Dag 29

ZO 30 maart
Crocq - Saint Agnant-près-Crocq - Noudière - Malleret - La Courtine, 28km

30-03-08
Beste trouwe lezers,
Het is vandaag een beetje vreemd. De klok is ook hier verzet. En dan is het een beetje uitkijken of de tijd nu voor of achteruit gaat. Ik weet ook niet of mijn GSM telefoon automatisch verzet wordt. En dat is tevens mijn wekker, dus dubbel oppassen.

Het is half 6 nieuwe tijd als ik ontwaak. Ik heb een heerlijke nacht gehad. Ik heb tijd genoeg, want vandaag wordt het een korte etappe: slechts 28km. Naar La Courtine.
Het ontbijt is gereed met eigen gebakken, vers brood. Het is nog gloeiend heet, maar wel lekker. Verse jus erbij, wat wenst een pelgrim zich nog meer ....
Tegen half negen vertrek ik pas. De voorspellingen van het weer zijn niet best. Men heeft er mij opgewezen dat het mooie weer van gister niet meer terug komt. Goed, ik ben het een en het ander gewend, toch?
Even de juiste richting nemen naar St Agnant-près-Crocq. Na een paar kilometer sla ik rechts af, de D29 op. Deze moet ik voor de rest van de dag blijven volgen. De zon staat heerlijk aan de hemel, zouden ze het toch aan het verkeerde eind hebben? Links van mij zie ik het Centraal Masseif liggen. De hoge bergtoppen zijn met sneeuw bedekt. Twee weken geleden lag hier ook nog 35 cm sneeuw. Zo hier en daar, op een zeer schaduwrijke plek liggen nog restanten. Ik nader een punt met een bord waarop staat: Puy de Préteau 823m. Nu realiseer ik me pas hoe hoog ik inmiddels geklommen ben de afgelopen dagen. Niet verwonderlijk dat de voetjes wat pijn hebben.
In St Agnant drink ik mijn eerste kop koffie. Nog steeds heerlijk in de zon. Tegenover mij staat een man kachelhout te hakken en zijn vrouw ruimt de spaanders. Dat zijn de enige activiteiten en geluiden in dit dorp op deze zondagmorgen. Het is 10.40 uur als ik weer aanloop. Wederom besluit ik om na elke 50 minuten een 10-tal minuten te stoppen om de voeten wat te verzorgen. Gister heeft dat veel profijt gegeven. De weg vervolgt zich naar Noudière, een dorp van niks. Er leven wel mensen hier, want ik zie op een lijntje achter een huis de was buiten hangen. Verder geen kip (zelfs die niet) te zien. Op naar Malleret. Dit is het laatste dorp voor dat ik het gebied Camp de la Courtine in zal gaan. Daar aangekomen wordt de bewegwijzering heel summier. Alsof je in een oorlogssituatie bent, want de D29 gaat hier recht door het grootste militair oefenterrein. Het lopen hier is wel enigszins sinister. Links en rechts van de weg overal borden, waarop staat dat als je je van de weg begeeft je overhoop geschoten kunt worden. Maar aan het begin staat het waarschuwingsbord op groen, dus geen gevaar, denk ik. Het is een gigantisch gebied hier; duidelijk is dat er nog driftig geoefend wordt.

Ik heb in mijn diensttijd niet het genoegen gehad, zo er dat zou zijn geweest, om hier te mogen verblijven. Wel kan ik me herinneren dat ik als kleine jongen mijn beetje verstand wat ik had, langs de Luikerweg stond te vergapen als die rijen militaire voertuigen voorbij kwamen, richting La Courtine. Dat moet voor die tijd echt het einde van de wereld zijn geweest. En wat gingen ze er eigenlijk doen? De koude oorlog was toen in alle hevigheid nog gaande. Ik kan me een voorstelling maken hoe onze dappere soldaten daar met hun puddingbuks en kruisboog, cowboy en d'indiaantje aan het spelen waren. Want het materieel van toen zal zeker niet veel beter geweest zijn dan vele jaren later in mijn tijd. Als de Russen dat toen geweten hadden zou het Russisch nu onze tweede taal zijn geweest in plaats van het Engels. Wat een armzalig zooitje moet dat toen geweest zijn. Alleen al om daar te komen. Maar in mijn tijd was het ook niet om er over naar huis te schrijven. Zelf ben ik radiomonteur geweest met een korte opleiding en een totale dienstijd van 16 maanden. Verkort omdat ik in een opleidingsklas kwam met allemaal HTS-ers, dus schoot die opleiding echt snel op. Even zou er nog een kink in de kabel gekomen zijn toen ik met nog enkele anderen aangewezen werd om een hogere opleiding te moeten gaan volgen. De plunjebaal ingepakt en naar het ander gebouw gemarcheerd om je daar te melden. De trap op, met die zak op je schouders. Flikkert die zak van mijn schouder, net toen ik boven was. In no time lag hij onder aan de trap. Ik kon gelijk weer vertrekken, einde generaalsopleiding. Ik blij toe. Slechts één keer in het buitenland op oefening geweest of hoe dat ook moge heten. Als enige radiomonteur met een compagnie 'zandhazen'. Het enige wat ik aan gereedschap bij me had was een spanningzoeker, want de truck was niet meegegaan. Ik ben daar 3 weken Kamerwacht geweest. Mijn maten mochten 's morgens hun bed van mij niet opmaken, dat deed ik. Anders had ik door de dag heen niets te doen.

Ik moet weer verder. De lucht gaat een beetje betrekken; zou het toch anders worden?
Volgens mijn berekening moet het nog 12 km zijn. Dus heb ik nog wel even wat voor de boeg. Ondanks de dreigementen boven mij blijft het nog steeds droog en is vooralsnog de zon nog steeds heer en meester. Het wordt ondertussen wel weer noodzaak even te stoppen. Niet alleen voor de lunch, maar ook om wat water over het oefenterrein te laten lopen. Het is hier vredig stil, slechts een enkele auto rijdt me voorbij. De bestuurder zwaait naar me, maar ik zie aan zijn reactie dat hij niet verwacht zou hebben zo’n zonderling hier langst de weg te zien zitten. Maar mij doet het zitten hier in alle opzichten goed. Het wordt tijd om op te stappen. Ik liefkoos de voet nog maar eens, voordat ik hem weer in de schoen stop. Aan de rechterzijde passeer ik nog een hoop schroot. Militaire voertuigen in allerlei soorten liggen daar te getuigen wat er zoal hier in het verleden heeft afgespeeld. En nu ook nog trouwens, want het is nog steeds een actief, explosief gebied. De lucht gaat nu echt betrekken nu ik aan het eind van het oefengebied kom. Zou het nu toch ... St. Jacques, hou het nog even droog tot in La Courtine! Ik sta op een kruising van wegen zonder borden. 'Waarheen leidt de weg' zong Mieke. Ik kies de weg rechtdoor, lijkt mij de enige logische keuze. De weg loopt vrij sterk naar beneden, uitkomend op een bredere weg. Zou dit weer de D996 zijn? Staat nergens. Links af, rechts af, zeg het maar! Keuze valt op rechts. Ik probeer nog een auto te laten stoppen, hetgeen niet lukt. Bij een tweede poging heb ik wel resultaat. Ik loop goed, gelukkig. Net voor het dorp begint ligt het voetbalveld. Het fluitje klinkt dat de aftrap kan beginnen, het is half 3. Mooie tijd. Omdat de weg naar beneden loopt zie ik enkel de kuiten van de voetballers: La Courtine tegen de rest van de wereld, denk ik. En zowaar een 20-tal bezoekers. Op het veld zijn er meer. In het dorp zie ik 3 mannen staan roken. Dat moet voor een kroeg zijn, want daar binnen mag niet gerookt worden. Een opvallend verschijnsel hier. Ze willen me wel helpen om een slaapgelegenheid te zoeken. Er zijn hier hotels, had ik gelezen. Optie valt af: twee definitief gesloten en de derde opent de deuren pas vlak voor de zomer. Een man oppert de pastorie. Is goed voor mij, maar is er wel een pastoor hier? Jawel, La Courtine heeft er een. Als dat niet lukt, weet een man nog 6 km verderop een nonnetje te wonen, die neemt altijd pelgrims op. Inmiddels zijn we al overleggend de kroeg ingelopen. Nu bemoeien zich nog meer mensen met mijn vraag. Tot de barjuffrouw aan toe. Die tevens kruidenierster is. Want via een tussendeur loop je zo haar winkeltje in. Ik besluit de pastorie te gaan proberen. Niemand thuis, behalve een luid blaffende hond aan de voor mij goede kant van de deur. Terug naar de kroeg. Is nu zowat leeg. Op twee man na en de bar-kruideniersvrouw. Als die het telefoonnummer van de non zoekt, biedt één van de twee mannen aan om bij hem te overnachten. Het is niet groots, de keuze is aan mij. Akkoord en ik loop met hem, nadat hij in het winkeltje wat gekocht heeft, naar zijn woning. Het regent inmiddels wel, maar het is niet ver. Redelijk huis van buiten. Via de garage naar boven. Keuken en woonkamer. Een grote troep hier. Uit een ligbank komt nog een figuur te voorschijn. Zijn broer. Beiden wonen hier, samen met een hond, een kat en twee kanaries. Als tussen de rotzooi even later het eten op tafel wordt gezet, word ik toch wat gereserveerder. Even mijn plekkie schoonvegen. Het eten is goed en ik ga hier beslist niet met honger van tafel. Ben benieuwd waar mijn slaapplek zal zijn. Als ik in hun tempo de Ricard en wijn meedrink, breek ik over een half uur boven de knieën af. Dus na een glas Ricard en een glas wijn houd ik het voor gezien. Zij beginnen nu pas. Ik ga even kijken waar ik kan slapen, dat ziende, besluit ik vanavond in mijn eigen slaapzak te gaan liggen.

Tot de volgende keer.

De groeten, Wil.