Dag 28

ZA 29 maart
Villevaleix – Frontanières – Rougnat – Auzance – Le Compas – Saint Bard – Crocq, 39 km

29-03-2008
Hallo trouwe lezers,
Het zal vandaag één van de betere dagen worden, maar alleen voor wat het weer betreft. Al het andere blijft aan een bedevaart geconformeerd.
Ik word om half 6 wakker van het kraaien van de haan. Die is kennelijk zijn hennen kwijt. Want die hebben de strijd met het hennenvrouwtje verloren en hebben het loodje gelegd. En het kraaien klinkt niet opgewekt.
Ik wil proberen Crocq (spreek uit als Kroo) te halen. Dat is toch wel weer een aantal kilometers achter in de dertig. Crocq is naar mijn idee een betere plaats om de dagelijkse vraag te laten beantwoorden: Waar slaap ik vanavond? Alleen de echtgenoot van het hennenvrouwtje is er om me goeiendag te zeggen. Hij wijst me nog even op een verkorte route om op de D996 te komen. De eerste winst van vandaag. Het hennenvrouwtje heb ik niet meer gezien. Zal wel met een volgende partij kippen bezig zijn.

Ome Nol Driesen had ook haantjes. Vele haantjes voor de verkoop. Onze tuin in de Hoge Akkers stond haaks op zijn tuin. Ter hoogte van ons had hij zijn hokken staan, waarin hij zijn haantjes mestte. Voor zijn bijverdienste, denk ik. Ons mam vond het altijd stinken, maar ja, ome Nol behoorde tot de Driesen familie, dus zei ze er niets van. Zou ook te gek zijn, want ze kocht ze wel! Spectaculair was altijd de slachtpartij. Ik stond dan, leunend tegen het betonnen schuttinkje dat onze tuinen scheidde, op een boomstammetje staand, reikhalzend het gebeuren gade te slaan. Ome Nol ving in het hok een aantal haantjes en stopte die in een zak. Dát kon ik niet zien. Met die volle zak kwam hij naar buiten, ging op een houten post zitten en nam zijn sligmes. De eerste haan werd uit de zak gevist en die kreeg eerst met de platte kant van het sligmes een ferme tik op zijn kop. Zodanig hard dat hij van de wereld was. Dit had zijn voordeel als even later de kop op het hakblok werd gelegd. Doodstil lag de kop te wachten op die dingen die gebeuren gingen. Eigenlijk niet veel meer voor dat haantje. Een tweede ferme klap van het sligmes van ome Nol, maar nu met de scherpe kant en de kop was eraf. Met een sierlijke boog gooide ome Nol de koploze haan in de kolen. Als de zak leeg was, telde hij de koppen die rond het hakblok lagen, om even later zoveel hanen tussen de koolplanten te zoeken. Vanaf die tijd geloofde ik niet meer dat de kindjes uit de kolen kwamen! Als hij ze had verzameld, begon ’t volgende ritueel: ontveren met gloeiend heet water en verder slachten. Hij rolde en vouwde het kale, geslachte diertje op, stopte het levertje er terug in en deed alles dan in een plastic zak. Klaar voor de verkoop. Heel wat jaren heeft ome Nol zijn hanenpraktijk gehad.

Ik loop onder het spoor door en kom weldra op de D996, richting Auzances. Op deze zaterdagmorgen gelukkig weinig verkeer. Ik moet met mijn voorraad eten wel rekening houden dat het weekend is. Vandaag zijn de winkels vroeg en morgen helemaal gesloten. Tot Auzance moet ik wachten op een beetje winkel. Ik besluit ook hier mijn koffie te drinken. De zon schijnt al heerlijk. Nog even naar de bank en het gaat weer op weg. Ik vind de richting Crocq op een bordje aangegeven: 27 km. Dat vallen er me er dan 3 tegen. Blijkbaar gisterenavond bij de telling een stuk weg vergeten. Dit wordt misschien wel heel taai vandaag! Ik besluit zeker om de 50 minuten, 10 minuten te stoppen om mijn linkervoet wat herstel te geven. Hij begint nu echt heel erg op te spelen. De weg daalt, maar stijgt daarna ook weer enorm.
De zon begint warm te worden. Ik vraag me af, of het jack vandaag na 27 dagen voor het eerst weer uit kan? Maar het windje dat er staat is nog wel aan de frisse kant. De telefoon gaat: Antonet. Geweldig even bijkletsen, als ik uitgehijgd ben van het klimwerk. Dan gaat het weer door. Ik zet de MP3-speler voor de afwisseling aan. Ik hoor al klimmend een liedje van de Sjawi’s: 'In drie stappen naar de hemel.' Zouden zij 't geweten hebben? Trouw neem ik mijn pauzes. Eigenlijk geniet ik met mijn lengte slechts één meter éénenzeventig. De onderste twee centimeters zitten te klieren, waardoor de lol, 't genieten te niet wordt gedaan. Net als een klas met 40 kinderen en als er daarvan twee klieren, heb je een rotklas. Niet waar, meesters?
Ik kom om 14.00 uur in Saint Bard aan. Een heel klein, leuk en lief dorpje. Bij de kerk is een stenen bankje in de zon. Een geschikte plek voor mijn laatste koffieronde van vandaag. Ik zie dat de kerk open is. Even naar binnen. Bij Maria steek ik nog een kaars aan. Nog 7 km naar Crocq. Met nog één pauze te gaan zal ik daar rond half vier aankomen. De laatste 2 km naar het centrum zijn echt zwaar. Wat een stijging! Maar onderweg zie ik nog wel het VVV en Chambre d'hôte aangegeven staan. Boven gekomen is het VVV nog dicht, opent pas over twee weken. Zolang wacht ik niet. Bij de kruidenier vraag ik naar de richting Chambre d'hôte, of waar de pastoor woont. Die laatste woont 10 km verderop. Hij kent ook geen koster, of een persoon die ik in mijn beste Frans omschrijf als zijnde de koster. Ik geef de schuld maar aan mijn omschrijving, want we komen er niet uit. Hij tekent mij de weg nar de chambre d'hôte: iets terug en weer omhoog! Het eerste adres geeft niet thuis, wel drie auto’s en een ver openstaande garage. Bij het tweede adres is het raak. Vanavond kan ik ook mee-eten. Er is geen andere keuze, want het enige restaurant dat het dorpje heeft, is gesloten. Ik doe niet eens de moeite om aan de woorden van de mevrouw te twijfelen. Eindelijk rust, een douche en bijkomen. Als ik op mijn tellertje kijk, staan er 39 km op. Het is 16.00 uur als ik de douche aanzet.

Tot de volgende keer.

Vriendelijke groeten, Wil