Fietstocht door Israel

Zo 18-11-2018
Jericho - Bethlehem, 50km

Os ischiï. Nee, dat is geen verwensing of een bijbelspreuk. Nee, dat is de benaming van het zitbot. Dat zijn die botdeeltjes onderaan je billen. Daar waar je op kunt zitten. Als ze niet pijn doen. Nou en dat doen die van mij wel. Of eigenlijk weer. Iedere keer gedurende een lange fietstocht beginnen die delen na een dag of vier vijf op te spelen. Dan doen ze een paar dagen heel zeer, dan treedt geleidelijk een gewenning op en dan gaat het weer. Ik weet nu weer exact waar ze zitten. Op een afstandje aanwijzen, dat kan nog. Maar blijft er af. Straks op de fiets, zal weer een penitentie worden.

Vandaag staat er een zware tocht op het programma: van Jericho, via Jeruzalem naar Bethlehem. Afstand matig, 50km. Maar we moeten van -252 meter naar het hoogste punt in Jeruzalem op ruim 750 meter. Rechtlijnig gemeten 1000 hoogtemeters. De rechte lijn is er niet. Het zal ongetwijfeld op en af gaan. Dan kunnen er zo 500 bijkomen. Gelijkwaardig aan de Amstel Gold race. En dat moeten er ook niet verkeerd gereden worden.
Niet iedereen is capabel om deze etappe helemaal te volbrengen. Acht personen gaan met fiets en al de bus in en zullen ergens in Jeruzalem, op ongeveer 10km van Bethlehem gaan mee fietsen. De 11 overgebleven fietsers worden en drie groepen verdeeld, omdat we drie navigators hebben. Het is nog een hele toer om al de fietsen in de bus te krijgen, maar het lukt. Er is zelfs nog plaats over voor de fietsers.

De die groepen vertrekken. Een kilometertje rustig peddelen en dan begint het echte werk.
Een kilometers lange klim. De bus zal op 20km stil staan om diegene op te pikken, waarvan de pijp leeg is en graag meewil. Jeroen vindt het welletjes en maakt graag van de gelegenheid gebruik. Maar de klimkilometers blijven komen en rollen langzaam onder mijn voorwiel weg. Jeruzalem komt steeds dichterbij. Dan slaan we rechts af. De omgeving wordt wat schimmiger. Duidelijk Palestijns gebied. Er hangt een gespannen sfeer, niet onvriendelijk. Oh nee, want we worden nog steeds toe gejuicht. Grimmig, met al die werkplaatsen, waar van alles gerepareerd wordt. Allerlei soorten winkeltjes, waar ik niet zomaar naar binnen zal stappen. Slecht weg dek, stinkende auto”s. Kortom onbehaaglijk.

Dan weet ik het niet meer welke kant ik op moet gaan. En dilemma. Schuin en stijl naar boven, of een beetje om navigeren. Lang hoef ik niet na te denken, want daar komt Ruud met zijn groepje aan. Omgekeerd! Er stond een enorme meter hoge muur op de doorgaande weg. Geen doorkomen aan. Dus, terug. Navraag vertelt ons dat we een 5 tal km terug moeten en dan via een ander toegangs weg Jeruzalem ingaan. De Israëliërs hebben het er niet makkelijker op gemaakt door te verklaren dat geheel Jeruzalem de hoofdstad van Israël is en niet een gedeelte Palestijns en een gedeelte Israëlisch. Daar zijn de Palestijnen een beetje link over geworden. En dan daar en boven op heeft die Donald Duck uit Amerika door de verplaatsing van de ambassade van Tel Aviv naar Jeruzalem en gezegd dat hij de uitspraak van de Israëlische regering ondersteund, behoorlijk wat olie op het vuur van de tweestrijd heeft gegooid. Leren ze het nu nooit, die machtswellusthebbers.

Onderweg pikken we de groep van Margo ook op, zodat we gezamenlijk naar de ingang naar Jeruzalem gaan. Ingang? Ja, want dat is een grens. Daar staan de militairen in volledige uitrusting hun controle daad te verrichten. Wij zien er goed uit en mogen geruisloos passeren. We krijgen zelfs een gelegenheid aangeboden om water bij te vullen, waar dankbaar gebruik van wordt gemaakt. Inmiddels is de temperatuur al naar 28 graden opgelopen en dan is het pas kwart over 10. Als we uiteindelijk na enkele kilometers opgereden te hebben, de nodige hoogtemeters weer hebben laten bijschrijven, onderaan de voet van het oude Jeruzalem zijn aangekomen, staat er geen bus. Communicatie foutje. Die staat al een hele tijd op een andere plek op ons te wachten: fietsers gereed, fiets aan de hand en helm op. Die hebben lang gewacht. De oude groepsindeling weer hersteld en op naar Bethlehem. Een hele toer, druk verkeer, groep bij elkaar houden, klimmen en dalen. Zo bereiken we de lunchplaats. Een specifiek Palestijns gerecht krijgen we uitgeserveerd.
Met de bus worden we naar de Catharinakerk gebracht waar met alle Nederlandse pelgrims een viering wordt gehouden, waarbij bisschop Woorts de voorganger is.

Wij nemen deel aan de vierde sponsorfietstocht die VNB organiseert. Lourdes, Santiago en Rome gingen ons voor. Met als doelstelling, sponsorgeld verzamelen t.b.v. pelgrims die het financieel niet zo breed hebben en pelgrims met grote zorgbehoefte, om die pelgrims instaat te stellen met een financiële ondersteuning een pelgrimsreis te maken. Een van de vier kernwaarde van VNB, solidariteit, is de leidraad in dit gebeuren.
Drie tochten zijn gestart in Den Bosch en alle deelnemers zijn daar gezegend, bisschoppelijk gesoigneerd, door een uitbundige Mgr. de Korte. Alle gedoneerde en gesponsorde gelden in de vorm van een check van €25.000 zou hier in Israël gedurende de laatste reis aangeboden worden aan VNB, symbolisch aan een zorgpelgrim. En wat kan een mooier moment zijn dan dat moment als alle pelgrims bij elkaar zijn. Na afloop van deze viering. Maar helaas is daar hier een persoonlijk bisschoppelijk stokje tussen de spaken van de wielen gestoken, waardoor alles plots stil stond. Het niet mocht plaatsvinden. Over en uit! De solidariteit-kernwaarde uitdragen blijkt niet altijd begrepen te worden. Wij zoeken ons ander en passend moment wel.

De geboorteplaats, daar waar het kribbetje gestaan heeft, is uiteraard ook een bezienswaardigheid: de Geboortekerk. Nou, wij zijn niet de enige die die plaats willen bezoeken. Een wachtrij van ruim 2 uur. Aan de in- en uitgang politiebewaking. Dan is het fijn om een gids te hebben. Die ziet dat de bewaking bij de uitgang weggaat en wijst ons zo de weg naar de uitgang die dan voor ons een ingang wordt. Zo omzeilen we die twee uur lange wachtrij. Onder bij de plaats aangekomen wordt er wel vreemd gekeken waar die Nederlanders nu ineens vandaan kwamen en ineens met hun snotterde voorop staan. Soms zit het mee, soms zit het tegen. Nu inderdaad mee.