Fietstocht door Israel

Di 20-11-2018
Jeruzalem - Ein Gedi, 78km

Ergens in de hoek van de kamer hoor ik een vervelend geluid. Gisteravond heb ik daar mijn telefoon neer gelegd, omdat daar een een vrij stopcontact was. En dat ding doet zijn plicht. Ik heb hem verteld dat ik om 5.45u wakker moet worden. Ik kijk naast me naar mijn bedgenoot. Die is schijnbaar nog niet op deze wereld. Inderdaad schijnbaar, want ze kan haar quasi slaapstand niet volhouden. Dus er uit om die irritante toon het zwijgen op te leggen.
Op de rand van het bed zittend, realiseer ik me dat het vandaag de laatste fietsdag is. Acht dagen lang ben ik met deze groep Israel door getrokken. De landing op Tel Aviv staat me nog helder op het netvlies. Israel trok me absoluut niet. En toch ben ik met Antonet deze reis begonnen. Zij was het die het laatste zetje gaf om de reis te boeken. Nu moesten en zouden we het doen. De eerste overnachting na een lange reis in Shefayim. De volgende ochtend kennis gemaak met de buschauffeur die altijd bij ons zou zijn en de gids die ons mede door dit land zou begeleiden. Caesarea van Herodus was de start van de eerste etappe, die eindigde in een donkere avond. We moesten in het donker het hotel in Haifa zoeken. Er was geen rekening gehouden met dat hier in Israel om half vijf buiten het licht uitgaat. Op dinsdag Kana en Nazareth. Ik kende Nazareth nog uit de bijbel als een piepklein dorpje, waar in mijn beleving Josef de timmerman, misschien wel uitvoerder in die tijd een voornaam persoon was. Nu werden we in haast een wereldstad binnen gevoerd en we de werkplaats van Josef niet hebben ontdekt.
Daarna kreeg de ware berggeiten hun zijn toetje, de kers op de pudding: de beklimming van de berg Tabor.
Mijn eerste kennismaking met het bestaan van een kibbutz dicht aan het meer van Galilea. Met de boot als de vissers in de tijd van Jezus het meer op. Niets gevangen, maar wel beleefd! Dan Kafarnaüm en de Berg van de Zaligsprekingen. Een dag van flinke tot zeer heftige regen naar een volgend kibbutz in Beit Alpha. Daar waar ik de bruine B&B bordjes totaal gemist heb. Toen kwam Qasr El Yahud in beeld. De doopplaats aan de Jordaan, waar Johannus de Doper Jezus heeft gedoopt. Daar waar nu een strenge grens getrokken is midden in de Jordaan tussen Israel en Jordanië. De militaristische sfeer door beide zijden gecreëerd was niet prettig. De overnachting in Jericho, waar we in Palestijns gebied vertoefden. De memorabele fietstocht naar Bethlehem via Jeruzalem. De spanning was voelbaar, de verschillen tussen Joodse en Arabische wijken was voor een blinde nog zichtbaar. De herders moesten een dag nog wachten voor wij daar op bezoek zouden komen. Het bezoek aan de Geboortekerk, waar onze gids heel snaeky ons naar de geboorte plek toe leidde en zo een rij van twee en een half wachtenden bezoekers omzeilde. De berg Sion met de haan van Petrus. De fiets gestald en te voet de meest bezienswaardige en van hoge historisch-culturele waarde dingen bezocht. Het shopmoment, hier deden de mannelijke coureurs zeker niet onder voor de vrouwelijke. Zij het dat de vrouwen meer hebben gekocht. Het overgewicht kan op de luchthaven een rol gaan spelen. Duidelijk, ik bedoel de koffers met inhoud.

En nu moet ik snel uit mijn mijmeringen komen, want er wacht een nieuwe enerverende dag. Ik trek mezelf omhoog van het bed en stuur me naar de badkamer, Zo fris als een hoentje gaat daarna alles op rolletjes. De eerste gedeelte van de dag is behoorlijk zwaar en enkele deelnemers gaan in de bus tot aan Qumran. Ik houd in mijn groepje twee Jannen en ene Rob over. De laatste gaat in overleg uiteraard vol gas naar beneden. Voor ons ligt nl de afdaling van de week! 45km lang, 6-8-10 procent, rechtlijnig naar beneden. Van 750 meter hoogte naar min 500 meter.

De eerste lekke band doet al van zicht spreken kort naar vertrek. Met een luide knal verlaat de lucht uit de band van Ruud. Angelie is de volgende die na 12 kilometer aangeeft dat haar voorband de druk verloren is. Drie kilometer daarna ben ik aan de beurt. Achterban lek. Op deze wegen is het geen pretje om een band te repareren. Het moet wel op de bermstrook, want verder weg sta je met je sjiek fietsschoeisel in een plakkerige zand.

We hebben inmiddels 50 km gefietst, maar nog steeds geen catering post gezien. Even naar de coördinatie bellen. Slecht nieuws en goed nieuws: we hebben de koffiepauze gemist op 46 km en van het laatste traject naar Ein Gedi hebben we als 4 gedaan.
Met ons drieën, de twee Jannen en ik, gaan we rustige verder. Rustig vooral omdat de rollen nu zijn omgedraaid, omhoog in plaats van omlaag! Jan zijn versnellingsbak loopt niet meer zo soepel. De tandwielen knarsen en Jan ook! Vooral als zijn wil niet direct door de tandwielgroep wordt opgevolgd. Rijd ik wéér lek. Net op het moment dat Ruud met zijn groepje ons achterop rijdt. Weer de achterband.
Ik verneem van Ruud dat Rob met zijn drie schaapjes Bernadette, Cis en Annie, die in Qumran zijn opgestapt, nog heel ver achter liggen. IK draai om en daal de berg af om die vier op tevangen.
Het gaat maar met heel veel moeite. Dapper zetten ze door. Ketting vastgelopen bij Bernadette. Inmiddels zie ik er niet uit van al die reparaties aan vervuilde en gesmeerde delen. Opeens is daar het moment van de laatste 10 kilometer. Inderdaad, nog 10 en dan is onze tocht ten einde. Het worden een memorabele 10, zeker ook vanwege de stijging!
De bus brengt voor twee schaapjes een dankbare oplossing: Instappen.

De kibbutz in Ein Gedi rijden we rond een uur binnen. Na de lunch vindt het hoogte punt van de dag plaats. Merkwaardig dat je van een hoogte punt spreekt als je je op het laagste punt op aarde bevindt: -418 meter onder de zeespiegel! Het bezoek aan de Dode Zee. En dan drijvend op het water. Er is er maar een die op water gelopen heeft. Niet hier, maar toch.

Uiteindelijk drijft het VNB vol hilariteit op het water. Een geweldig natuurverschijnsel. Drijven op zout water. Het is een merkwaardige ervaring. Alleen de bodem al en niet die van het zee alleen, maar ook van het strand. Wat wordt een geweld aangedaan aan die voetzolen van mij. Resultaat van een slechte voorbereiding. Maar toch, dat drijven is werkelijk een ervaring! Van jong tot oud wordt er genoten. Ik had het niet willen missen.
Gereedmaken voor de terugreis naar Nederland! Alle fietsen demonteren en weer reisklaar maken. De klus wordt keurig voor het avonddiner geklaard. Na het eten sluiten we de avond en onze reis af in een zwoele novemberavond bij een ongekend behaaglijk temperatuurtje.