Dag 27

VR 28 maart
St. Victor – Montluçon – Lavault – St. Genest – Ste Thérence – Mazirat – Evaux les Bains – Villevaleix, 38 km

28-03-2008
Hallo trouwe lezers,
Allereerst dit voor de Neerlandici onder de trouwe lezers. In het moordend tempo waarin de vlugschriften worden gemaakt, kan het voorkomen dat er zo nu en dan enige verkrachting van een tekst kan plaats vinden. Daar waar mogelijk is vindt nog enige correctie plaats. Anders krijg ik straks alle meesters over me heen.
Ik heb nu eerst een kast moeten slopen om een schrijfplankje te maken, want een tafel op de kamer zit er deze keer blijkbaar niet meer aan.
Als ik om half acht naar de bovenwoning wil gaan voor mijn ontbijt, komt het kruidenvrouwtje net weer aanlopen. Zij heeft haar zoon naar de schoolbus gebracht. Ze heeft een met bloemen versierde strohoed op en een bont gekleurde jas aan. Dartelend komt het ratelbekje naar boven gelopen. Een ontbijt met twee bio–eieren.
Want alles is 'bio' bij haar. Ze heeft ook nog een lunchpakket voor me klaar gezet. Afrekenen en wegwezen, want als ik naar dat enthousiast getetter blijf luisteren, sta ik hier vanmiddag nog. Dag kruidenvrouwtje. Ze wijst me een kortere weg naar Montluçon. Er doorheen is moeilijker. Uiteindelijk de aanwijzing Lavault gevonden. Maar het blijft onduidelijk voor mij. Navragen voor de zekerheid. De goede weg, de D50. Vlak voor La Goutelle de telefoon. Mijn vrouwtje! 27 dagen weg is toch wel lang. De weg naar Genest is pittig. Het gaat hevig op en af. Als ik in Genest even stop om mijn kaart te raadplegen, spreekt een Fransman me aan en nodigt me uit voor 'n kopje koffie. Hij heeft een restaurantje gekocht en is samen met zijn vrouw bezig het op te knappen. 1 april is de opening. Als ons gesprek over de slaapplaats gaat, begint hij meteen te bellen en heeft een adres voor mij te pakken kunnen krijgen in Evaux-les-Bains. Vriendelijk, toch? Ik stap weer op en ga richting Ste. Thérence. Nu begint 't stijgen en dalen pas echt. De stijgende weg kent geen einde. Hij kronkelt zich van links naar rechts. Het is net de weg van Calw naar Rötenbach naar het jachthuis van Gabi (voor de kenners). Gelukkig nauwelijks verkeer. Ik begin mijn spieren nu echt te voelen. Ik ben blij als ik in Ste. Thérence aankom. Op een kruising zie ik een geschikte plek voor mijn lunchpauze. Het lunchpakket van het kruidenvrouwtje komt te voorschijn. Inhoud: 4 boterhammen van eigen gebakken bruinbrood. Ik schat 7 granenbrood. Daarbij flink wat kaas. Haar maalsteen mag wel eens gescherpt worden. De graankorrels hebben nauwelijks last gehad van die maalstenen. Als het brood iets te vochtig weggelegd wordt, schieten de graankorrels zo wortel. Er zitten 3 hardgekookte eieren bij. Het lijkt Handel wel. En een verassing: 3 paaseitjes!

Als ik zo het lunchpakketje wegwerk en aan haar doen en laten terugdenk, doet ze me denken aan onze buurvrouw van vroeger uit de Hoge Akkers. Roosje de vrouw van Frans Cleef (in de volksmond). Nu was Roosje wel veel lelijker dan dit kruidenvrouwtje, maar naar haar figuur kijkend, lijkt ze erop. Roosje was meer een 'zibbedeeske'. Klein vrouwtje, vol eigenaardigheden. Ze kon om niks kwaad worden en maanden lang blijven. In het begin ging alles nog redelijk. Je schrok wel eens als ze heel stilletjes plots in de keuken of de kamer stond. Als ze begon te praten begon ze de zin altijd met een 'mm', 'mja' of 'mnee', enz. Een andere eigenaardigheid was haar poetsen. Normaal is er met poetsen niets mis. Maar bij Roosje gebeurde dat op een ziekelijke wijze. Alles, maar dan ook alles gepoetst, gesopt en gewassen. Tot aan het timmerhout van Frans toe, als het schuurtje aan de beurt was. Ze sopte Frans zijn planken en zette die tegen de muur te drogen. Ze hing ook alles aan de waslijn om te drogen tot ver versleten poetsdoeken toe. De gaten waren altijd als eerste droog. Fietsen kon ze niet. Frans bracht haar weg. Ze zat dan keurig haaks op de pakkendrager van Frans zijn fiets. Keurig met twee beentjes naast elkaar. Met één hand hield ze Frans vast en met de ander haar boodschappentas. Eén ding dat onlosmakelijk met haar verbonden was. Bij geen vervoer ging ze te voet, zelfs naar Eindhoven. Met de bus durfde ze niet. Bij de supermarkt van buurman Sjef van Engelen kwam ze nooit. Ik kon het altijd best met haar vinden, zij het gereserveerd. Zei ze tegen de familie niets, tegen mij zei ze goedendag: 'Mdaag'. Het zal wel komen omdat ik 's winters voor haar sneeuw ruimde. Luxe kende ze absoluut niet. Er stond voor nog geen stuiver in huis. En al zou het waarde hebben gehad, had ze er de helft afgepoetst. Frans was al even spraakzaam. Ik heb hem nooit op lachen kunnen betrappen. Altijd in zichzelf gekeerd. Hij met zijn Roosje, zijn zibbedeeske.

Het lunchpakket is op, tijd om verder te gaan. Het is iets over 12.00 uur. Nog drie en een halve kilometer naar Mazirat. Als je zo de weg tussen de velden ziet slingeren, met links en rechts daarvan een gesnoeide heg, doet dat denken aan Engeland, enkel daar zijn de heggen veel hoger. Even een toiletpauze in Mozirat. Nog 10 km naar Evaux. Ik laat het tempo wat zakken, want met nog meer van zulke slingerwegen is het raadzaam om het wat kalmer aan te doen. Een bruggetje over en nog 1 km naar 't centrum. Geen stempel op het gemeentehuis. Is die een keer open, geven ze geen stempels. Ik wil een fax versturen. Op 't postkantoor: 3 pagina’s €15,10. Ik vraag of ze gek geworden zijn. Als ik te veel stennis maak, komt de baas erbij. Moet toch betalen. Leve Frankrijk. De afzetters. Het VVV kantoor kan of wil me niet aan een slaapplaats helpen. Er zijn enkel hotels, volgens die geit achter de balie. Terwijl ik een adres op zak heb van een Chambre d'hôte! Lichtelijk geraakt vertrek ik. Ik heb behoefte aan koffie en bel 't nummer. De mevrouw legt uit waar het is. Drie kilometer buiten Evaus, is in de richting volgens de kaart, geen probleem. Maar op een kruising linksaf. Oke. Blijken er nog eens 3 bij te komen. Mijn stemming daalt zienderogen. Bij de boerderij moet er bij afwezigheid aan een bel gerukt worden. Aldus wordt gedaan. Mevrouw verschijnt uit een schuur. Zij blijkt zo even met enkele kippen een gevecht te zijn aangegaan, op leven en dood. Zij leeft, de kippen niet meer. Zij zit onder het bloed en de veren. In die hoedanigheid laat zij me de kamer, correctie, ruimte zien waar een bed staat en een stoel. De volgende tegenvaller. In een ander vertrek staat zowaar nog een bed en een douche. Nu hoef ik niet veel, maar niks is wel weinig. Even op het bed zitten en laten bezinken. Misschien helpt douchen of de was doen. Uiteindelijk ga ik maar schrijven. Dus moet ik die plank uit de kast slopen, want ik heb geen tafel, vandaar.

Tot de volgende keer.
Vriendelijke groeten, Wil