Dag 18

WO 19 maart
Les Riceys - Beauvoir sur Sarce – Channes – Maulnes - Arthonnay - Cruzy le Châtel - Primelles - Ancy le Franc, 35km

19-03-2008
Het is 6.30 uur als ik opsta en ik ga om kwart voor 7 de kamer in. Een pracht schouwspel. Remy, de gastheer, staat er in zijn onderbroek overduidelijk op zijn lijf naar beestjes te krabben. Klefbek, de hond, loopt zenuwachtig rond en zo te zien heeft hij met zijn te natte snuit de rand van de tafel al geheel schoon gedweild. Aan de overkant van de tafel zit het vrouwmens, Eucalypta. Wat ziet ze eruit. Ze heeft iets aan wat op een nachtjapon behoort te lijken. Maar ze heeft het zo aan dat alle gaten die dat ding heeft geopend naar mij staan gericht. Wat een verschijning. Onze Lieve Heer moet dat, na een hevig weekend stappen, snel op een maandagmorgen gemaakt hebben. Stond nog op het werklijstje van vrijdag: te doen. Hij moest zich omdraaien in zijn graf, maar daar is hij het komend weekend ook al weer van verlost. En het is behaard ook!
Koffie is klaar en Remy staat pannenkoeken te bakken. Nou weet ik wel dat ik de pannenkoekenbakker van de kleinkinderen ben, maar ‘s morgens om 7.00 uur? Tijd voor afscheid en om kwart voor acht vlucht ik weg. Richting Cruzy le Châtel, het doel van vandaag. Het gaat eerst via de D452 naar Channes. Stipt om acht uur bel ik mijn kleinzoon Nino om hem met zijn vierde verjaardag te feliciteren. Toch weer een bijzonder moment (snik). Na 10 kilometer bereik ik Channes en vraag aan een voorbijganger naar een bakker. Alleen een rijdende is er en op dat moment is hij in Arthonnay. Op mijn weg. Twee en een halve kilometer is het naar dat dorp. In de verte hoor ik de wagen al claxonneren en ik zie hem al rijden, nu nog vangen. Het lukt en een brood gekocht. Ik loop het dorp weer door, passeer een grote houtzagerij aan de linkerkant en ga op zoek naar een plekje voor de koffie. Gevonden, bij een boom. Krak, mijn vlaggenmastje in tweeën! Tak niet gezien, resultaat wel. Ik loop om 10.45 uur weer door op weg naar Cruzy, nog 8 km en dan zit de dag er weer op.
Het weer vandaag is heel afwisselend. Zon, wind, regen en sneeuw. Het zou weer een voorspelling van Erwin Krol kunnen zijn. De poncho gaat geregeld op en af. Zo ook de weg hier. Het blijft erg heuvelachtig. In Cruzy aangekomen gaat het zo te keer dat ik toch even schuil in een boerenschuur. Dan gaat het verder op zoek naar ’t gebruikelijke van alle dag. Niets. Overleg met mezelf. Het volgende grote dorp is Ancy-la-France, nog 12 kilometer. Het is pas ruim over half 12 dus dat moet lukken. Het dorp uitlopend kom ik langs de kerk die men aan het restaureren is. Eén van de weinige, de meeste staan er hier uitgeleefd bij.
Waar is het Rijke Roomse Leven gebleven?

Ten tijde dat ik nog misdienaartje was ... Thuis speelden mijn broer en ik heel vaak mis. Hij was de pastoor en ik moest het werk doen. Ik was misdienaar, collectant, kerkvolk en koor. Hij had het betere werk. We hadden wel niet zo’n mooi altaar en tabernakel als neef Johan. Dat van hem was van triplex, wij hadden een samenstelling van schoendozen. Het altaar van Robinson, van de Nier en een Bata-tabernakel. Het deurtje bij Johan had echte scharniertjes. Onze pa had daar twee rubbertjes, geknipt uit een oude fietsband, voor genomen. Maar na acht missen was het kapot en nam hij een leukoplast pleister daar voor in de plaats. De kelk was één van de vier wijnglazen die we bezaten. Maar, en dat had neef Johan niet, wij hadden twee heuse kandelaren met een stompje kaars en een zilveren kruis. Dat behoorde toe aan het 'bedien'setje. Als er iemand de laatste sacramenten moest ontvangen, omdat hij stervende was, werd dat alvast klaar gezet voor de pastoor. Het setje was na het overlijden van opa Cox naar ons toe gekomen. Er zat nog een gehaakt kleed bij, voor over de handen van de stervende. En een glazen schaaltje met twee glaasjes erop, afgedekt met een klein doekje. Waarvoor dat was kan ik enkel gissen, want de pastoor bracht zijn eigen potjes mee. Mogelijk dienden deze glaasjes voor diegene die naderhand waakten bij de stervende en later de overledene. Voor de neut!! Waarom ik dit setje van mijn zussen en broer heb gekregen na het overlijden van mijn moeder, begrijp ik nog steeds niet. Mijn broer deed altijd een hoogmis. Kon hij zich uitleven inclusief een preek. (Hij is later ook onderwijzer geworden!) Als hij de techniek bezeten had, had hij zelf een mis met 3-heren opgevoerd.

Het regent nog steeds als ik Primelles binnenloop. Ik loop nog even om, om naar een chambre d’hôte te zoeken, maar het is vergeefse moeite. Dan maar eerst eten. Dat wordt heel rap eten, want ik heb me net mooi op een bank geïnstalleerd, breekt de hel boven me weer los. Snel opbreken en weer op pad. Het is half 4 als ik in Ancy le Franc aankom. Bij de VVV hebben ze enkel een hotelkamer. Er is niets anders en ze kennen ook niemand die ’n pelgrim wil herbergen. Geen nood, een keer afkicken na vannacht mag best. Ik voel me weer prima. Ondanks alle weersinvloeden is mijn stemming nog steeds uitstekend. Ik zie uit naar morgen.

Tot de volgende keer.
Met vriendelijke groeten, Wil