Dag 23

MA 24 maart
Brinon sur Beuvron – Champlin – Ourlon – Nolay – Ourouër – Montigny-aux-Amognes – Nevers, 44 km

24-03-2008
Hallo beste en trouwe lezers,
Ik ga om 7.00 uur naar beneden voor mijn ontbijt. Ik krijg nog een flink lunchpakket mee. Echte, eigengemaakte, gerookte boerenham. Ik reken af en vertrek. De eerste verrassing van deze morgen: sneeuw. Een geluk, deze is al gevallen. Het ziet er wel mooi uit, maar daarvoor ben ik niet hier. Vol goede moed vertrek ik richting Champlin. Na even zoeken vind ik de goede weg, linksaf de D129. Het blijft nog steeds droog ondanks de onheilspellende lucht boven me. Hoe lang nog? Het is heuvelachtig, maar mijn gevoel zegt, dat het meer en meer naar boven gaat. Tot aan Champlin heb ik nog geen mens gezien. Het gaat nu naar Montenoison. Nu nog meer omhoog. Er lijkt geen eind aan te komen. Ik voel het in mijn benen. Zoals toen in mijn actieve wielerperiode.

Samen met zwager Jan een dagje Limburg. Zoetemelk Van de Ven zou de Nederlandse bergen eens gaan slechten. Dat heb ik geweten. Als laatste de Cauberg in Valkenburg. Al na enkele meters reed ik op mijn aller-, allerkleinste verzet. Stampend, op de pedalen staand, worstelde ik me naar boven. Steeds langzamer zag ik de Cauberg onder me door glijden. Tot het wegdek ineens stilstond en ik met alle geweld tegen het asfalt. Neef Patrick had voor vertrek gezegd: 'Ome Wil, een goeie wielrenner stapt nooit af!'. Klopt Patrick. Een goeie wilrenner stapt nooit af, die valt om! En wij maar geloven dat die profs op een bord brinta-pap en een korstje brood naar boven fietsen. Ammenooitnie! Mijn Tourmalet ervaring met zwager Jan was de kroning op de wielercarrière. Klim van 16 km duurde ons 3 uur. Groen en geel zag ik, toen ik volledig uitgeleefd boven aan kwam. Terug ging sneller. Ontzettend hard. Hier heb ik 't snelste ooit gereden: 80 km per uur. Onverantwoord achteraf. Het langzaamste op de Cauberg. Ook onverantwoord (voor het achteropkomend verkeer!).

Nog één bochtje hoop ik. Ik ben er nog niet. Het duurt nog twee bochten, dan ben ik in het dorp. Ik rust wat uit op een steen. Tegenover mij zie ik op een bord aangegeven: Bezienswaardigheid, 400 meter naar boven, stijging 16%. Die mogen ze van mij houden. Dit was genoeg. God weet hoe zwaar het vandaag nog wordt. De Voorzienigheid?
Ik sta op en loop richting Ourlon. Keuze van de weg is niet moeilijk: er loopt er maar één. Om 10.00 uur tijd voor de koffie in een voor mij daar neergezet bushokje. Ik bekijk op de kaart hoe ver ik nog moet. Montigny-aux-Amognes is het doel. Totaal 37 km. Pittig, maar moet kunnen. Als ik inpak, begint het te sneeuwen. Bij Lurcy klaart het op, maar in het bos naar Nolay word ik weer niet gespaard. Ik word behoorlijk nat. Mijn handschoen heb ik in een plastic zak gestoken. Blijft hij droog en ik geen kou. Al doende leert men! Het is vreselijk eenzaam. Ik ontmoet geen mens. Van Nolay naar Ourouër. Vanaf hier moet ik gaan uitzien naar een overnachting. Ik sms aan Henk Smits voor het telefoonnummer van het klooster van Nevers. Ik wil voor morgen daar reserveren. In Ourouër zie ik een adres: Gîte de France. Als de bewoner open doet, zegt hij mij dat hij het huurt. Vette pech. Ik besluit door te lopen naar het volgende en volgens plan het laatste dorp, 4 km verderop. Om mij daar te verwelkomen trekken ze boven nog een sluis open! In een bushokje in Montigny overleg ik wat te doen. Welke mogelijkheden: spontane aanbiedingen, blijven uit; Chambre d’hôte, geen te bekennen; burgemeester, adres gevraagd, blijkt niet thuis. Laatste mogelijkheid, ik zie twee mensen lopen: 6 km verderop is een B&B. Dat is richting Nevers voor morgen. Ik zie dat Nevers nog 12 km is. Ik besluit de B&B te gaan vragen. Inmiddels heb ik er 37 op de teller staan. Ik hoop dat deze de laatste 6 zijn. Maar het is wel droog. Een prachtig huis, maar alle luiken toe en geen antwoord. Ik word nu toch wel heel erg op de proef gesteld. Ik besluit het klooster in Nevers te bellen. Geen netwerk! Ik ga dan toch maar richting Nevers te lopen en ondertussen op de telefoon te kijken of ik kan bellen. Na ongeveer een dikke kilometer stopt er een auto. Of ik een lift wil. St. Jacques en iedereen vergeef me, ik ben ingestapt. De man, een visser, type ome Sjef, brengt me tot voor de deur. Mijn stappenteller wijst 44 km aan. Op zijn teller nog eens 6. Ik bedank de vriendelijke visser (St. Jacques was toch ook een visser ...) en meld me. Een kamer met eten en ontbijt. En onder de hoede van Bernadette.

Tot de volgende keer.
De groeten, Wil