Dag 19

DO 20 maart
Ancy le Franc – Argenteuil sur Armençon – Moulins – Noyers sur Serein – Massangis – L’Isle sur Serein, 35 km

20-03-08
Als ik om half 8 in het ontbijtkamertje kom, is er voor drie personen gedekt. Een kopje, schoteltje met servetje, een mes en een lepeltje. De koffie wordt gebracht met een mandje brood. Rest te nemen van het buffet. Ik zal zorgen dat ik mijn Euro's hier wel op eet. De twee andere gasten zeggen geen stom woord. Ik kijk naar buiten en zie de aan- en afloop bij de bakker. Iedereen komt met zijn stokbrood (of twee) de deur uit. Auto’s die stoppen om snel een brood te kopen. Een hele drukte. Naast de bakker wordt de markt opgebouwd. De venters komen stuk voor stuk aanrijden en ieder heeft zo te zien zijn eigen plekje. Twee visboeren, de Zwarthoed en Swinkels van Ancy staan met elkaar te praten. Prijsafspraak voor vandaag?? Een Turkse familie stalt hun hele hebben en houden uit. Iedereen van de familie is druk in de weer, behalve pa. Die deelt de lakens uit.
Om 8.30 uur ga ik op pad. Ik sla links af en rechtsaf de D109 op. Over het kanaal, onder het spoor door en daar gaat de wereld open. Een wijde vlakte doormidden gesneden door de D109. De groene vlakte is licht bevroren en ziet er een beetje wit uit. Het is stil hier. De zon staat links van mij, al redelijk prominent, een stukje boven de horizon. Rechts van mij loopt nog iemand. Hij heeft hetzelfde tempo en als ik hem aankijk draait hij zijn hoofd van mij af. Gelukkig praat ik nog (net) niet met mijn eigen schaduw. Het is redelijk koud, want als ik flink de adem uit mijn neus blaas gelijk ik net op de kaft van het rijkelijk geïllustreerde boek van Rien Poortvliet, het Briesende Paard. Een prachtig boek. De voorstelling van het boerenleven. De verklaring van de hengstige en tochtige periodes. En hoe een koe een haas vangt.
Ik loop een dromerig Argenteuil binnen. Een boer is bezig zijn koeien hooi te geven. Ook hier heeft de mechanisatie vat gekregen. Hij doet ’t met de tractor, met een heus werkend zwaailicht erop. Om de koeien te waarschuwen, denk ik. Heel lui etend draait een koe haar hoofd naar mij, om me dan nog luier aan te kijken. Ik hoor de geiten mekkeren. De haan laat horen dat hij voor de tigste keer deze morgen zijn daad heeft verricht. Een treetje meer of minder deert niet, denkt hij zeker. Hennen zat. En weer kraait hij victorie. De bofkont!
Ik loop verder en zie een oude oma achter het raam zitten. Ze schuift ’t gordijntje wat opzij en ik zwaai haar enthousiast toe. Het eerste vriendelijke gebaar wat ze waarschijnlijk deze morgen krijgt. Ze zwaait me moeizaam, maar duidelijk tevreden, terug. Ik loop door de Grande Rue, een grootse naam voor de D109. Rechts van mij staat de kerk met op het dak een 40-tal postduiven, roerloos. Zoals alles in dit dorp. Ik sla linksaf en volg de weg naar Noyers sur Serein. De Grande Rue is van naam veranderd: Rue de Noyers. Een bevestiging dat ik goed loop. Buiten het dorp nog het kerkhof aan de rechterkant en als ik dan omzie en Argenteuil zo zie liggen, denk ik dat zij hier niet weten waar Bagdad ligt. De weg gaat verder door de velden en loopt iets omhoog. Twee reetjes steken snel de weg over. Eentje blijft nog even staan, kijkt naar mij en denk dan: wegwezen hier! De lucht betrekt, toch weer niet vandaag hè? Links en rechts lijkt het net een groot biljart laken. Hier staat over een paar maanden het gele koren. Een duidelijke aanwijzing dat ik de Champagne verlaten heb en de Bourgogne aan het betreden ben. Het gaat onder de spoorlijn van de TGV door en de stilte wordt ruw verstoord door 2 straaljagers van de Franse luchtmacht. Krachtig wordt er gas gegeven en in luttele seconden zijn ze in de wolken verdwenen en sterft het geluid langzaam weg. Weer stilte!
Om half 11 houd ik in Moulins mijn koffiepauze. Tegenover een gedenkteken ter nagedachtenis van de oorlog '14-'18. Die oorlog heeft veel meer bij de Fransen teweeggebracht dan de Tweede Wereldoorlog.

Doet me denken aan een moment uit de loopgraven oorlog. De Duitsers hadden het listig door. Vele Fransen heten Pierre. En elke keer als ze 'Pierre' riepen staken er een 6-tal kopjes boven de grond uit en riepen ze terug 'Oui'. Een salvo en weg kopjes. Dat duurde zo een tijd en er kwam Frans krijgsmacht overleg. Zij dezelfde tactiek. Vele Duitsers heten Heinz. Dus de sergeant zette de hand aan de mond en riep luid 'Heinz', toen krachtig nogmaals 'Heinz'. Van Duitse zijde werd geroepen: 'Ben jij dat Pierre?' Een 6-tal kopjes omhoog: 'Oui'. Weer een salvo, weg kopjes.

Links van het oorlogsgedenkteken staat de Mairie: vredig gesloten. Ervoor staat een gesnoeide knotvormige plataan, zodanig gesnoeid dat er enkele takken merkwaardig omhoog steken, alsof hij 5 middelvingers laat zien. Reactie op de afgelopen verkiezingen?
Als ik Noyers binnenloop is het 12.00 uur. Even bij de VVV informeren of er ± 8 km verderop een overnachting zal zijn. De dame doet haar uiterste best maar slaagt er niet in die info te verkrijgen. Ander kanton of iets dergelijks. Maar, verzekert ze mij, er is zeker wel wat. Vertrouwend op haar verlaat ik het, trouwens heel mooie dorpje Noyers. Ik loop daar over een weg waar de aardbolstoffeerders met grote keien rustig hun gang hebben mogen gaan. Past geheel in de stijl.
Het gaat richting Massangis. Daar is niets te vinden. Even buiten het dorp vind ik het tijd voor mijn middagboterham en koffie. En na een uurtje rust gaat ’t verder. Ik vermoed tot l’Isle sur Serein te moeten gaan om iets te vinden. Klopt. Maar daar is enkel een hotel. Of 7 kilometer verder een Cambre d’hôte. Die reageren niet op een telefoontje en dan vind ik het te risicovol om daar zomaar naar toe te lopen. Dus dan maar het hotel. Zo lopen mijn onkosten gemiddeld wel drastisch op.
Morgen doe ik het rustig aan. Het gaat dan naar Avallon, 15 kilometer. Mijn postpakketje ophalen van ons Antonet.

Tot de volgende keer.
Groeten Wil