Dag 24

DI 25 maart
Nevers – Gimouille – Mars-sur-Alier – Le Veurdre - Neure, 39 km

25-03-2008
Beste trouwe lezers,
Allereerst wederom bedankt voor jullie reacties. Uit de berichten mag ik concluderen dat jullie op mijn verjaardag meer gedronken hebben dan ik. Oké, verschil mag er zijn.

Het was een bijzondere avond gister. Om half 10 's avonds stik alleen in de kapel, alleen met Bernadette. Doodstil. Heel fijn om zo even op die manier je te kunnen terugtrekken. Alleen vervelend als plots het licht uitvalt. Sommigen krijgen het 'licht'. Bij mij het tegenovergestelde. Opeens hoor ik 'Pardon, pardon'. Zou Bernadette echt ... Zuster-portier. Was voor het sluiten vergeten te kijken of de kapel leeg was. Dus kon ik met een lampje toch nog bij de uitgang komen.
Op naar bed, want de 44 km-benen moeten rusten. Ik maak me nog een voorstelling voor het ontbijt van morgen. Het diner was gelijk de lunch van 's middags. Diegene die hier 's middags wel eens gegeten hebben zegt dit genoeg. Voor de anderen blijft het cryptisch. En dat wil ik zo maar laten. Je moet toch wel van een heel andere planeet komen om zo’n eten te kunnen brouwen. Genoeg daarover.


Om 7.00 uur ga ik ontbijten. Niet klaar, gelukkig ken ik mijn weg en al snel heb ik op vers brood na, alles in de keuken kunnen vinden, een voldoende! Ik reken af en vertrek. Een geluk dat ik in de Lourdes-bus vooraan zit, want de weg uit
Nevers heb ik zo gevonden. Met de brug de Loire over en daar vind ik de eerste aanwijzing van de Compostela route. Ik besluit die te nemen. Fout. Een groot modderfestijn. Maar het brengt me bij Gimouille, waar ik de D134 wil nemen. Onderweg wordt ik nog verrast door een gewonde roofvogel. Vleugellam! Dit keer wel een foto gemaakt (Frans!). Als ik Gimouille binnenloop, ik heb dan vanaf het klooster 9,5 km gelopen, ontmoet ik een uitvaartstoet. Drie misdienaartjes voorop. De middelste draagt een groot kruis. Een ander het wijwater met kwast en de kleinste niets. Vlak daarachter de pastoor in volornaat. Gevolgd door de dragers met de hoofdrolspeler en de, denk ik, bijbehorende familie en belangstellenden. Waar tref je nog zoiets?

Als kleine jongen was ik al heel vroeg misdienaar. In de St. Nicolaaskerk. Ofschoon wij in de St. Josefstraat woonden. Behoudens dat ik het heel graag wilde zijn, gaf het zijn van misdienaartje nogal wat privileges: van dichtbij alles meemaken, ook dingen die ik toen nog niet begreep, bijvoorbeeld de kerkgang. Je mocht van school verzuimen om een huwelijksmis of een uitvaart te 'dienen', zoals dat heette. Maar het vroeg soms ook wel wat van je. Bijvoorbeeld als je in de winter om 6.00 uur 's morgens vroeg present moest zijn om een mis te dienen voor een geestelijke die toevallig op de pastorie op bezoek was en zijn mis die dag behoorde te doen. Soms had je zo'n 'vissersmisje'. Dat werd in een verschrikkelijk rap tempo afgeraffeld. Als je bezig was met het misboek over te zetten van de epistelzijde naar de evangelie zijde was de geestelijke al bezig met de voorbereiding van de concecratie. En al zegenend verdwenen we op het einde de sacrestie weer in. En ik om 6.20 uur weer naar huis. Maar ik had weer een mis gediend!

Ik ben blij op de D134 te lopen, geen modder. Maar het gaat vanmorgen niet. De benen willen niet. Het hoofd doet pijn, mijn maag draait en mijn rugzak doet me vooral pijn. Ik krijg het gevoel dat ik langzaam de pest erin krijg. Zal blij zijn als ik over 9 km in Mars-sur-Allier zal zijn. Ik stop in Saincaize voor de koffiepauze. Het eerste bekertje stoot ik om, weg koffie. Daarna blaast de wind mijn rugzak om, het natte gras in. Ik pak in en loop door. Als ik in Mars aankom is het zoals ik al doemdenkend onderweg voor ogen had: niets te krijgen. Vooraleer ik ontplof, besluit ik eerst goed te eten en te rusten. En ondertussen mijn plan bijstellen. Na een uur rust en overleg met mezelf ben ik er uit: ik loop door naar Le Veurdre, 12 km. Het zal dan ongeveer 15.00 uur zijn en omdat Le Veurdre een grote vlek op mijn kaart is, zal daar beslist iets te vinden zijn. Even rust in Vary. Vijf minuten maar, want het lopen gaat plots als vanouds. Na een kwartier mis ik mijn kaart. Laten liggen, dus terug. Om 15.00 uur steek ik de brug over de Allier over naar le Veurdre. Hier verlaat ik de Nièvre en ga het departement van L’Allier binnen. Mijn verwachtingen van Le Veurdre lijken te hoog gespannen. Veel navraag levert niets op. Ik constateer dat mijn vragenstellen steeds soepeler gaat. Dat blijkt ook het enige te zijn. Ik ga een kruidenierszaakje binnen. Een caissière heeft twee adresjes voor me. Eén 12 km verder (ze lijkt wel gek!) en eentje 6 km verder. In de richting. Zij, de roodharige met een gruwelijk rappe mond voorziene caissière slaat voor mij aan het bellen. Uiteindelijk heeft zij een ander adres gekregen, blijkt als na een hoop gedelibereer de conversatie met de telefoon stopt. Ik ben welkom. In Neure, 5 km verder. Bedankt. Ik doe nog wat inkopen en vertrek. Voordat ik het weet, zie ik plots een bord aan de zijkant van de berg met de aanduiding van mijn slaapplaats er op: Albert Latour, Chambre d’hôte, Tourisme et Handicap. Ben wel geen toerist en dat laatste nog lang niet. Ik sla rechtsaf, naar een boerderij. Als ze maar geen hond hebben. Niet één, maar drie! Kleine teckels, snuffelen alleen maar. Albert laat de kamer, de douche, de wc en zijn dochter zien. Zij moet meteen koffie zetten voor mij. Maar toch, de ontvangst is prima. Dus na 39 km, iets meer dan de geplande 21 zit ik weer warm en droog. En St. Jacques heeft ’t weer geregeld en ook het weer vandaag. Ik werd een paar maal uitgedaagd om de poncho aan te treken, maar daar is het gelukkig bijgebleven.

Tot de volgende keer.

De groeten, Wil