Dag 30

MA 31 maart
La Courtine – Sornac – Siant Germain-Lavolps – Meymac, 28 km

31-03-2008
Hallo beste lezers,
De twee broes Frédéric en Christophe Hengel, die ik Fred en Tof Flintstone zal noemen, hebben gisteravond een behoorlijk stuk in hun kraag gedronken en zijn behoorlijk lang door gezakt. Mijn slaapplaats is het bed van Fred Flintstone. Er kon geen raam open, dus ik stikte vannacht zowat. Om diverse en overduidelijk, denk ik niet nader te noemen redenen heb ik gisterenavond ook maar niet gedoucht. Ik had het idee dat ik er vóór het douchen beter aan toe zou zijn dan daarna. Gelukkig heeft mijn vermoeidheid me geholpen om direct in slaap te vallen.

Zes uur gaat mijn alarm. Het gebruikelijke ritueel en dan op naar het ontbijt. Fred heeft koffie gezet, sorry opgewarmd en wat brood voor me neergezet, fout naar me toegeschoven. Want het stond nog van gisteravond op tafel. Tof is al naar zijn werk. Fred werkt vandaag niet. Hij vertelt dat hij het huis een beetje gaat opruimen. Zijn moeder komt. Nu weet ik niet wat hij onder 'een beetje' verstaat, maar dat zal, gezien de rommel, geen zoden aan de dijk zetten. Zijn probleem.
Enigszins opgelucht sta ik buiten voor het vertrek. Eén nacht hier was net voldoende. Het is één graad boven nul, redelijk koud, maar wel droog. De route loopt vandaag naar Meymac, zo’n 30 km volgens de kaart. Een keurige afstand en zeker gezien de te overbruggen hoogte verschillen. Via de D172 gaat het naar Sornac.
Fred vertelde gisteravond nog dat sinds de grote aantallen buitenlandse militairen hier weg zijn, het dorp erg in verval is geraakt. De huidige generatie heeft zich tegen het toerisme gekeerd, terwijl hun ouders goed geprofiteerd hebben van het geld van de soldaten en alles wat het zoal met zich meebracht. Gastvrij is het dorp absoluut niet meer.
De weg naar Sornac is eenzaam. Op de 8,5 km lange weg kom ik wel geteld één auto tegen. Maar het schiet wel lekker op. Om 9.00 uur wordt ik eraan herinnerd dat buurman Paul jarig is. Hij zal even moeten wachten tot ik een netwerkverbindig heb. Als jullie dit lezen hoeven jullie ook niet meer naar zijn feestje. Hij zal nu bij de glasbak staan denk ik, zondag was zijn feestje! Het is wat gaan regenen en ik riskeer niets en trek mijn poncho aan.

Schieten mij opeens wat verhalen van ons mam te binnen, die zij heel wat keren heeft verteld. Die hadden voornamelijk betrekking op de ondeugendheden van ome Wim. Zij noemde hem altijd de rebel van de familie. Nu is ome Wim heel vroeger ook voorzitter geweest van de 'opneiers'-club. De club telde nog een lid, een zekere Frans (de achternaam schiet me niet te binnen). De club was streng en je kon niet zomaar lid worden. Vandaar dat het bij die twee bleef. En ze waren er altijd op uit streken uit te halen. Een afspraak met een meiske in een donker steegje. Veel gebeurde daar niet. Enkel ome Wim liefkoosde het schepseltje en streek haar aanhoudend door het gelaat. Het meiske wist niet dat hij van te voren zijn handen met houtskool had ingewreven. Daarna heeft hij ‘t meiske nooit meer kunnen krijgen. Uit zijn diensttijd: als ome Guust een keer niet met verlof thuiskwam, zei oma ongerust: 'hij zal toch niet ziek zijn?' Als ome Wim niet thuiskwam, zei ze: 'hij zal wel weer vastzitten.' Zijn leven wordt gekenmerkt door leuke voorvallen, altijd op het randje. Maar eerlijk als goud. Ik heb ooit 3 dagen na de processie naar Handel zijn uitsmijter in het Vossenhol moeten gaan afrekenen, omdat hij het vergeten was. Handel had een speciale plek bij hem. Hij liep de laatste jaren alleen de laatste 400 meter met de processie mee. 'Dat hoorde zo', zei hij. Anders ben je niet op bedevaart naar Handel geweest. En als hij iets voor had, nou dan was dat zo. Flinke jongen, die hem daarvan af kon brengen. Toen ik onlangs bij Remi en zijn Eucalypta was, deed het pannenkoeken bakken van Remi mij ergens aandenken. De pannenkoeken van ome Wim. Of struif, zoals hij ze noemde. Hij heeft er voor mij zaterdags wel eens gebakken. Het koken ging hem niet zo goed af, maar struif bakken én water koken kon hij. Kersenstruif of spekstruif. Surinaamse types kon hij ook produceren. En dan lag dat steevast aan het pannetje. Het was ook onze handigste oom. Enkel zijn gereedschap stamde uit het stoomtijdperk. Een stoomfiets met carbidlamp zou hij ook hebben gehad. Dat vertelde hij mij als ome Wim, of als voorzitter, dat weet ik niet. En zeker de woorden van die voorzitter mag je altijd sterk in twijfel trekken.

In Sornac is het tijd voor de koffie en de rest van mijn ontbijt. Want bij Fred Flintstone was het niet veel. Het smaakt me best. Tegen 10.00 uur loop ik weer aan. Ik koop bij de Pharmacie een tube Voltare. Ik merk dat dat spul goed werkt voor mijn linkervoet. Alleen op doktersrecept! Als na enige discussie de apotheker zich met het gesprek bemoeit, krijg ik de tube toch. Rare fransen!
De weg naar St. Germain gaat flink omhoog tot bijna 900 meter. Er moet wat steun van de elektronica bijkomen en met de 'Rivers of Babylon' van Boney M. op de repeat-stand bereik ik na 14 herhalingen weer het dak van de wereld. Dat moet Peter Koelewijn geweten hebben, want in het volgende nummer schreeuwt hij me er weer luid van af. De weg is en blijft kalm. Zo nu en dan een vrachtwagen die boomstammen uit de bossen heeft opgehaald. Er wordt me hier wat hout gekapt. De kaalslag van Frankrijk. Over het algemeen heb ik over het weer niet te klagen. Meer zon dan regen. Ik kan zelfs langs de weg op het droge, koffie drinken. Ondertussen de voeten nog even masseren en ze een compliment maken voor hun buitengewoon goed gedrag. De weg naar Meymac valt me qua lengte tegen. Tegen half 2 loop ik de ontzettend mooie dorpskern binnen. De kerk staat open, ik wip even binnen. Even nog een kaarsje bij Maria opsteken. Buitengekomen regent het! Even schuilen binnen. Toch weer een moment om tot innerlijke en uiterlijke rust te komen. Maar ’t blijft regenen. De poncho aan en naar het VVV. Op het geluid van het belletje komt een juffrouw van de trap naar beneden, naar het kantoortje. Ze begrijpt mijn vraag en heeft twee opties: de pastorie of het nonnenklooster. Beiden geven geen gehoor. Zij adviseert naar het klooster te gaan, want de pastorie is ’s maandags meestal niet bezet (waar heb ik dat al eens meegemaakt?). Op een plattegrond wordt aangegeven waar ik naar toe moet. Ik meld me bij de boekenwinkel. De zuster van dienst zoekt het uit en zal daarna komen vertellen of ik kan blijven. Twee uur zit ik daar. Maar hoe langer het duurt, hoe meer zekerheid dat er iets is. Ik krijg een kamertje: Le Pigeonnier (de duiventil). Klein, knus en ruim voldoende voor mij. Ik kan zelfs mijn wasje doen, zodat de omstandigheden van gister ook weer weggespoeld kunnen worden. Na de vespers is het avondeten, tezamen met 2 Vlaamse priesters, die hier ter bezinning een week verblijven. St. Jacques, de Monastère du Jassonnieux is een goed verblijf. Een groot complex met zes nonnen Trappistinnen, waarvan er één in het ziekenhuis ligt.

Tot de volgende keer.

Vriendelijke groeten, Wil