Fietstocht door Israel

Ma 12-11-2018
Tel Aviv - Haifa

Het opstarten valt vanmorgen niet mee. Wel op tijd wakker, dat wel ja. Maar om weer in het ritme te komen, om “vanuit je koffer te leven” is wel weer een vereiste de komen dagen. Er is wel heel goed geslapen. Zowel door mij als Antonet. Dus laten we positief beginnen. Wie weet wat de dag van vandaag voor ons nog in petto heeft.....

Als ik met Antonet voor het ontbijt arriveer zitten er zich al een paar heerlijk te smikkelen. Het buffet is overvloedig en je weet niet waar te beginnen. Ik volg hun voorbeeld en leg een goed bodem om de inspanningen van vandaag het hoofd te kunnen bieden. Maar meer dan voldoende werkt bij mij niet, maar ik geniet van het bekijken van mijn fietscollega’s bij het verorberen van hun maaltijd.

Klokslag 8 uur vertrekt de bus. We worden eerst naar Caesarea gereden, waar we een rondleiding krijgen van Daphne. Onze gids! Die heb ik bij de introductie nog niet vernoemd, dus ook niet voorgesteld. Een Amsterdamse die op 18 jarige leeftijd naar Israël is gegaan. Hier heeft gestudeerd, is getrouwd en is gezegend met 4 kinderen. Ik zeg nu wel gezegend, maar dat is een aanname. Want haar beroep is gids. En dan ben je heel vaak heel lang weg. Bedoel er niets mee, maar het is gezegd. Leuk vrouwke trouwens. Dan kan ik nu ook meteen iets anders recht zetten: Wij zijn met 23 personen, waarvan acte (!), en 17 fietsers Althans die zijn beginnen te fietsen. 4 Personen dus buspassagier, aangevuld met Daphne.

In Ceasarea hebben we de ruïnes gade geslagen van de bouwwerken die Koning Herodus rondom het begin van onze jaartelling daar heeft laten neerzetten. Het is de Herodus van onze kerststal, die die kinderen heeft laten ombrengen toen hij hoorde dat er ergens in Bethlehem een koning geboren was. Zo vaak wordt gezegd, dus ook hier, dat Herodus dit en dat heeft gebouwd. Hij heeft helemaal niks gedaan. Alles heeft hij laten doen. Iets bedenken, een ander het idee laten uitwerken en duizenden slaven, meestal onder erbarmelijke omstandigheden, alles laten bouwen. Die hadden toen beslist geen CAO. Maar al met al, dat moet ik bekennen, dat wat er neer gezet is, in zee en op het land zal wel indrukwekkend geweest zijn.

En toen. Hobby time. De fietsen in elkaar zetten. Hobbyclub VNB. Het is een schoon gezicht. Al die losse onderdelen, wielen, zadels, frames, sturen, trappers, los liggende en loshangende kettingen. Maar zowaar alle fietsen zitten na enige gesleutel in elkaar. De een schaaft wat, een tellertje werkt niet, het stekkertje van het licht zit er niet in. Jan is een zadelbuisklem vergeten. Op zijn werkbank laten liggen. Maar nu blijkt waar ducktape en een buis gevult met steentjes al niet goed voor zijn. Want met de inventiviteit van Gatze, steentjes en de tape kan even later Bernadette weer fietsen met een zadel op de juiste hoogte. En wordt er vertrokken: drie groepen op enige tijd na elkaar.
Ik ben benieuwd hoe de Israëlische verkeersdeelnemers ons, ploeterende fietsende belevingspelgrims, gaan accepteren op hun openbaar wegennet. Hopelijk hebben zij enige compassie en zijn ze tolerant bij het zien van die pelotonnetjes. We zullen ons aan de spelregels houden, maar of zij dat ook doen?

Aangekomen bij de berg Karmel, dan is er zo’n 30-32 km gefietst. Het begin van een grint cq keienpad. Voor de duidelijkheid: het is een keienpad!. Die komen we op de fietstochten regelmatig tegen, dus ik denk: “Njà, moet te doen zijn”. Mooi niet! Ruim 8km maanlandschap. Met stijgingspercentage van 13% en soms meer. Neil Amstrong heeft er in zijn voorbereiding op zijn maanwandeling daar dagelijks geoefend.Wetende dat de profeet Elia daar geruime tijd heeft rond gelopen, met alleen maar praten en om vervolgens, naar de bijbel, de ene challenge naar de andere te ondergaan met Jaweh. Hij had beter de wegen kunnen plaveien. Hij is, toen het te heet onder zijn voeten werd, met een strijdwagen ten hemel opgestegen. En wij maar klunen. We hebben onderling hand en spandiensten verleend om uiteindelijk iedereen al of niet uitgeput boven te krijgen. Wat kan dan een stukje asfalt dan zalig zijn. Je zou het spontaan willen kussen. Onze belevingsreis in barmhartigheid in optima forma.
Maar kost wel (te) veel tijd. Te laat kwamen we in El Muhraga aan. Er is wel een goede lunch als verrassing! Maar toch om niet oneerbiedig of onaardig te zijn, ik had zo’n honger dat ik nog wel een bevroren gehaktbal gegeten zou hebben en ook nog lekker gevonden zou hebben.

Het resultaat van de bovenmenselijke inspanning vergt zijn tol. Enkele van ons nemen plaats in de bus en dus voor hen helaas geen dagprijs. Maar er zit toch wel iets van verstandelijks in hun beslissing. Daphne heeft ons gewaarschuwd dat om half vijf, vijf uur in Israël het licht uitgaat. En als je dan uiteindelijk om 4 uur vertrekt met nog 24km voor de boeg in een hevig geaccidenteerd terrein, dan voel je de bui al hangen. Naar Haifa toe met een verloop van schemer naar het donker, dan ben je zo blij als een kind dat er in de groep verstandige fietsers bij zijn: die hebben verlichting op hun fiets!
Kort voor de finish wordt ik nog geplaagd door mijn gebruikelijke krampen in beide bovenbenen. Ik zal de details besparen hoe ik dat ervaren heb, maar ik was blij dat het donker was en men mijn vochtige ogen niet zag.

Iets na zessen belanden we In het hotel. Waar ik er achter kom dat ik een koffer mis. In de bus achter gebleven. En die bus is weg! Dus dat wordt improviseren. En als er iets is wat ik geleerd heb gedurende de zeven jaar dat de belevingsfietstochten door VNB georganiseerd, is hoe je je met improviseren prettiger voelt.