Dag 26

DO 27 maart
Cérilly - Hérisson - Louroux-Hodement - Verneix - St. Victor, 39 km

27-03-2008
Trouwe lezers,
Als ik wakker word om 6 uur, steek ik eerst mijn hoofd buiten het raam. Vannacht ben ik van de regen wakker geworden, maar nu is het droog. Ik zie zelfs blauwe luchten. De hotelier wenst me nog een goede reis en weg ben ik. St. Victor is het doel vandaag. Pittig 34 km. Het is een beetje bewolkt, maar de zon doet al best haar werk. Zou vandaag mijn jack uit kunnen? Tot aan Hérisson is het 16 km. Dus een stop is wel noodzakelijk. Het loopt prettig, vooral als de zon schijnt. De Auvergne met zijn licht glooiende landschap is mooi. Opvallend is de groot aantal schapen in de weides. Nogal schrikachtige beesten. Een schrikt, loopt weg en de rest er achteraan. Als ze na een tiental meters rennen plots stil staan, kijken ze verbaasd om, om te zien en zoeken naar de reden waarom ze zijn weggerend. Geen lunchplekje, dan maar doorlopen. Zo loop ik na 16,5 km Hérisson binnen. Het Château Féodal is men aan het restaureren. Eerst mijn dingetjes doen op het gemeentehuis en weldra sta ik, met mijn, van een nieuwe stempel voorziene kaart in de hand weer buiten. Bij het museum vind ik een plekje voor de koffie en omdat het inmiddels half 11 is, ook wat brood. Een aardige Fransman nodigt me even later bij hem thuis uit om een kop koffie te komen drinken. Tegen half 12 loop ik aan, na nog even bij de bakker en de kruidenier te zijn geweest. De kerk staat open en ik kan het niet laten om even naar binnen te gaan. Een oudere man is bezig bloemen te schikken. En onwillekeurig schiet me de figuur van Koos Verdijk de koster door het hoofd.

Als jongentje van een jaar of 10 was ik het hulpje van Koos, de koster van de St. Nicolaas kerk. Elke minuut die ik vrij had en als ik mocht van thuis, ging ik naar Koos, naar de kerk, zijn werkterrein. Als jongen van 10-11 jaar had ik meer van de kerk van binnen én buiten gezien dan welke bejaarde kerkuil ook! Onder in de kerk stond de verwarmingsketel, die voor mij, althans toen, in de winter vreselijk te keer ging. Boven op de gewelven en de toren tot bij de klokken en het machtige uurwerk kon je klimmen. Ik hielp mee met de bloemen, 'den hof doen' bij de pastorie, bladeren van de bomen bijeen scharen in de herfst en deze op een speciale plaats neer gooien. Want daar ontstond 't geheim van Koos zijn altijd mooie bloemenpracht: zijn eigen bloemenaarde. Samen met Koos en de kruiwagen naar de houtzagerij van Jaspers om zaagmeel te halen voor 't stoken van zijn verwarmingsketel in zijn serre. Koos aan de burries en ik voorop aan een touw trekkend.
Om de zoveel tijd moest het koper gepoetst worden. Koos zijn eigen gezin ging (moest) poetsen. Soms kwam die enorme kroonluchter naar beneden. Dan wist ik niet wat ik zou doen, of beneden kijken hoe dat gevaarte naar beneden ging, of met Koos naar boven, op de gewelven over de loopplanken naar het katrol.
Koos was een meester in het 'aankleden' van de kerk. Nu wordt deze meer en meer uitgekleed. Maar met bloemen sieren was zijn lust en op hoogtij dagen werden de muren achter het altaar met nog grote lange kleden behangen. Gouden, paarse en zwarte, voor elk moment een gepaste kleur. De kluis met die machtige, dikke deur.
Maar Koos blijft voor mij de beste, de enige echte, meest handige, creatieve en vindingrijke decorbouwer van heel Valkenswaard. Hij kon de kerk van binnen fantastisch aankleden, met Pasen, Kerst of gelijk eender welke dag. Maar ook buiten. Hij bouwde een heel podium met altaar voor de grote deuren van de kerk. De verroeste draadeinden in de gevel van de klokkentoren net boven de deur zijn nog stille getuigen van toen. Toen Koos daar een compleet luifel aan vastboutte met hele grote moeren. Dit alles voor de toen nog gehouden Sacraments processie. Het podium heb ik later van hem mogen gebruiken voor in het 'instuif'lokaal. Het had voor de kerk en ook voor Koos zijn dienst gedaan. Koos was net als ome Guust, volgens mij ook 150 jaar bij de UNA. Het was zijn verzet. Met zijn grote koffer, waar zijn instrument in zat aan de zijkant van zijn fiets gehangen reed hij naar de repetitie. Tegen mijn 16e vervaagde de 'samenwerking' met Koos. Ik ging langzaam een andere weg.


Net buiten Hérisson overleg ik welke weg ik zal nemen. De D3 is me toch te druk, dus besluit ik om de D39 te nemen, wel enkele kilometertjes meer. Maar 't loopt, denk ik prettiger. Ik ga onder de A71 door. Auto’s razen over het viaduct. Ik neem de D302 naar Verneix. In het dorp vraag ik voor de zekerheid of mijn richting nog steeds goed is. Ik merk dat ik moe begin te worden en mijn linkeronderdaan protesteert weer, zoals in het begin. Er staat reeds 35 op de teller, en 39 als ik bij de kerk in St. Victor sta. Inmiddels heb ik toch nog een fikse hagelbui over me heen gehad. Ik bel het nummer dat ik van Camille Latour gekregen heb. Een mevrouw meldt zich. 'Of er iets vrij is?' 'Nu meteen?' 'Ja!' Ze legt me uit hoe te lopen: 2 km terug! Maar nu loopt de weg op. Ik kom eraan en zie enkel een 'bouwval'. Er staat wel een redelijk nieuwe auto naast een wrak van een Eend. De nabije omgeving is gesierd met geschilderde potjes en pannen, stoelen en tafels en een bord waarop staat: 'La Boudothérapie'. In welk hervormingsoord ben ik nu weer terecht gekomen? Dit keer moet ik geen hond van me vandaan houden maar een gans.
Hij (of zij) heeft ontzag voor mijn stok. Ik vind ergens een deur, of eigenlijk twee deurhelften, boven elkaar. Op mijn geklop wordt niet gereageerd, alleen door de gans. Mijn stok en weg is hij. Na 3x kloppen besluit ik nogmaals te bellen. "Oh, ben je er al, ik kom". Ergens boven gaat een deurtje, twee deurhelftjes, open. Daar verschijnt ze: Mevr. Anne Oligner. Mij luid verwelkomend komt ze een trapje af. Een charmant schepseltje in het zwart gekleed en een paarse doek om haar schouders geslagen. Een en al enthousiasme en dat mondje ratelt maar door. Ik noem haar meteen 'het kruidenvrouwtje'. Door de twee deurhelften naar binnen. Vol verbazing sta ik minutenlang te kijken. Een kamertje met een rond tafeltje met 4 stoeltjes, in een hoek een hemelbed, daarnaast een bedstede en als ik de deurtjes open, zie ik twee beertjes tegen een kussen liggen op een dekbed gelijkend op een hoop stro. Iets verderop nog een bed. In een hoekje een badkamer met een gietijzeren bad met bijpassende kranen en sproeier. Ze gaat koffie voor me zetten en komt even later met een grote mand terug met: de koffie, eigen gebakken brood, twee soorten boter, chocolaatjes, eigengemaakte jam en 3 paaseieren! Ze woont hier met haar zoontje en ik wordt uitgenodigd om om 19.00 uur te komen eten. Boven mijn stulpje heeft zij haar domein. Ze sluit de deur achter zich en ik ben alleen. Beduusd kijk ik wat rond. St. Jacques wat heb je me nu weer geleverd? Terug naar de Efteling. Het lijkt wel een sprookje. Het kan verkeren, niet waar!

Tot de volgende keer.
De groeten, Wil