Dag 22

ZO 23 maart
Vézelay – St. Père – Foissy lès Vézelay – Nuars – Cuzy – Tannay – Asnan – Brinon sur Beuvron, 33km

23-03-2008
Hallo trouwe lezers,
Allereerst even verslag over de Paaswake in de basilique. Om 21.30 uur verzamelen in de nartrex, het voorportaal. Daar wordt een enorm paasvuur ontstoken. Paaskaars wordt gewijd en als de immens grote deuren van de basilique open gaan, gaat het in processie de kerk in. Ieder met een brandende kaars. De paters en nonnen voorop. Op het priesterkoor worden de gebruikelijke plechtigheden voltrokken. Prachtige zang, meerstemmig. Als het niet van de kou is, krijg je er kippenvel van. Heel indrukwekkend. Ook de tijdsduur. Iets na 1.00 uur stond ik weer buiten. In en in koud. Zelfs mijn hand boven het vlammetje van de kaars deerde niet meer. Rap naar bed, want morgen weer vroeg op, dan gaat het weer verder. Maar beslist de moeite waard om te blijven.

Het is 6.00 uur als ik wakker word van gestommel. Twee andere pelgrims staan op. Ik volg, want ik wil ook vroeg vertrekken.. Ik heb mijn rugzak de avond te voren al gepakt. Enkel de slaapzak er in met wat kleine dingen, aankleden, beetje wassen en naar beneden. Inmiddels is de rest ook wakker, pech voor hen! Beneden zijn Ludo Jansen (uit Veldhoven) en Frits zich gereed aan het maken om te vertrekken. Shit, het sneeuwt. Om 7.00 uur trek ik, nadat ik een bijdrage voor de overnachting in een enveloppe heb gedaan, de deur achter ons dicht. Gedrieën lopen we naar beneden, naar St. Père. Ludo gaat de brug over en zwaait tot ziens. Frits en ik gaan rechtsaf de D958 op. Na 2 km neem ik afscheid van Frits en sla rechtsaf de D53 op richting Nuars. Zo zijn we gedrieën op weg naar Santiago, ieder zijn eigen gekozen pas. Zullen we elkaar nog ergens ontmoeten?
De sneeuw wordt minder, het is half 9. Een sms-je van Marie-Jehan, Vrolijk Pasen en wanneer ik in Vézelay aan kom. Bericht terug: Zalig Pasen heb Vézelay om 7.00 uur verlaten! Het wolkendek trekt iets open en een wazig zonnetje verschijnt. Rechts van mij zie ik een vaag menneke meelopen. De weg loopt steeds op naar Nuars. Ik probeer daar een bakker te vinden. De slagersvrouw zegt dat ik daarvoor naar Tannay moet. Goed, ik zit niet zonder, maar op tijd aanvullen is het parool. De D119 gaat geleidelijk omhoog richting Cuzy. Vanuit de hoogte zie ik het dorp in een dal liggen. De zon is inmiddels helemaal doorgebroken. Geen sneeuw meer, maar wel een gure, snijdende wind, die uit het westen komt. De weg is gedraaid en het menneke loopt nu achter me. Bij de kerk in Cuzy drink ik koffie. Ik zou in Tannay gestopt zijn, maar 19 km en half 12 zeggen me dat ik door moet lopen. Ik koop een 27 granen stokbrood en koers naar Asnan, 7 km.
Net voordat ik Tannay uit loop, komt links van mij de fanfare aanlopen. Niet voor mij.

De laatste keer dat dat gebeurde, was in Someren. Gabi en ik liepen de Kennedymars. De kapel van Manfred, de Vèrrekesblaos, zou ons inhalen en de laatste kilometers muzikaal ondersteunen. Prachtig, enkel ons tempo lag na 77 km beduidend hoger dan het muzikale tempo van de kapel. Op de laatste kilometers hebben we ze zeker een half uur losgelopen. Wij hadden al gedoucht, toen zij triomfantelijk spelend de finishlijn passeerden.
Ikzelf ben ook nog een paar jaar muzikaal geweest: in opleiding! Als kleine jongen ging ik met mijn broer bij de UNA. Eerst in opleiding. Maar mijn broer kreeg een koper instrument en ik een klarinet. Op zich geen probleem, maar de opleiding duurde véél langer. Broerlief was, voor mij althans, heel snel bij het korps. 's Maandags om 18.30 uur voorspelen in een kamertje bij Nard Manders café. Terwijl de echte muzikanten beneden in de zaal binnendruppelden voor hun repetitie. Voorspelen bij dirigent Dijkstra en het bestuur zat erbij. In het prille begin ging het snel, totdat het gaatje achterop, dat ik met een vinger dichthield, open gelaten moest worden. Weg stabiliteit om het instrument vast te houden. Het was een geworstel. Ome Guust hielp me daar 's avonds wel eens bij. Hij plaatste mijn vingertjes heel behendig op de gaatjes, klepjes en handeltjes. In vijf minuten leerde ik meer van hem dan 3 weken Dijkstra. 'Jongen', zei ome Guust, 'ge hèt ne goeie ammezuur!'. Ik wist niet eens wat ’t betekende, laat staan dat ik het kon schrijven. Maar het feit dat ome Guust dat tegen mij zei met Dijkstra erbij, moest wel iets heel gewichtigs betekenen. Want voor mij was ome Guust de man van de harmonie, geboren bij wijze van spreken met het rietje van zijn klarinet in zijn mond.
Dat rietje van de klarinet was ook zo’n probleem. In mijn ogen gingen die dingen veel te snel stuk. Of ik kreeg er iedere keer één die reeds door heel het korps gebruikt was. Een nieuwe halen bij Toon van Jan Miekes. Met lood in mijn schoenen aanbellen en om een nieuw rietje vragen. Als Toon me er weer één gaf en voordeed hoe je dat ding goed moest nat maken, ging ik weer opgelucht naar huis. De aai over mijn bol nog voelend. Maar het duurde en duurde maar. Het zal best ook aan mij gelegen hebben, ongetwijfeld. Maar ik mocht nog steeds niet bij het korps. Ineens had ik er genoeg van. Ik bedankte, gaf mijn koffertje met instrument terug en fietste regelrecht naar Wim Adams in de Willibrorduslaan om me bij VSV op te geven voor het voetbal. Kende nog geen spelregel, maar de zaterdag daarop speelde ik mijn eerste wedstrijd. Eindelijk mocht ik meedoen! Zou ome Guust dat ook begrepen hebben? Ik heb in ieder geval bij het voetbal ook genoeg 'ammezuur' gehad.

Ik kom Asnan, na 7 km binnenlopen. Het is rustig in de 'hoofdstraat'. Er loopt een vuil hondje mij voorbij. Aan een voorbijgangster vraag ik naar een overnachtingsmogelijkheid. Niet hier, maar wel in Brinon, nog eens 6 km. Zij klinkt heel overtuigend, dus neem ik het aan. Ik krijg honger en besluit mijn 27 granen brood te gaan eten. Op de trappen, voor de kerk. En dat vuile hondje, jawel komt snuffelen. Ik ben inmiddels heel wat gewend en jaag hem gewoon weg. Onverwachts besnuffelt hij me van achteren. Mijn schrikreactie doet hem definitief op de vlucht slaan.
Heerlijk brood, lekkere koffie, maar het moet verder. De D34 is niet druk en loopt lekker. Het dorp Brinon sur Beuvron meldt zich. Onderweg noteer ik een telefoonnummer dat op een bord langs de weg staat: Ferm Auberge. In het dorp is het oude en nieuwe VVV dicht. Rondlopen levert ook niets op. Maar ik heb nog een telefoonnummer. Jawel, ze heeft een kamer voor me. Waar ik ben? Uitgelegd en ze belooft me te komen halen. En inderdaad, een auto. Erin en mee. Goed onderkomen en ze wil vanavond ook nog eten maken. Ontbijt is om 7.00 uur gereed morgenvroeg. Het is dan wel geen pelgrimsopvang, maar St. Jacques heeft me weer een dak bezorgd. Het zal ook geen rib uit mijn lijf zijn.

Tot de volgende keer.
De vriendelijke groeten, Wil