behalen ervan rond de school. Eén hand aan het stuur, met de ander een vlaggetje zwaaiend, in zijn Dafje. De Smet was voor mij een lomperik eerste klas. Van Broekhoven heeft behoudens zijn groot postuur niet veel meer indruk op me gemaakt en Van Ham is al over de tong geweest.
Sjef 'Rinus Michels' Mensch was de voetbalcoach van het schoolvoetbalelftal. Als wij in de pauzes op het gras cq zandveldje bij de school voetbalden, liep hij als een ware spiedende scout rond. Zijn mogelijke kandidaten beoordelend. En als hij in je buurt kwam, probeerde je extra goed te spelen, meestal pingelen. Wat dan ook meestal fout afliep. Maar toch, vol spanning hield je het mededelingenbord in de gaten, wanneer zijn geselecteerden werden opgeroepen en ook al een plaats in het elftal hadden gekregen. Trots was je, als je naam erbij stond. De mijne soms, ik was te wisselvallig. Tot ik besloot om keeper te worden. Vanaf toen stond ik er regelmatig bij. Als het niet direct in de opstelling was, dan toch als reserve. Maar het heeft uiteindelijk niet tot een bloeiende voetballoopbaan geleid.
In Miers zoek ik een bakker. En op een bank op het pleintje voor de kerk geniet ik van de koffie én het verse brood. Mars met stokbrood: een echte aanrader!! Nog 4 km naar Alvignac. De zon begint toch warm te worden. Weer iets nieuws, waaraan ik ook zal moeten wennen. In Alvignac de richting Rocamadour nemen. Net voor het VVV gebouwtje een wc. Hoe kon men het geweten hebben. Ik maak er dankbaar gebruik van. Tevens vul ik mijn drinkwatervoorraad bij. Je weet maar nooit! De N140 steek ik over, nog 4 km. De omgeving wordt steeds herkenbaarder voor mij. Mag het als je er jaarlijks één of twee keer komt! Een kilometer voor Rocamadour stopt een taxi. Een vrouwelijke bestuurder stapt uit en beweegt mij in te stappen. De weg is veel te druk en te gevaarlijk voor een wandelaar en zij moet toch naar Rocamadour, dus instappen. Elk verweer van mij slaat zij af. Mijn stok ligt reeds in de auto. Nu wil ik de goedheid en bezorgdheid van zulke mensen ook niet gelijk negeren dus stem ik maar toe. 'Verstandig' zegt zij en dat tegen mij! Wel levert mij deze kilometer de naam en plaats van een refuge op: bij het kasteel naar beneden of met de lift of anders via de kruisweg, door de Heiligdommen, trap af en meteen rechtdoorlopen, aan het einde het linkse gebouw. Ze zet me bij het kasteel af. Zij zwaait nog eens vriendelijk en weg is ze met haar taxi. Zou dit de vrouwelijke vorm van St Jacques zijn ...?
Ik loop er regelrecht naar toe. En inderdaad naast de deur het plaatje 'Lou Cantou Mostro Damo'. En op de deur: 'Pelgrim pas welkom na 18.30 uur'. Ben ik mooi 4½ uur te vroeg! Mooi weer, hier is veel te zien, dus ik vermaak me wel. Ik zet mijn rugzak naast de deur. Zo, ik ben nr. 1 vandaag.
Na een tijdje wachten komt een Engels sprekende mevrouw met een kindje op haar arm naar me toe. Ze nodigt me uit voor een kop koffie. Zij woont naast de refuge. Zij is van Ierse afkomst, haar man van Zuid Afrika. Een vijftal jaren geleden hebben zij dit gebouw, wat een oude school is geweest, gekocht en opgeknapt. Dus op hun terras fijn koffiedrinken en nu een keer in het Engels buurten. Tegen half 6 komt er een zuster het terras op. Zij heeft mijn rugzak zien staan en zij woont in en beheert de refuge. Zij heeft stemmen gehoord en is er op afgelopen. Dus nu is mijn onderkomen voor vandaag weer geregeld.
Tot de volgende keer.
De groeten, Wil
-
08 April 2008 - 19:00
Carla:
Een keer de eerste.
Wat een mazzel vandaag, zon taxi en een slaapplaats.
Tot het volgende verslag, groetjes van ons. -
08 April 2008 - 19:22
Annelies Penders:
Hallo Wil,
Na een week vakantie (waar geen internet was)heb ik flink moeten lezen om weer van alles op de hoogte te geraken. Had van mam al begrepen dat de voeten eindelijk wat beter zijn. Gelukkig maar! Heb tijdens de vakantie moet Casper in jullie rugzak een wandeling van een berg af naar beneden gemaakt. Moest aan jou en je compagnon denken. Alleen was mijn compagnon heel gezellig aan het zingen en waren we met de lift naar boven gegaan. Wil, veel succes nog en hopenlijk blijft het weer goed.
Groet Annelies -
08 April 2008 - 19:33
Henri En Maria:
Hoi Wil
Fijn dat je lekker weer hebt gehad.
Mooi is het daar in Rocamadour, wij zijn er twee jaar geleden geweest en vonden het erg indrukwekkend, alles tegen een rotswand geplakt
Geniet van de avond en voor morgen weer een fijne dag met veel zon
Groetjes Henri en Maria
-
08 April 2008 - 20:08
E-L Et M-J.:
Eigenlijk wil ik zeggen; " Jongen toch" zoveel dagen niets van je gehoord. Na enkele telefoontjes naar je zus heeft Wim het me duidelijk trachten te maken hoe dat komt.
Fijn dat je een goede rustplaatst hebt gevonden.
Nu ik kan ook gerust slapen gaan.
Bonne nuit,
Marie-Jehan. -
08 April 2008 - 20:09
Henk & Sylvia:
Hallo Wil,
Al weer ruim 1150 km op je teller, als ik het goed heb uitgerekend... (het is vandaag inmiddels 8 april) en volgens mij ben je dus zowat op de helft!
We volgen je nog -bijna dagelijks- op je weblog, en hoewel al die namen die in je verhalen voorkomen ons (niet van oorsprong uit Valkenswaard afkomstige buurtlui!) niks zeggen, vinden we het nog steeds leuk om te lezen. Zo kom je nog eens wat van de geschiedenis van Valkenswaard en je bijna-buurman te weten;-))
We wensen je voor de komende dagen weer veel wandelplezier met veel zonneschijn.
Groeten, Henk & Sylvia
-
08 April 2008 - 21:55
Denise:
Hallo ome Wil,
Fijn om na een paar dagen geen bericht weer een goed bericht te lezen. Wat betreft de mulo van vroeger: toen het later mavo was en ik er zat van 1986-1990 hing dat bord nog steeds in de hal!! En de Smet, de inderdaad gigantische lomperik, die was toen directeur. In de gang voor zijn kamer stond "HET STRAFBANKJE". Misschien stamde dat ook wel uit de tijden van de broeders. Iemand die iets mispeuterd had ( zoals ze dat hier in België zeggen) werd vanuit de klas naar het bankje gestuurd. Daar plaats genomen mocht je wachten op de toorn van de Smet wat op zich eigenlijk al straf genoeg was.
We hadden een wiskundeleraar, van Gool. Die stamde ook uit vroeger tijden. Was er die in de tijd van de MULO ook al??
Verder zonnetje op het bolletje en wandel ze! Groeten van Denise en de mannen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
