Dag 25

WO 26 maart
Neure - Lurcy-Lévis - Couleuvre - Cérilly, 25 km

26-03-2008
Beste trouwe lezers,
Gisteravond had Camille, zo heet de dochter van Albert Latour en mede eigenaresse van deze uitbating, een ferme maaltijd gemaakt. Albert is voor een paar dagen weggegaan en Camille moest hier blijven, omdat ik hier overnachtte. Haar zoontje moest als chaperonne ook blijven. Albert dacht zeker dat een pelgrim die 24 dagen onderweg is, bijna 800 km achter zijn zwaar vermoeide en gepijnigde hakken heeft zitten, nog de kiezels uit den hofpad kan trappen, gelijk omschreven in het voornoemde boek van Rien Poortvliet! Camille buurtte gezellig onder het eten en voor je het weet is het alweer laat.

Ik hoor Camille iets voor zeven uur wegrijden om het brood te halen. Ik ben net op en bijna klaar met de renovatie van mijn broek. Ik blijk nog steeds vet van de botten te lopen, en om die broek nog in een redelijke positie te houden, heb ik mijn blauwe waslijntje omgetoverd tot bretels. Als ik nu loop zit het kruis van de broek weer enigszins op de juiste plaats. Na het goede ontbijt nog even afrekenen. 'Wat je wilt geven', is haar antwoord. Dat is nog eens wat anders als je ziet wat ik hier heb aangeboden gekregen in vergelijking met datgene bij de bewaaksters van Bernadette in Nevers! Een pelgrims tariefje.
Tegen 8 uur vertrek ik, richting Lurcy-Lévis. Het weer is aangenaam. Ik hoor de haan, ergens een schaap en natuurlijk heel veel koeien. Vlak voor ik Lurcy binnenloop, passeer ik rechts een voetbalveld: Stade Emile Maurice. Wie dat ook moge zijn. Het veld heeft drie eigen lichtmasten. De vierde is een GSM-mast van de Franse PTT. Deze mast staat naast de tribune. Ik denk dat zij handig gebruik maken van de geplaatste mast om van de opbrengst van de pachtgelden de drie andere te bekostigen. Via Allée Simone Sompaix naar het centrum. Volgens een opschrift is Simone een verzetstrijdster geweest en dientengevolge de gruwelijke en weerzinwekkende plaatsen Auschwitz, Birkenau en Ravensbrück van Adolf’s Reich heeft moeten 'bezoeken'. Zeer waarschijnlijk heeft zij het niet overleefd. Om 9 uur het gemeentehuis in voor mijn stempel, nog even naar de bank en dan nog de bakker. Hier staan een paar mannen heftig en met vele gebaren met elkaar te praten.
Het gesprek verstomd als ze mij zien en verkijken bijna hun Franse verstand bij het waarnemen hoe ik een Frans stokbrood in drieën breek en in mijn rugzak stop. Ik loop aan en bij het passeren van een school realiseer ik mij dat jullie, beste lezers, zich af kunnen vragen hoe ik, wonende in de St. Josefstraat behorende bij de Antonius parochie, misdienaar kon zijn in de St. Nicolaas kerk.

Onze pa wilde, na vernomen te hebben van een nieuw onderwijssysteem op de St. Janschool, mijn broer en mij naar de St. Aloysius school hebben. De Broederschool van de St. Nicolaas parochie. Hij kreeg geen toestemming van Pastoor Heerkens. Toen op zondagmorgen Pastoor Heerkens vanaf de kansel predikte over het huwelijk, als hoeksteen van de samenleving en de verantwoording van de ouders voor de opvoeding van hun kinderen, stond onze pa 5 minuten na de mis op de stoep van de pastorie. Hij kreeg koffie en vertelde Heerkens dat hij zijn verantwoording nam en ons van school wilde halen. Vijf minuten later stond hij weer buiten. Geen slok koffie gehad, maar ook geen toestemming! Echter, gehoord van het hoofd van de Aloysius school, als je kinderen op de openbare school zitten, kun je ze daarna bij elke andere school laten inschrijven. Dus wij tweeën naar Meester Fasol, naar de openbare school. Twee dagen. Ons mam was uit schaamte twee dagen niet op straat geweest. Wij zijn daarna toegelaten op de St. Aloysius school en zodoende kon ik misdienaar worden in de St. Nicolaas kerk. Echter het was elke dag wel 4 keer een heel eind lopen.


Het gaat richting Couleuvre. Vlak voor Couleuvre gaat de weg over in vals plat. Dat valt echt tegen. Ik ben dan ook blij een pleintje, een bank en een tafel te zien. Tijd voor rust, koffie en brood. Eerst even gebruik maken van een openbaar toiletgebouw. Ik doe de deur open en oriënteer me eerst even hoe ik het best van een heel ongelukkig trapje af kan. Lang hoef ik daar niet over na te denken, want ik krijg een dreun van achteren en schiet naar voren. Een terugslaande klapdeur! Op mijn bankje kan ik heerlijk eten. De man van het huis voor me op nummer 26, naast het postkantoor, is al drie maal naar buiten gekomen om quasi wat onkruid uit een bloembak voor het raam te plukken. Of hij is nieuwsgierig naar mijn doen en laten, of hij verveelt zich stierlijk, of daar binnen heeft hij een kwaaie vrouw vrij rond lopen. Hij staat nu met de beide armen in de deuropening. Een forse man, met een duidelijke zwelling onder zijn borstkast, zodanig zelfs dat zijn gereedschap altijd droog hangt. Als ’t er nog hangt, want zelf kan hij ’t niet meer zien.
Het is 11 uur. Het klokje uit de kerktoren klinkt, zoals waarschijnlijk ook het inkomen van de pastoor hier zal zijn: zeer bescheiden. Kwart over elf, en ik stap weer op voor mogelijk het laatste deel van vandaag: Cérilly. Ik hoef de D3 maar te blijven volgen, op en af. Halverwege las ik nog een rustpunt in. De lucht wordt dreigender. Zou de voorspelling van Camille, dat het droog zou blijven, niet uitkomen? Ik zoek het VVV. Ik moet nog wachten tot 14.00 uur, dan is het pas open. De vriendelijke juffrouw heeft enkel hotels voor mij. Zelfs niets richting de route van morgen. Ze regelt een goedkope kamer voor mij. ’t Is wel niet veel, maar ik heb ook niet veel nodig. Morgen gaat het weer verder.

Tot de volgende keer.

De groeten, Wil