Fietstocht door Israel

Vr 16-11-2018
Berg van de Zaligsprekingen - Bet Alpha, 69km

Om vijf voor half zeven lopen Antonet en ik naar de ontbijtzaal van de accommodatie bij de zusters Franciscanessen. Waar de nonnen uithangen heb ik, op een na, niet kunnen achterhalen. Gisteravond tijdens het diner is er één geweest die ons heel hartelijk welkom heeft geheten. Alle andere dienstbare posten, zoals receptie, keuken, in de tuin en niet onbelangrijk achter de bar, zijn allemaal bezet door niet-nonnen. Anders gezegd: vrouwelijke en mannelijke leken. Gisteravond hebben we nog menigmaal een beroep op de barman moeten doen om ons van de nodige vloeibare versnaperingen te voorzien. Later werd hij aangesproken in zijn functie als receptionist. De hotelkamer is te openen met een kaart met magneetstrip, waarop de code van de kamer is geprogrammeerd. En als je nu die kaart te dicht of zelfs op je telefoon legt, je voelt hem al, dan is de code weg. Dus vele kaarten van ons moesten geherprogrammeerd worden.Tot het bij één kamer fout ging! De kaartlezer op de deur van Angelie had er genoeg van. Je zou haast zeggen, de sabbat, maar daar was het nog net te vroeg voor. Heel veel pogingen van de bewoonster en ook van de receptionist. Maar Angelie haar optrekje was niet meer toegankelijk. De man had nog een brainwave! Een gewone sleutel. Zou gekund hebben, ware het niet dat die niet te vinden was. Hilariteit alom! Niet getreurd, Angelie kreeg een ander onderkomen aangeboden, zij het een met zonder koffers. Die stonden op haar vorige niet meer toegankelijke kamer.

Na de ontbijt worden de andere VNB pelgrims verwacht die hier op de Berg van de Zaligsprekingen gezamenlijk, zij dan het wel op twee plaatsen, een viering hebben. Dan zijn er 450 Nederlandse pelgrims hier aanwezig: 19 op de fiets en de rest met een bus. Alleen de regen is een vervelende spelbreker. Enerzijds voor de vieringen die in de openlucht zijn en anderzijds het regenwater maakt tegels waarop gelopen wordt spekglad. Ongelukken hebben we er gelukkig niet van overgehouden, maar wel natte zitvlakken.... Een tricky ondernemen is om vier rolstoelers de trap af en optillen. Daar zijn wij, fietsers, de aangewezen personen voor om die klus te klaren. Wij hadden er ook een juist tenue voor aan. Dit keer niet in rok, maar beenstukken en een lange broek en sponsorshirt, dat kleedt beter en fatsoenlijker af.

Tja, en zo’n grote groep levert altijd vertraging op: sommige komen te laat aan, een viering begint te laat en daarna na afloop moeilijk in de bus te krijgen, omdat er koffie gedronken moest worden en natuurlijk de nodige toiletgangers. Direct hebben wij met de bussen niets te maken, maar indirect wel. Want wij willen ook koffie. En als daar nu drommen mensen voor het koffietentje staan, trachtend in een boerenkool Engels een bestelling te doen en daarna nog tijd verdoen met het gestoei en gehannes met de Israëlische shekels, dan levert het ons de nodige vertraging op. En met die regen opkomst is het wel raadzaam om tijdig te vertrekken.

Na 12km hebben we de eerste pech. Ik hoor van achter me mijn naam roepen op een wijze dat er iets aan de hand is. Bernadette heeft lek gereden. Daar zij geen nieuwe binnenband heeft, wordt er ouderwets geplakt. Jan en ik klaren de klus, lapje er op en oom de buitenband nakijken. Helaas wel vertraging, maar het is niet anders. En dan krijgen we echt de zegen van boven! Niet omdat we gerepareerd hebben, maar waarschijnlijk omdat er boven een sluis is open blijven staan. Regen is niet fijn, maar vanwege mogelijke gladheid is voorzichtigheid wel geboden! Na 16km is Cis lek, althans haar achterband. Midden in Tiberias. Ook mooi. Wel veel bekijks. Wie rijdt er nou op een fiets, zo velen op een fiets en dan nog midden op straat staan te repareren? Nederlanders! Na een kwartiertje rijdt Cis weer vrolijk met ons mee, met een nieuwe binnenband en met een staalsplintertje minder uit haar buitenband.
Op 30km zal er een plek zijn waar de lunch gereed staat. Die wordt helaas niet droog bereikt. Alle Jezus wat regen het. Met bakken wordt het over ons heen gegooid. Drijfnat bereiken we onze bus en de lunch. Lang daar blijven is niet wenselijk gezien de kou die plots over ons komt. Gereedmaken voor vertrek, voor de laatste 22km. Via Bet She’an, om daar die opgravingen te gaan bekijken.
Staat Bernadette weer met een lekke voorband! Nu kan er wel een nieuwe binnenband op gelegd worden, omdat de bus en dus haar koffer in de buurt is. Een mogelijk verdacht dingetje wordt uit de buitenband gehaald. Of dat over het hoofd is gezien? Boeit niet. Snel repareren. Daar het weer er niet beter op wordt, besluiten we om niet bij de opgravingen stil te staan om ze te bekijken maar toch door te rijden naar de kibbutz in Bet Alpha. En te weten dat om half vijf hier “het licht uitgaat”, willen we wel op tijd binnen zijn.
Het vinden van onze slaapplek vergt inderdaad al de tijd die we bespaart hebben. Je moet wel haast een professionele opleiding spoorzoeker hebben gevolgd om tot en op het eindpunt te geraken. Het lukt ons niet! En de schemer vergaat reeds naar donker. Opeens, als of een wonder geschiedt, hoe kan het ook anders hier in Israel, verschijnt onze gids in een golfkarretje. Hij leidt ons naar de plaats waar we uiteindelijk moeten zijn en worden verwacht. Pff, wat een dag. Maar ik had hem niet (!) willen missen.

Het diner krijgt vanavond nog een speciaal tintje. Jan en Annie Wolterink zijn vandaag 55 jaar voor de wet (maar nog niet voor het bed) getrouwd. Pastor Rob spreekt het bruidspaar toe, memoreert de vele dierbare zegeningen die zij hebben mogen ontvangen tijdens hun huwelijk en geeft zegent hen daarna voor een goede en een bestendige toekomst.

Tegen kwart voor tien worden vele pogingen ondernomen om de voetbalwedstrijd van Nederland op een scherm te krijgen. Uiteindelijk is alle expertise van onze IT- Caroline nodig om uiteindelijk soms een haperend live beeld op de laptop te voorschijn te toveren. De voetballiefhebbers zitten te watertanden, gelijk het beeld, ook haperend.
Ik houd het voor gezien. Antonet heeft slaap en ik wil nog schrijven.