Dag 14

ZA 15 maart
St.Dizier – Humbécourt – Allichamps – Pont Varin – Wassy, 22km

15-03-2008
Hallo trouwe lezers,

Als mijn wekkertje af gaat is het half 7. Als ik op de rand van mijn bed zit bekijk ik mijn gepeigerde stappertjes. Ik beloof mijn onderdanen, dat ik vandaag heel veel clementie met ze zal hebben en geen meter teveel zal lopen, en de etappe kort zal houden. Dat is dus een opdracht voor de bovendaan.
Ik sorteer de was, rol ’t op en doe het in plastic zakken. Als ik voor mijn garderobe-zak sta, besef ik dat de keuze elke dag heel gemakkelijk is. Ik heb eigenlijk elke dag wat anders aan. Wel om de dag hetzelfde, maar nooit getreuzel.
Ik ga naar het café beneden, voor mijn 'ontbijt buffet'. Ik krijg een kop zwarte koffie, een flesje jus en in een mandje met 1 croissantje. Als de deur van het café open gaat, bescherm ik het mandje met inhoud met twee handen, bang dat de zucht van de wind de inhoud weg zal waaien! Afgerekenen en op weg, richting Wassy vandaag. Het kost me nogal wat kruim om uit Dizier te geraken. Volgens de kaart moet ik als ik over de Marne ga, de weg naar Humbécourt vinden. Een kleine angst bekruipt me als ik enkel Paris en Troyes zie. Dat duidt op de snelweg en zo hard wil ik vandaag zeker niet lopen. Het nadeel van het aan de linkerkant van de weg lopen, is dat alle borden, met name die op een rotonde, niet te lezen zijn. Ik zie enkel de achterkant. Op de rotonde ga ik voor zo’n bord staan en lees wat er op staat. De passerende automobilisten zullen denken dat ik blind ben en het braille-schrift zoek.
Humbécourt, D2 links af. Om half negen ben ik eindelijk St. Dizier uit. Als ik Allichamps om 10.20 uur bereik heb ik 9 km gelopen en ondertussen ook Gabi gebeld om haar met haar verjaardag te feliciteren. 35 jaar!!! Proficiat.
Gelukkig passeert een rijdende bakker, zodat ik brood kan kopen. De zon begint zowaar te schijnen en ik besluit mijn jack uit te doen. Op naar Pont Varin via de D185.
Het gaat heuvel op en af. Heerlijk met de zon op kop, beter dan de afgelopen regenachtige dagen. Je merkt dat het zaterdag is en de Fransen ook het mooie weer opzoeken. Ik kom zowaar wielrenners tegen. Donkere bril voor de ogen, strak in het fietspak en de maillot aan(watjes!). Ik loop een heuvel af en ene Chipoloni komt staande op de pedalen, stampend naar boven. Zoals dat in het wielerjargon heet.

Vroeger, toen ik klein was, ging ik ook stampend naar boven, de trap op. Op naar mijn kamer als ik weer straf verdiend had. Pa wachtte onderaan de trap tot ik boven was en liet me terugkomen en net zo vaak op en neer gaan tot het geruisloos ging. De stoom kwam uit mijn oren als ik uiteindelijk op mijn kamer kwam. Hij was niet hardhandig, onze pa, wel uiterst effectief. "Ik hoef niet hard te slaan, maar wel altijd op de zelfde plaats", was zijn gevleugelde uitspraak.

In Pont Varin is het lunchtijd en 12 uur. Om half één loop ik langs een riviertje naar Wassy. Het VVV is daar dicht. Net drie kwartier te laat. Vette pech. Ik spreek een heer aan en die brengt mij naar een mevrouw van de Charitas stichting. Zij wil en kan me helpen, maar pas om 5 uur. Ik loop 'de wereldstad' wat door en meld me op tijd. Zij brengt me naar een door nonnen verlaten 'tehuis'. Hier kan ik overnachten. Er ligt voldoende voedsel (bv 1500 eieren, 80 liter melk, blikgroenten, etc. etc.) Ik doe eerst mijn gebruikelijke dingen en ga dan mijn avondmaal maken, met inclusief een Rosé, die in de koelkast staat. Het is akelig stil in het nonnenhuis, maar ik kan weer slapen. Maar dit keer wel op de grond. Er is geen bed. Dus een nieuwe ervaring. Matrasje uitgerold, de slaapzak erop en slapen kan ik. De deuren gesloten en het licht uit. Welterusten.

Tot de volgende keer,

De groeten, Wil.