Dag 17

DI 18 maart
Essoyes – Gyé sur Seine – Les Riceys, 22km

18-03-2008
Hallo trouwe lezers,
De verrassing van gisteravond kwam toen ik net mijn bericht de wereld had in gestuurd. De gastheer kwam net weer thuis. Hij stelde mij voor aan zijn vriend. Nou heb ik daar absoluut niets op tegen, maar het bleek dat zij elkaar in weken niet meer gezien hadden. Dus hadden zij totaal geen oog meer voor mij. En met name bij het eten werd er geen woord met me gewisseld. Tot drie maal toe trachtte ik een gesprek te beginnen, maar daar werd nauwelijks op gereageerd. Ik dacht, gauw nog even de koffie en hup naar boven naar mijn kamer. En zo geschiedde! Wegwezen.

Ik heb goed geslapen. Het is alweer de 17e dag. Beneden hoor ik al gestommel, dus ik ben niet de einige die wakker is. Het ontbijt staat keurig gereed. Ik vraag nog naar een volle thermoskan met heet water en als ik het laatste stukje stokbrood verwerkt heb, reken ik af en neem afscheid.
Het is iets over achten als ik de D70 neem, met als doel vandaag: Les Richeys. De weg gaat gedeeltelijk door het bos en grotendeels langs de wijngaarden. Het heeft vannacht gevroren en dat merk ik als ik op de open vlaktes loop. Er staat een guur windje en op een hoogte van 300 meter tikt het aan! De zon is nog te zwak om voldoende warmte te produceren. Ik zie links en rechts mensen bezig met het snoeien van de wijnranken. Lijkt me zwaar werk, steeds maar voorover gebogen staan, takken er uittrekken en steeds maar weer bergje op en bergje af. Als je zo’n wijngaard bekijkt, lijkt er geen eind aan te komen. Na 10 km loop ik ietsjes voor tienen Gyé-sur-Seine binnen. De Mairie is open, dus de stempel is zo geregeld. Ik vind het tijd voor de koffie. Bij de Seine, jawel die stroomt hier ook. Ik zoek een plekje in de zon. Het is heerlijk om zo van de stilte en de koffie te kunnen genieten.

Kijkend over mijn bekertje koffie zie ik mijn pronte vlaggenmastje. Hij heeft veel, heel veel geleden de afgelopen 16 dagen. Gebroken in België. In eerste instantie wat getaped, later met twee delen van één van mijn 4 wasknijpers gespalkt. Maar de hevige, felle wind heeft hem behoorlijk op de proef gesteld. Maar hij leeft nog steeds. De 4 vlaggetjes hebben het ook zwaar te verduren gehad. België ziet er eigenlijk nog het minst gehavend uit. Spanje doet het ook nog goed. Nederland en Frankrijk zijn behoorlijk gerafeld. Als die aftakeling maar niet symbool staat voor de toestand van het land. De Franse vlag zal binnenkort veranderen in de Finse kleuren, als het vlaggetje zijn rood verloren heeft. Veel slimmer is de Nederlandse. Tot aan het mastje toe blijft het Nederland representeren, tot de laatste rafel!
Om 5 over half 11 stap ik weer op. Steek de Seine over en daarna de N71. Het spoor over richting Les Riceyes, 7 km staat er aangegeven. De klok van het totaal verlaten stationsgebouw wijst om half 11, half 2 aan. De tijd is daar stil komen te staan, maar de klok geeft wel 2x per dag de juiste tijd aan! Ik loop langs een werkplaats: Répération de vélo. Een heuse fietsenmakerij. Maar stelt absoluut niets voor. De laatste fiets is hier eeuwen geleden gerepareerd.

In onze familie hebben we ook nog een artiest met fietsen gehad. Ome Louis. De uitvinder van de aanmekaarfiets. Hij laste, op zijn manier, twee fietsen aan elkaar. Waarvan hij van de ene het achterste deel en van de tweede het voorste deel had afgezaagd. Helaas was zijn laswerk niet precies. De fiets spoorde voor geen meter. Als je door de bocht ging leek het alsof de fiets een meesturende achteras had. Hij had achter op de fiets een plaatje gezet. Niet met S-H (slecht horend), maar Z-U (zwengt uit). Ik heb hem nog vaak bezocht, ome Louis, toen hij verzorgd werd op Taxandria, ten tijde dat ons mam daar ook verbleef. Een keertje toen we voor de vijfde keer een rondje liepen, bleef hij plots stil staan. 'Wil', zei hij, zijn hand op mijn schouder leggend en mij een beetje scheef aankijkend, waar onder zijn oog de ravage van zijn fietsongeluk nog duidelijk zichtbaar was, 'Wil, gij hèt de beste van Jan Koolen getrouwd!' Ik bedoel maar, zo dement was ome Louis ook weer niet. Bedankt Ome Louis!

Zo loopt de weg op en af, maar door. De omgeving is nog eender, maar de zon heeft aan sterkte toegenomen. Jawel, het wordt warmer. Ik bereken dat ik rond 12 uur in Les Riceys zal aankomen. Dat is ook zo, maar Les Riceys bestaat uit drie dorpjes Le Ricey. Meervoud is Les Riceys. Via Ricey-Bas kom ik in Ricey-Haute-Rive, dat overgaat in Ricey-Haute. Ik blijf maar stug doorlopen, want Haute lijkt op de kaart het grootste.
Eerst eten of het toch het VVV. Ik besluit het VVV te gaan zoeken, want de kans bestaat dat die na 12 uur sluit en pas morgen weer open gaat. Daar aangekomen is het de gehele dag gesloten: wegens ontsmetting. Heb ik weer! Ik loop buiten wat rond, word ik door een Fransman met een stokbrood onder de arm aangesproken. De gebruikelijke vragen met mijn gebruikelijke antwoorden. 'Maar het VVV is dicht, dus moet ik naar de Mairie voor een slaapplaats.'
'Ik heb ook wel een kamertje voor je', was zijn voorstel. Ik denk 2 seconden na en ik ga mee, tien meter verderop een bouwval in. Ik denk de trap oplopend, waar ben ik nu weer terecht gekomen? De deur gaat open en ik stap binnen in het huishouden van Jan Steen. Jezus, wat ziet het er uit. Ik denk nog, hier mag je niet niezen want dan dondert alles om. Allereerst springt een meer dan levensgrote hond zeverend op mijn nek. Ik heb me net van de nattigheid ontdaan, komt er tussen de stapels tijdschriften en een hoop wasgoed een vrouwspersoon van achter een tafel omhoog. Ze begroet mij. Er wordt een kamertje getoond. Ik kan nog net op mijn tong bijten, anders had ik gevraagd of die werklui die bij het VVV bezig waren, ook hier even konden komen.
Maar ja, dat was de eerste blik, daarna kijk je er wel een beetje doorheen. Ik heb altijd mijn slaapzak nog. Als die hond maar weg is én daar heb ik een hard hoofd in!

Mee eten. Oke, zeven gebakken eieren in de pan en zijn stokbrood van zoëven. Als je honger hebt en pelgrim bent, went het nogal makkelijk. Behalve als hij even later ook nog een blik warmgemaakte linzen met vette worst, beter gezegd vet in een velletje, voor mijn neus zet. Helaas, dan pas ik en sla het af.
Maar al met al, vriendelijk mensen en uiterst gastvrij, toch?
Zijn moeder schijnt een bekend Franse kunstenares te zijn: Marie Hélène Guichard. Ik krijg de eer haar vanmiddag ook nog te ontmoeten. Wat een bofferd ben ik toch!

Tot de volgende keer.
Vriendelijk groeten, Wil