Dag 20

VR 21 maart
L‘lsle sur Serein - Provency - Sauvigne- Avallon- Pontaubert - St. Père - Vézelay, 35km

21-03-2008
Ik heb gisteren geprofiteerd van het hotel. De hele was gedaan en de airco wederom weer omgebouwd tot wasdroger. Binnen twee uur alles droog. Het eten was geweldig en de gevolgen ook duidelijk. Aangezien het vandaag een korte etappe zal worden, Avallon, hoef ik niet zo snel weg. Postpakket ophalen en dan een slaapplaats. Blik naar buiten meldt: regen. Na het ontbijt spullen gepakt en afgerekend. Gehandicapt sta ik even later buiten: wel 3 ribben uit mijn lijf. Ik werd nog wel vriendelijk uitgeleide gedaan, mag het? Bakker, poncho en wegwezen. Ik ga de D86 op en het regent steeds harder. Op de drukke weg is het extra uitkijken geblazen vandaag. Om 9.00 uur gaat mijn alarm af, wat me herinnert dat Annie vandaag jarig is. Die moet even wachten, want er is hier geen droge schuilplek. Dus Annie wachten!! Inmiddels slof ik Provency binnen, het gaat voor geen meter. Broek en schoenen inmiddels nat. Koude handen heb ik niet, want ik heb weer handschoenen. Ik heb mijn kapotte sokken een tweede leven gegeven. Ik loop nu met Falke-handschoenen. Rood met grijs én L en R. Het idee is van onze pa. Wonende op de Delishurk ging hij elke morgen heel vroeg fietsen. Als het koud was en hij kon zijn handschoenen niet snel genoeg vinden, nam hij twee badhandschoentjes en ging op pad.
Rechterhandschoen inmiddels doorweekt. Het duurt tot Sauvigne eer ik een droge plek gevonden heb om te bellen. Bij een openbaar toiletgebouw. Dus Annie, nu proficiat. Gelukkig is ze thuis. Lekker even bijkletsen en weer verder, de regen in. Links in de berm vind ik twee briefjes van vijf euro, kletsnat. Een rib terug van St. Jacques. Een wondertje? Inmiddels zijn mijn Falke sokken even nat als mijn Falke handschoenen. Ik kijk onder de rand van mijn hoed schuin naar boven om de lucht te bekijken. Het lijkt op te klaren. Maar na enige tijd realiseer ik mij dat die lichte vlek die ik waarnam een vette veeg op mijn bril was. Geen opklaring, in tegendeel steeds meer regen. Langzaam voel ik beneden de druk oplopen. Had ik toch maar, voor ik Annie belde, van de toilet gebruik gemaakt. Meester van Ham kan zeggen wat hij wil. Stop. Wel in de regen. Wat let, nattigheid is nattigheid. Al doende komt bij mij 'Bekkertje' voor de geest.

Toen Opa Cox stervende was en ik daar op bezoek ging, vond ik dat het op zijn kamertje op zijn zachts gezegd, niet lekker rook. Dat zal zijn vreselijke ziekte wel veroorzaakt hebben. We spreken nu over ’55 – ’56. Opa en oma woonden toen aan de Dommelseweg in een huisje van Willem van Hout, naast de Bova, tegenover bakker Hoevenaars.
Om de lucht op opa’s kamer te veraangenamen, stonden er twee schoteltjes met sterk geurende vloeistof. Ons mam noemde dat onjeklonje. Geen 4711, of Kölnisch Wasser, nee onjeklonje! Vrouwen hadden dit vroeger bij zich in hun handtasje. Te pas en te onpas werd het op een zakdoek gesprenkeld, voor heilzame werking. Als haar flesje leeg was moest ik het voor haar laten vullen bij drogisterij Bekkers, op de Eindhovenseweg. Drogist Bekker, 'Bekkertje' in de volksmond, een tengere, keurige, vriendelijke altijd in een witte jas gestoken man had op zijn toonbank twee grote flessen staan. Op de één stond 4711, waar een bijna witte vloeistof in zat en op de andere stond niets. Maar de inhoud was veel geler van kleur. 4711 was voor ons te duur, dus de merkloze! Behoedzaam pompte Bekkertje het maatbuisje boven op de fles tot het juiste streepje vol. En als hij dan de inhoud van het maatbuisje in het door mij aangereikte flesje liet lopen, glimlachte hij voor mij enigszins merkwaardig. Telkens als ons mam weer wat uit dat flesje sprenkelde, rook ik iets van Bekkertje, alsof er iets van hem in zat ... Bekkertje, met zijn raadselachtige glimlach.

Op naar Avallon. Aan een passerende postbode, ik noem hem maar Sip, gevraagd naar het Postkantoor. Geen pakket. Misschien morgen, anders dinsdag. Spoedoverleg. Ik ben nat, heb het koud, dus doorlopen maar. Vézelay. Daar is zeker plaats, dan morgen maar terug. Ik besluit een dag in Vézelay te blijven.
Dan heb ik één doelstelling bereikt: met Pasen in Vézelay.
Pontaubert passeer ik en ik merk dat ik honger krijg. In een Kantoniershuisje schuil ik, drink koffie en eet. Als ik er weer uit stap is de lucht open getrokken en komt Vézelay net uit de wolken te voorschijn. Prachtig. Maar tijdelijk. Weer regen. Mijn voeten soppen inmiddels in een LOWA Zwembad. Nu moet ik toch echt oppassen dat ik die onderdanen, die nu heel goed aan ’t herstellen zijn, niet in één klap bederf. St. Père nog 3 kilometer. Ik zie een bord naast de weg L'Espérance, 3 km. Welke hoop zal daar voor mij liggen? St. Père, het bruggetje over. Het riviertje le Cure, dat de afgelopen zomer zo kalm was, is nu een woest riviertje met troebel water. Veel water. Zoveel, dat het ver buiten de oevers is gegaan en ondertussen veel hout en ander rotzooi vervoerend. Rechtsaf naar Vézelay. De laatste statie: 2 kilometer omhoog. Dan voor mij de Baselique. Het is Goede Vrijdag, dus de Kruisweg is net begonnen. Ik beleef hem op mijn eigen manier. Dan op naar de pastorie van de Fraternités Monastiques de Jérusalem. Of ze een bed voor mij hebben? Ja! Voor twee nachten? Ja! Op mijn wenken bediend. Ik ga naar ’t opgegeven adres.
Vézelay met Pasen. En een bed en een dak boven mijn hoofd.

Tot de volgende keer,
Groeten wil