fietstocht door Israël
Door: Wil van de Ven
Blijf op de hoogte en volg Wil
11 November 2018 | Nederland, Dommelen
Zo 11-11-2018
Amsterdam - Istanbul- Tel Aviv
Net voor 5 uur wordt ik wakker, maar toch juist te laat om de wekker voortijdig het zwijgen op te leggen. Zo en nu gaat het beginnen. Even nog snel in gedachten alle dingetjes, die nog moeten gedaan moeten worden, de revue laten passeren, opdat niets vergeten wordt. Dan er uit en gaan met die banaan. Het transportbusje is er op tijd. De koffers er in gezet, naarst de in karton verpakte fietsen van Jan en Annie. Op weg naar Liempde naar Jan en Bernadette van Vugt. Weer twee dozen met fietsen erbij, wat koffers en uiteraard Jan en Bernadette. Op Schiphol wordt het een heel gesleep, daar uitgestapt wordt bij vertrekhal 1 i.p.v. 3. Ik geef het je te doen met 4 dozen, een fietskoffer, drie grote koffers en nog wat klein ongeregeld goed. Maar gelukkig is er zoals altijd in penibele situaties plotsklaps hulp. Dan is de rest van onze groep zo gevonden.
Inchecken! Weer gesleep. Alle fietskoffers moeten open. Ook de vier dozen die thuis zo zorgvuldig met ducktape waren dichtgeplakt. Uiterst zorgvuldig was dat gedaan na de eerste mislukte poging met een tape van inferieure kwaliteit, die na het aanbrengen achter de rug gelijk alweer losliet. Uiteindelijk liefdevol ingecheckt, €60 armer vanwege de buitensporige maatvoering van vervoermiddelen, compleet gevisiteerd, geklopt en betast, weer aangekleed, paspoort controle en dan om half 11 eindelijk de eerste kop koffie. Ik krijg bijna alweer spontane ontwenningsverschijnselen. De stemming in onze groep is perfect. De reis is nieuw, onbekend, uitdagend, dat maakt het spannend.
Boarding! Weer aansluiten in de zoveelste rij vanmorgen. Aan boord even deelnemen aan een stoelendans zodat Antonet naast me kan zitten. Hè, hè, ik zit. De eerste rust. Nog maar niet even nadenken hoe dat straks in Tel Aviv zal gaan.
De vlucht naar Istanbul gaat voorspoedig. Wel een uitverkocht “huis”, maar daar merk ik nauwelijks iets van. Alleen het cabinepersoneel heeft het er druk mee. Voor ik het besef voel ik enige tijd later de vertraging van het vliegtuig en is het openen van de vleugelflappen duidelijk hoorbaar. De daling moet al vrij vroeg zijn ingezet, want er wordt nu al op 5000 meter hoogte gevlogen, komende van 12km.
A smooth landing! Dus nu ben ik in Turkije. Nog nooit geweest. Hier rond lopend in de wachtruimtes, de volgende vlucht is pas om 20.35u (lokale tijd), verbaas ik me over de enorme variëteit aan reizend volk. Plots overvalt me de gedachte dat ze hier mogelijk ook de 11de van de 11de vieren. Ik kan er wel ruime ideeën op doen voor mijn kleding voor volgend jaar carnaval.
De voettocht naar de vertrekgate wordt inzet. Die zal niet onderdoen als een ware trainingstocht voor de 4-daagse. Voor mijn gevoel dwars door Turkije.
Boarding! Weer een complete check. Schoenen, jas en vest uit. Riem af. Ipad uit de hoes. Handbagage door woelt door een diender, die de zweetparels op de neus heeft staan en die bij, voor hem elk vreemd aandoend voorwerp, aan het collega vraagt of het toegelaten is. Ik voel me meer dan triple gecheckt. Maar ik belandt uiteindelijk samen met Antonet in het vliegtuig. De stoelendans kan nu niet plaats vinden omdat die te gecompliceerd is. Dus, het is niet anders, vliegen we nu gescheiden.
Enige turbulentie valt ons wel ten deel. Met mee en dan zowaar en echte bliksemschicht. Het vliegtuig hobbelt soms alsof de Belgische kasseien nog even worden aangedaan. Ben gerust, na een dik uur landen we veilig op de luchthaven van Tel Aviv. Dan de volgende exercitie: het verzamelen van de koffers. Zouden ze er wel zijn? Iedereen heeft geluk, behalve ik. Mijn fietskoffer komt niet van de band. Het wordt nu aardig stil in de bagagehal. En nog steeds geen koffer. Een ieder gaat alvast door de douane op weg naar de bus. Plots gaat de band weer lopen en daar komt het grijze verloren schaap naar boven.
Alles de bus in en op weg naar ons eerste overnachtingshotel. Een denkbare wel verdiende rust, schat ik zo in.
Amsterdam - Istanbul- Tel Aviv
Net voor 5 uur wordt ik wakker, maar toch juist te laat om de wekker voortijdig het zwijgen op te leggen. Zo en nu gaat het beginnen. Even nog snel in gedachten alle dingetjes, die nog moeten gedaan moeten worden, de revue laten passeren, opdat niets vergeten wordt. Dan er uit en gaan met die banaan. Het transportbusje is er op tijd. De koffers er in gezet, naarst de in karton verpakte fietsen van Jan en Annie. Op weg naar Liempde naar Jan en Bernadette van Vugt. Weer twee dozen met fietsen erbij, wat koffers en uiteraard Jan en Bernadette. Op Schiphol wordt het een heel gesleep, daar uitgestapt wordt bij vertrekhal 1 i.p.v. 3. Ik geef het je te doen met 4 dozen, een fietskoffer, drie grote koffers en nog wat klein ongeregeld goed. Maar gelukkig is er zoals altijd in penibele situaties plotsklaps hulp. Dan is de rest van onze groep zo gevonden.
Inchecken! Weer gesleep. Alle fietskoffers moeten open. Ook de vier dozen die thuis zo zorgvuldig met ducktape waren dichtgeplakt. Uiterst zorgvuldig was dat gedaan na de eerste mislukte poging met een tape van inferieure kwaliteit, die na het aanbrengen achter de rug gelijk alweer losliet. Uiteindelijk liefdevol ingecheckt, €60 armer vanwege de buitensporige maatvoering van vervoermiddelen, compleet gevisiteerd, geklopt en betast, weer aangekleed, paspoort controle en dan om half 11 eindelijk de eerste kop koffie. Ik krijg bijna alweer spontane ontwenningsverschijnselen. De stemming in onze groep is perfect. De reis is nieuw, onbekend, uitdagend, dat maakt het spannend.
Boarding! Weer aansluiten in de zoveelste rij vanmorgen. Aan boord even deelnemen aan een stoelendans zodat Antonet naast me kan zitten. Hè, hè, ik zit. De eerste rust. Nog maar niet even nadenken hoe dat straks in Tel Aviv zal gaan.
De vlucht naar Istanbul gaat voorspoedig. Wel een uitverkocht “huis”, maar daar merk ik nauwelijks iets van. Alleen het cabinepersoneel heeft het er druk mee. Voor ik het besef voel ik enige tijd later de vertraging van het vliegtuig en is het openen van de vleugelflappen duidelijk hoorbaar. De daling moet al vrij vroeg zijn ingezet, want er wordt nu al op 5000 meter hoogte gevlogen, komende van 12km.
A smooth landing! Dus nu ben ik in Turkije. Nog nooit geweest. Hier rond lopend in de wachtruimtes, de volgende vlucht is pas om 20.35u (lokale tijd), verbaas ik me over de enorme variëteit aan reizend volk. Plots overvalt me de gedachte dat ze hier mogelijk ook de 11de van de 11de vieren. Ik kan er wel ruime ideeën op doen voor mijn kleding voor volgend jaar carnaval.
De voettocht naar de vertrekgate wordt inzet. Die zal niet onderdoen als een ware trainingstocht voor de 4-daagse. Voor mijn gevoel dwars door Turkije.
Boarding! Weer een complete check. Schoenen, jas en vest uit. Riem af. Ipad uit de hoes. Handbagage door woelt door een diender, die de zweetparels op de neus heeft staan en die bij, voor hem elk vreemd aandoend voorwerp, aan het collega vraagt of het toegelaten is. Ik voel me meer dan triple gecheckt. Maar ik belandt uiteindelijk samen met Antonet in het vliegtuig. De stoelendans kan nu niet plaats vinden omdat die te gecompliceerd is. Dus, het is niet anders, vliegen we nu gescheiden.
Enige turbulentie valt ons wel ten deel. Met mee en dan zowaar en echte bliksemschicht. Het vliegtuig hobbelt soms alsof de Belgische kasseien nog even worden aangedaan. Ben gerust, na een dik uur landen we veilig op de luchthaven van Tel Aviv. Dan de volgende exercitie: het verzamelen van de koffers. Zouden ze er wel zijn? Iedereen heeft geluk, behalve ik. Mijn fietskoffer komt niet van de band. Het wordt nu aardig stil in de bagagehal. En nog steeds geen koffer. Een ieder gaat alvast door de douane op weg naar de bus. Plots gaat de band weer lopen en daar komt het grijze verloren schaap naar boven.
Alles de bus in en op weg naar ons eerste overnachtingshotel. Een denkbare wel verdiende rust, schat ik zo in.
-
12 November 2018 - 02:25
Carla:
Hallo,
Het avontuur is begonnen!!
Geniet van jullie 1e dag. Kijk weer uit naar het verslag!!
Groetjes van ons -
12 November 2018 - 03:09
Kitty Van De Ven:
Hè hè, ik ben al moe van het lezen. Wat een reis!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! en nu moet je nog gaan fietsen.
Lieve groetjes en heel veel succes!!!!!! -
12 November 2018 - 05:40
Joyce:
Jeetje, wat een gedoe. Inladen uitladen en zo nog een paar keer.
Ik word ook ook al moe bij de gedachte, maar jullie zijn er zonder problemen gekomen. Succes met de fietstocht en jullie vrije tijd. Heel veel plezier, geniet er met volle teugen van . Je maatje -
12 November 2018 - 08:31
Liesbeth:
Hoi Wil en Antonet,
Zo gaat dat altijd met lange reizen. Je wordt er doodmoe van . Ze noemen dat comfortabel reizen. ahum.
Maar nu gaat het genieten beginnen.
Geniet van de mooie dingen en momenten.
Liesbeth. -
12 November 2018 - 13:52
Marie-Jehan:
Nu kan het genieten beginnen. Een goede nachtrust en morgen verfrist aan de slag!!!!! -
13 November 2018 - 10:37
Rian En Ed:
Ha Wil en Antonet,
Ik zie t al allemaal gebeuren, wat een gedoe.
Maar nu op naar hopelijk een geweldig avontuur!
Veel plezier,
Groetjes ons.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
