Dag 33
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Wil
03 April 2008 | Frankrijk, Beynat
DO 3 april
Espagnac - St. Paul - Marc-la-Tour - Lagarde Enval - Chantarel - Beynat, 30km
3-04-2008
Hallo beste en trouwe lezers,
Jammer dat er afhakers zijn. Maar toch een hele fijne vakantie Wil en José. We praten nog wel een keertje bij!
Half zeven de wekker gaat. Ik heb er op liggen wachten, want ik was al wakker. Mijn wens was om 7 uur te vertrekken, maar het ontbijt is pas vanaf 8 uur. Eigenlijk is het om 7 uur hier nog donker, dus heeft een vroeg vertrek ook geen zin. Ontbijt is perfect. Werd verwelkomd door de luid blaffende hond. De eigenaar moet hem tot de orde roepen, want zo durf ik de kamer niet in. Voor degene die nog ongerust zijn over mijn eigen onderhoud: gisteravond het volgende gegeten, veel soep, witlof in gekookte ham met kaas, vis in spinazie, kaas en een dessert toe en voldoende wijn (le carburant du pèlerin). De pelgrim heeft het goed. Hij had er ook geen moeite mee.
Iets over achten loop ik aan. Eerst het hele stuk terug naar Espagnac en dan richting St. Paul. Ik moet nog wel ergens een bakker vinden, want mijn voorraad is minimaal. Slechts nog wat brood van zuster Joelle, maar dat proeft inmiddels gelijk haar leeftijd: oud! Ik ga het proberen in Marc-la-Tour. Het is wel 1,5 km van de route af, maar de weg is dalend. En dan is even later de 1,5 km omhoog twee keer zo zwaar, als blijkt dat beneden in het dorp geen bakker of iets dergelijks is. Wel 4 km verder op, wordt me verteld. Soms wordt mijn vertrouwen in de Fransen behoorlijk op de proef gesteld. Het is inmiddels 11.00 uur als ik Lagarde Eval binnenloop. Een man op zijn mountainbike wijst me de weg naar een winkeltje. En hij zit duidelijk verlegen om een praatje. Ik ben ook de beroerste niet, dus praat ik even met hem. Dan gaat het opweg naar de winkel. Het is een piep klein ding, met voornamelijk snoep en ook nog wat levensmiddelen, zoals o.a. brood.
Net zo'n winkeltje als dat van tante Frieda Geldens op de Dommelseweg. Nu moesten wij van thuis tegen iedereen die ook maar iets met de familie te maken had, oom en tante noemen. Tante Frieda was de zus van de vissers ome Sjef en ome Piet en de haantjesslachter ome Nol. Voor mij dus duidelijk dat zij een tante van mij was.
Eens stond ik daar in haar winkeltje met 10 cent, gekregen van Koos de koster. Al ruim een week had dat dubbeltje in mijn broekzak zitten springen en nu kon ik me niet langer beheersen. Dus stond ik daar en in gedachte had ik de hele winkel al leeggekocht. Maar voor 10 cent kon ik toch al veel snoep kopen. Met mijn aankopen in de hand ging ik naar buiten. Nu liep daar net aan de overkand van de weg, handen diep in zijn jaszakken en onder zijn hoed vandaan mij schuin aankijkend, meester de Natris: Puttisje. Er waren toen op de Aloysiusschool drie leken-meesters: Verhelst, ene Van de Ven (geen familie) en Puttisje de Natris. En deze laatste riep me bij zich in zijn klas, net na mijn aankopen. Ten overstaande van zijn gehele klas werd ik ondervraagd: 'Waar ik het geld vandaan had?' En 'of ze er thuis vanaf wisten?' Ik moest mijn snoep inleveren en dat werd op zijn bureau als bewijsmateriaal uitgestald. En ik vertikte het hem te vertellen. Hel en verdoemenis kreeg ik over me heen. Ik huilen als een gek, maar Puttisje kreeg het niet te horen. Koppig als is was (ben). Na enige tijd ondervragen had het toch geen zin meer om het hem te vertellen, want hij vond toch alles een leugen. In zijn ogen had ik het weggehaald. Grote brief mee naar huis! Toen ik het verhaal aan onze pa vertelde, ging hij terstond naar de Luikerweg. Even naar meester de Natris. Sinds die avond nooit geen last meer van inspecteur, meester Puttisje. Kan er nog kwaad om worden, de verrekkeling!
Ik verorber mijn middageten en bestudeer de kaart voor het vervolg van de route. Er is wel een andere en kortere route, maar ik vertrouw het niet zo goed. Komt de mountainbiker weer aan. Het zegt: 'Geen probleem, weg blijven vervolgen, na 4 km over een bruggetje, kruising links aanhouden, rechtdoor tot de D940'. Ik stap vol vertrouwen de aangewezen richting in. Onderweg kom ik hem nog twee keer in de auto tegen. Elke keer de duim omhoog: gaat goed! De D940 is een drukke weg en ik volg die tot aan het plaatsje Quatre Routes. Overduidelijk, hier komen 4 wegen bij elkaar. Rechts af de D921 op, naar Beynat, nog 6 km te gaan. Telefoon: ons Antonet. Effe bijpraten.
In Beynat wil ik stoppen vandaag. Ik ga op zoek naar de pastorie. Door een groen poortje en aangebeld. Nul reactie, zelfs geen hond die aanslaat. Het begint nu flink door te regenen; de kerk staat open, dus daar even schuilen. Daar tref ik de pastoor. Een stempel heeft hij wel voor mij, maar een slaapplaats niet. Hij zelf woont in Brive, zo'n 20 km hier vandaan. Dat is voor mij geen optie. Dan maar opzoek naar iets anders. Links en rechts gevraagd: Nul! Even, als een zwerver op een bankje uitrusten. Dan maar naar de Mairie. Hebben geen gemeente gîte, maar de juffrouw heeft wel een adresje. Vooruit dan maar. Ze brengt me er zelf naar toe. God weet wat het weer kost. Achter een onoogelijke gevel schuilt een prachtig onderkomen. Rust en kalmte. De man ontvangt mij, verontschuldigt zich dat zijn vrouw niet thuis is, maar zal zo meteen een kop koffie zetten. Om het kwartier komt hij vragen of alles naar wens is en verontschuldigt zich steeds dat zijn vrouw er nog niet is.
Uiteindelijk verschijnt ze en alles wordt geregeld. De regen heeft inmiddels plaatsgemaakt voor de zon.
Tot de volgende keer.
De groeten, Wil
Espagnac - St. Paul - Marc-la-Tour - Lagarde Enval - Chantarel - Beynat, 30km
3-04-2008
Hallo beste en trouwe lezers,
Jammer dat er afhakers zijn. Maar toch een hele fijne vakantie Wil en José. We praten nog wel een keertje bij!
Half zeven de wekker gaat. Ik heb er op liggen wachten, want ik was al wakker. Mijn wens was om 7 uur te vertrekken, maar het ontbijt is pas vanaf 8 uur. Eigenlijk is het om 7 uur hier nog donker, dus heeft een vroeg vertrek ook geen zin. Ontbijt is perfect. Werd verwelkomd door de luid blaffende hond. De eigenaar moet hem tot de orde roepen, want zo durf ik de kamer niet in. Voor degene die nog ongerust zijn over mijn eigen onderhoud: gisteravond het volgende gegeten, veel soep, witlof in gekookte ham met kaas, vis in spinazie, kaas en een dessert toe en voldoende wijn (le carburant du pèlerin). De pelgrim heeft het goed. Hij had er ook geen moeite mee.
Iets over achten loop ik aan. Eerst het hele stuk terug naar Espagnac en dan richting St. Paul. Ik moet nog wel ergens een bakker vinden, want mijn voorraad is minimaal. Slechts nog wat brood van zuster Joelle, maar dat proeft inmiddels gelijk haar leeftijd: oud! Ik ga het proberen in Marc-la-Tour. Het is wel 1,5 km van de route af, maar de weg is dalend. En dan is even later de 1,5 km omhoog twee keer zo zwaar, als blijkt dat beneden in het dorp geen bakker of iets dergelijks is. Wel 4 km verder op, wordt me verteld. Soms wordt mijn vertrouwen in de Fransen behoorlijk op de proef gesteld. Het is inmiddels 11.00 uur als ik Lagarde Eval binnenloop. Een man op zijn mountainbike wijst me de weg naar een winkeltje. En hij zit duidelijk verlegen om een praatje. Ik ben ook de beroerste niet, dus praat ik even met hem. Dan gaat het opweg naar de winkel. Het is een piep klein ding, met voornamelijk snoep en ook nog wat levensmiddelen, zoals o.a. brood.
Net zo'n winkeltje als dat van tante Frieda Geldens op de Dommelseweg. Nu moesten wij van thuis tegen iedereen die ook maar iets met de familie te maken had, oom en tante noemen. Tante Frieda was de zus van de vissers ome Sjef en ome Piet en de haantjesslachter ome Nol. Voor mij dus duidelijk dat zij een tante van mij was.
Eens stond ik daar in haar winkeltje met 10 cent, gekregen van Koos de koster. Al ruim een week had dat dubbeltje in mijn broekzak zitten springen en nu kon ik me niet langer beheersen. Dus stond ik daar en in gedachte had ik de hele winkel al leeggekocht. Maar voor 10 cent kon ik toch al veel snoep kopen. Met mijn aankopen in de hand ging ik naar buiten. Nu liep daar net aan de overkand van de weg, handen diep in zijn jaszakken en onder zijn hoed vandaan mij schuin aankijkend, meester de Natris: Puttisje. Er waren toen op de Aloysiusschool drie leken-meesters: Verhelst, ene Van de Ven (geen familie) en Puttisje de Natris. En deze laatste riep me bij zich in zijn klas, net na mijn aankopen. Ten overstaande van zijn gehele klas werd ik ondervraagd: 'Waar ik het geld vandaan had?' En 'of ze er thuis vanaf wisten?' Ik moest mijn snoep inleveren en dat werd op zijn bureau als bewijsmateriaal uitgestald. En ik vertikte het hem te vertellen. Hel en verdoemenis kreeg ik over me heen. Ik huilen als een gek, maar Puttisje kreeg het niet te horen. Koppig als is was (ben). Na enige tijd ondervragen had het toch geen zin meer om het hem te vertellen, want hij vond toch alles een leugen. In zijn ogen had ik het weggehaald. Grote brief mee naar huis! Toen ik het verhaal aan onze pa vertelde, ging hij terstond naar de Luikerweg. Even naar meester de Natris. Sinds die avond nooit geen last meer van inspecteur, meester Puttisje. Kan er nog kwaad om worden, de verrekkeling!
Ik verorber mijn middageten en bestudeer de kaart voor het vervolg van de route. Er is wel een andere en kortere route, maar ik vertrouw het niet zo goed. Komt de mountainbiker weer aan. Het zegt: 'Geen probleem, weg blijven vervolgen, na 4 km over een bruggetje, kruising links aanhouden, rechtdoor tot de D940'. Ik stap vol vertrouwen de aangewezen richting in. Onderweg kom ik hem nog twee keer in de auto tegen. Elke keer de duim omhoog: gaat goed! De D940 is een drukke weg en ik volg die tot aan het plaatsje Quatre Routes. Overduidelijk, hier komen 4 wegen bij elkaar. Rechts af de D921 op, naar Beynat, nog 6 km te gaan. Telefoon: ons Antonet. Effe bijpraten.
In Beynat wil ik stoppen vandaag. Ik ga op zoek naar de pastorie. Door een groen poortje en aangebeld. Nul reactie, zelfs geen hond die aanslaat. Het begint nu flink door te regenen; de kerk staat open, dus daar even schuilen. Daar tref ik de pastoor. Een stempel heeft hij wel voor mij, maar een slaapplaats niet. Hij zelf woont in Brive, zo'n 20 km hier vandaan. Dat is voor mij geen optie. Dan maar opzoek naar iets anders. Links en rechts gevraagd: Nul! Even, als een zwerver op een bankje uitrusten. Dan maar naar de Mairie. Hebben geen gemeente gîte, maar de juffrouw heeft wel een adresje. Vooruit dan maar. Ze brengt me er zelf naar toe. God weet wat het weer kost. Achter een onoogelijke gevel schuilt een prachtig onderkomen. Rust en kalmte. De man ontvangt mij, verontschuldigt zich dat zijn vrouw niet thuis is, maar zal zo meteen een kop koffie zetten. Om het kwartier komt hij vragen of alles naar wens is en verontschuldigt zich steeds dat zijn vrouw er nog niet is.
Uiteindelijk verschijnt ze en alles wordt geregeld. De regen heeft inmiddels plaatsgemaakt voor de zon.
Tot de volgende keer.
De groeten, Wil
-
03 April 2008 - 17:47
Els En Pierre En Eva:
hallo ome wil
ik kijk elke dag met spanning uit naar je mooie en prachtige verhalen....wat een ervaring he!!! nog proficiat met je mijlpaal van 1000 km..de kennedymars bij ons is er niks bij he!!!
liefs en een knuffel uit someren-eind -
03 April 2008 - 17:50
Gabi:
Dag lieve papa,
Dank je wel voor je berichtje en wat fijn dat je al weer een goede slaapplaats hebt! Lekker uitrusten en morgen weer een goede dag.
Dikke kus van mij, Manfred en jouw kleinkereltjes -
03 April 2008 - 18:04
Jos En Heidi:
Ha die Wil,
Van jullie Marie hebben we deze site doorgekregen en we volgen je op de voet. Geweldig om elke dag je verhalen te lezen. Gefeliciteerd met je 1000 km. in de voeten/benen!
Blijf met veel plezier lopen, dan blijven wij genieten van je verhalen. Heel veel succes op je verdere reis en we duimen dat je schoenen het nog even volhouden!
Groetjes uit het Dommelse,
Jos en Heidi -
03 April 2008 - 18:18
Frans Van Hetty:
De berichten volgen elkaar zo snel op de ik gin tijd heb om te reageren. Ik begrijp dat de voeten weer meee willen, en dat is goed. Want je weet dat de voeten in verbinding staan met de handen, zo ook staan je ogen in verbinding met je kont. Dat geloof je niet!!. trek dan maar eens een haar uit je kont. nou, nou daar komen de tranen.
wil succes voor de volgende etappe.
ps Toch denk ik nog steeds dat gij eerder in SdC bent dan wij een nieuw wegdek op de damianusdreef hebben.
frans -
03 April 2008 - 18:51
Carla:
Ha Willemke,
Ik zou er niet meer over beginnen, maar ik ben gerustgesteld. Goed gegeten, ga zo door, ook overdag!!!
Rust vanavond maar goed uit, succes,(ook aan je voeten)en slaaplekker. Tot het volgende verslag we kijken er naar uit.
Groeten van ons en van mij XXX -
03 April 2008 - 19:11
Hans :
Hoi Wil
Het is een tocht van beleven en overleven. TOP zoals je er mee omgaat. Schon die verhalen van vruger. Heb je nog genoeg tape voor je rechterschoen? Wellicht een tip voor in het protocol van onze 80 Km tocht naar OLV van Handel. Ben benieuwd naar de kwaliteit.
Nou... de eerste 1000 Km zitten erop.
Houd je taai en goede moed. Veel devotie.
Van de Sic aan de Pelgrim
PS.
Je berichtje gaat vandaag naar alle collega's. Iedereen heeft veel waardering voor jouw onderneming, wenst je het allerbeste toe en natuurlijk een behouden thuiskomst.
PS.
Ons Conny is inmiddel herrezen uit de rolstoel en heeft de krukken ontdekt.
Kan ze ook weer mijn krantje klaar leggen; oftewel het gaat erg voorspoedig!
-
03 April 2008 - 20:06
Ans De Fouw.:
Hallo Will,
Geniet elke dag van je mooie verhalen!
Vind 't knap wat je doet.
Mooie verhalen ook van vroeger, dat je zoveel onthouden hebt! Jij zou zo een boek kunnen schrijven.
De eerste 1000 km. zit erop.
Ga zo door!
Groetjes Ans. -
03 April 2008 - 20:34
Sip En Gonnie:
hallo wil
Proficiat met je eerste 1000 km.
Geweldig gedaan ga zo door menneke
groetjes -
04 April 2008 - 06:39
John:
tjee wil. mijn gedachten over fransen moet bijgesteld worden. kan me niet voorstellen dat wij(nederlanders) zomaar een pelgrim in huis zouden nemen. ook al is het een geweldige vent als jij! toch erg gastvrije mensen. ik volg je op de letter (maar niet te voet!)
groeten John,Marcha,Joonas en Neele -
04 April 2008 - 10:09
E-L Et M-J.:
Knappe neef,
La tramontane heeft weer pootje geligt en de tuinstoelen drastisch verzet.
Verder heel mooi weer en bij jou ook hopen we.
Als men in drie koren zingt is er een kans een lied ten gehore te moeten brengen op verschillende manieren zoals het Ave Verum; en van Mozart en van Camille Saint-Saëns. Dat is echt extra oefenen en we waren daardoor te moe om nog te reageren gisteravond.
Wat zal jij boos zijn geweest op de Natris. Het is toch ook geen stijl. Je had een fijne Vader die je geloofde en voor je opkwam. Op zo'n Peetoom (je Vader) kan ik trots zijn.
We kijken uit naar het volgende bericht.
Baisers,
Marie-Jehan.
-
04 April 2008 - 11:02
Ralfke:
Hey papa, fijn dat alles zo goed gaat..
Ook dat de slaapplaats weer gelukt is..
Alles komt goed..
Liefs en ambiance ralfke.
x
-
04 April 2008 - 11:35
Jacqueline:
Hoi Wil,
Weet je wat ik nou zo leuk vind aan jouw verhalen? Dat ik er steeds meer achterkom dat wij dezelfde mensen kennen en dat die mensen jou ook weer kennen. En dan het winkeltje van tante Frieda Geldens. Wat denk je? Natuurlijk familie. Ga zo door Wil, ik geniet nog steeds.
Groeten, Jacqueline -
04 April 2008 - 18:39
Jasper:
Hallo Wil,
Die meester van de Ven kan ik me nog wel herinneren. Ik zat bij hem in de 2e klas.
Voor toenmalige begrippen was het een zeer zachtmoedig persoon. Jij zat waarschijnlijk bij "Puttisje" in de 2e 2e. Meester van de Ven woonde in Gerwen en de processie naar Handel kwam langs zijn huis. Bepaalde broedermeesters - die toen nog gewoon prussessiemisters wiere genoemd - hadden daar in de loop der jaren gebruik van gemaakt om zich bepaalde privileges toe te eigenen. Ik meen me te herinneren dat dat in het jaar dat Brazilië voor de eerste keer wereldkampioen werd (1960?, finale tegen Zweden, uitslag 5-2,eerste steroptreden van Pelé) zo ver ging dat ze daar (een deel van ?) de finale op zondagmiddag op TV konden bekijken!! In zwart-wit toen nog natuurlijk, dus ik weet niet of ze Pelé wel hebben kunnen onderscheiden!
Die Verspeek van Rudolf van enkele dagen geleden kan ik mij niet herinneren. Wel weet ik nog dat ene Hans van Leeuwen (niet die van ons natuurlijk, maar de jongste zoon van Toontje van Leeuwen, d'n drukker)Rudolf een keer te lijf is gegaan.
Genoeg ouwe koeien voor vandaag.
Houd je haaks, we leven en voelen (nauw ja, we proberen het in ieder geval in gedachte) met je mee; veel groeten ook van Annie.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
