Fietstocht door Israel

Di 13-11-2018
Haifa - Mizra

Mijn koffertje heb ik nog steeds niets terug gevonden. De enige vervelende consequentie daarvan is, dat ik geen andere fietskleding kan aan trekken dan die van gister. Want in dat koffertje zit mijn fietskleding. Op zich ook nog niet zo erg, maar ik had, zoals gebruikelijk op deze fietstochten, keurig mijn wasje gedaan. En ja, het drogen daarvan is nu wel problematisch zonder alles gecentrifugeerd te hebben en een het gebrek aan een late najaarszon. En dan is dat niet droog als ik het vanmorgen wil/moet aantrekken. Dat voelt niet fijn aan. De rillingen lopen nu al over mijn rug. Even overweeg ik om aan iemand met mijn maat een shirt en een hemd te vragen, maar dat is ook weer zo’n gedoe. Het al wel drogen!

Iedereen is weer keurig op tijd aanwezig voor het vertrek. We besluiten iets af te wijken van de eerste km’s die navigatie aangeeft om zo een gedeelte van de haven te laten zien, Maar Haifa heeft een haast onmogelijk wegenplan. Gisteravond ook gemerkt met het navigeren naar het hotel. En dan met die soms schrikbarende hoeveelheid aan auto’s op de weg, daar moeten ik en collega-navigators meermalen tussendoor navigeren. Het verkeer in de gaten houden en tevens zorgen dat de groep bij elkaar blijft. Maar zeker niemand kwijt raken. Dus na een paar kilometer besluit ik terug te keren op de route. Valt me reuze mee hoe snel dat gaat. Niemand verloren, gelukkig.

Ons fietstraject loopt op een drukke verkeersweg. Aan de zijkant is een strook van een meter die we ons kunnen toe-eigenen, zodat we ons wat veiliger voelen en een beetje verlost zijn van de langs ons heen razende auto’s. De opgave voor vanmorgen is dan ook om dit bijna 40km vol te houden. Soms waan je je op een autosnelweg, maar die hebben geen verkeerslichten en daar zijn ook geen busstopplaatsen, dus dat troost me een beetje met de hoop dat er niet harder dan 100 gereden wordt. Onze route die we fietsen is helemaal niet vlak, zelfs niet een beetje vlak. Dus moeten we onze klimkuiten aan nog aanspreken. En die heeft niet iedereen. Er zijn er die ze alleen voor de vorm hebben. Verrassing, ook die komen boven en zeker niet “meer dood dan levend”, want als er even gestopt wordt om wat op adem te komen, hebben zij meestal nog het hoogste woord.

Na dertig kilometer het recuperatie-moment. Op een parkeerplaats treffen we de bus met zijn “belading”. De belading is het inmiddels behoorlijk gezellig geworden. Zo is er de vaste crew die niet mee fietst en zij die wel mee zouden fietsen, maar het even tijdelijk voor gezien houden. Die hebben het goed voor mekaar. Er staat een leuk koffietentje op de parkeerplaats. Goede koffie met wat lekkers erbij. De hele groep geniet! Mooi is dat. De chauffeur wijst ons op een andere “aanvliegroute” naar Kana. Minder geaccidenteerd en wat rustiger met het verkeer. Die wetenschap is niet tegen dovemansoren gezegd. Zijn suggestie wordt onmiddellijk omarmd.
Hier krijg ik de mededeling dat mijn koffertje is teruggevonden. Het ding was onder in het ruim van de bus, aan het oog onttrokken, in een verlaten gedeelte terechtgekomen. Uiteraard dank zij het sublieme speurwerk van Henk. Nee, hem kun je om een boodschap sturen! Bedankt Henk. En dan nu meteen van de gelegenheid gebruikmakend: mijn pen zat niet in mijn koffertje. Ik kreeg al opmerkingen, waarom mijn persoonlijk verslag van dag 2 niet op de site van VNB stond. Tja, zo snel wordt er al gereageerd als de berichtgeving in het digitale traject stokt.

In Kana zie ik de plaats waar het eerste wonder van Jezus heeft plaats gevonden. Tijdens een bruiloft werd er water in wijn veranderd. De catering van toen had weer eens niet opgelet en onvoldoende ingekocht. En dan moet je ergens een beroep op doen. Dan zijn wij bij VNB toch verwend met een attente cateringploeg. Chapeau!
De uitleg van Daphne en het verhaal van Rob in de crypte waar nog een stenen kruik te zien is, plaatsen de geschiedenis in een helder hedendaags perspectief.

Na de lunch stuur ik mijn groepje richting Nazareth. We waren gewaarschuwd. Een hele stevige en lange klim. Waarom moest Josef toen daar zo hoog en zeker toentertijd zo afgelegen, zijn bedrijfje beginnen. Nu is inmiddels Nazareth uitgegroeid tot de grootste Arabische stad van Israël. Dat ervaar ik levendig als ik nu, ergens in Nazareth, een weg moet vinden die niet zichtbaar is. Ik denk, “ze gaan nu weer niet met wonderen gooien” . Die weg blijkt een trap te zijn, die toegang geeft tot een rijbaan die in de Efteling niet zou misstaan. Die zou uitverkocht zijn en blijven!! Het eerste stuk lopend en glijdend naar beneden, dan in het oude stadsgedeelte via kruipspoor sluipdoor straatjes komen we aan bij de Basiliek van de Boodschap. De basiliek is gebouwd op de plaats waar volgens Lucas de aartsengel Gabriël tot Maria sprak dat zij en zoon zou krijgen. Een bouwwerk dat een bijzondere indruk op me maakt. Niet alleen de bouwstijl, maar zeker ook de manier waarop het verhaal hier op “bouwkundige “ wijze gestalte is gegeven. Maar je komt zo maar niet die kerk binnen. Niet in je fietskleding. Zelfs niet met die gebruinde fietsbenen. Die moeten bedekt worden. Krijg je daarheen jurk aangemeten!! Daar moet dan mee rondlopen. Hilariteit alom. Natuurlijk. Vooral van onze vrouwelijke deelnemers. Nu durven ze wel. Een mooi discussiepunt ontstaat nog wel, als je naar het toilet moet, volgt je dan naar het vrouwtjes plaatje of het mannetjes plaatje?
Ook voor Josef is hier een plaats toebedeeld. Daar waar hij zijn werkplaats zou hebben gehad is ook een kerk geplaatst. Nou ja, waarom niet? Jan en ik hebben nog gezocht naar iets van zijn werkplaats, of iets wat daarop zou kunnen lijken. Helaas. Niets, geen gereedschap, geen restantjes van hout, geen kantoor. Niets van dat alles. Jan is aan het twijfelen gegaan.

Het laatste gedeelte naar onze overnachting is een dalend 8 km lang traject. Maar het moet weer door dat drukke, toeterend en gehaaste verkeer. Een zeer volgzame groep met een groeiende assertiviteit achter me aan, bereikt, ruim voor dat het donker wordt, Kibbutz Mizra. Een echte Israëlische kibbutz, waar het zo op het eerste gezicht een pracht onderkomen is. Ik voel me nu al op mijn gemak!