Fietstocht door Israel

Wo 21-11-2018
Ein Gedi - Amsterdam, 3200km

Het was gisteravond toch nog een latertje geworden. Het is een opgave om de gezelligheid te verlaten en dan je in je uppie terug te trekken en inspiratie op te doen om het verslag van de dag te gaan schrijven. Anderhalf uur is me dat gelukt, maar tegen elven ben ik toch maar naar de groep terug gegaan en mezelf op een lekker glas wijn getrakteerd. De stemming zat er nog goed in. Het is ook de ontlading van deze 9 dagen fietsen. Het is én de inspanning van het fietsen én het verwerken van alle indrukken. We zijn op plaatsen geweest waar een doorsnee pelgrim niet komt. De rijkdom en de armoede een steen worp van elkaar. Het verschil tussen een Israëlisch en een Palestijns dorpje. De enorme bergen afval die je langs de weg tegenkomt. De prachtige natuurschoon, de indrukwekkende woestijn. En die onmenselijke barrière, die acht meter hoge muur die in Jeruzalem is op getrokken om de controverse tussen twee groepen mensen extra onder de aandacht te brengen. En waarvoor? Kan het leven aan weerszijde van de muur zo verschillend zijn dat hier een muur gerechtvaardigd is?
Op willekeurige plaatsen en momenten worden die onderwerpen in onze groep niet onverlet gelaten. Het is duidelijk dat het niet alleen mij op gevallen. Ook dát heeft deze fietstocht ons gebracht. Want de doorsnee bedevaartreis ervaart deze dingen niet aan de lijve, moge hopen dat ze opgemerkt worden. Dat is een van de vele plussen van deze belevingstocht!
Ook de sportieve prestatie mag zeker ook niet onderbelicht te blijven. Er zijn 555km afgelegd en 8200 hoogtemeters geslecht. Ik heb een max temperatuur gemeten van 31 graden (en dat in november!). Een dag heeft het weer niet meegezeten en hebben we in de stromende regen moeten fietsen. Er zijn 1430 flesjes water geconsumeerd. en last but not least: er zijn 19 fietsers gestart en ook 19 gefinisht.

De glazen werden opgeruimd, het licht werd op het terras uitgedaan! Een duidelijk bewijs dat we op moeten krassen. Antonet en ik hebben ons onderkomen het huisje met huisnummer 86 opgezocht. Daar ben ik verder gegaan met schrijven en iets voor een uur het verhaaltje door gestuurd naar VNB.

Er zit vanmorgen wel enige tijdsdruk op ons vertrek. Het lastigste is dat er pas om half zeven kan worden ontbeten. En dan is 7 uur vertrek richting luchthaven krap aan. Maar strak om zeven en een halve minuut over zeven zet de bus zich in beweging. Alles en iedereen zit er in. Via Jeruzalem richting Tel Aviv airport.
Daar begint het spektakel weer. Dit keer is de controle nog omvangrijker. Er wordt gevraagd, waar de fiets gekocht is, hoe oud die is, of ik de enige bereider ben (alsof ik iemand anders toelaat om op mijn Van Nicolas rond te toeren...), of ik hem ooit onbeheerd heb achter gelaten (geen denken aan), of er reparaties zijn verricht, of ik lekke band(en) heb gehad? Alles naar tevredenheid van het security vrouwtje beantwoord en het fietskoffer mag door!
Dan weer een persoonlijk security check met de nodige vragen, dan de handbagage en soms schoenen en riemen, computer, telefoon, ed door het Röntgenapparaat, zelf door een poortje lopen en hopen op het geluk dat er geen piepertje afgaat. Ook gaat goed.
Nu nog de paspoortcontrole en dan zijn we echt gewikt, gewogen, beklopt en betast en voorzien van de nodige controle labels. Ready for take of!

Een kop koffie brengt mijn cafeïne peil weer op orde. Ik ben er aan toe. De laatste Shekels worden opgemaakt, waarbij ik er achter kom dan ik minder rijk blijkt te zijn dan dat ik geteld heb. Er blijken ook 0,10 Shekel te bestaan, die ik voor 10 Shekel heb aangezien. Opzicht niet erg, want dan zijn ze ook eerder op.

Boarding verloopt soepel. En dan verbaas ik me weer een keer hoeveel makke schapen in zo’n vliegtuigromp passen. Straks zal blijken als we geland zijn, op de tussenstop in Istanbul, hoe mak die schapen dan nog zijn. Ik wed dat, als het kon, zijn enkele in staat om over de stoelleuningen heen kruipen om zo het vliegtuig sneller te kunnen verlaten. De tijdvertraging bij vertrek heeft de piloot bijna ingelopen. Niet dat veel op onze reisdag zal uitmaken, omdat de laatste vlucht van Istanbul naar Amsterdam bepalend is hoe laat onze reis beëindigt.

Op Istanbul airport is er flink wat tijd, nadat we uiteindelijk door weer een security check heen zijn gekomen, om op je gemak een lekkere koffie te nemen. Ik verbaas me telkens weer over de mensenmassa die hier over en weer, kriskras door elkaar hun weg zoekt. De ene is gehaast, een ander gedraagt zich weer uiterst relaxt

Vlucht TK1955 naar Amsterdam vertrekt keurig op tijd. Weer volle bak. Het is niet warm aan boord. Eerder koud, Wil men ons alvast laten wennen aan het kouder weer in Nederland? Het temperatuurverschil zal groot zijn.
Het eten dat ons aangeboden wordt is goed. Ik kan het weer niet nalaten om mijn verveelde reputatie in stand te houden: knoeien! Bij de allereerste hap pasta tuimelt de lading van mijn vork, die via een glijvlucht over mijn shirt op mijn broek zijn eindpunt vindt. En daar een gemene vuile vlek achterlaat. Ziet er niet fraai uit, confronterend zelfs. Maar ja, het is zo.

Vroeger dan verwacht landt het vliegtuig op Schiphol. Het voordeel van de wind mee, denk ik. Nou, ik treur er niet om. Spannend wordt het bij de bagage. Hoe zullen de fietskoffers het overleeft hebben? En vooral de 5 in kartonnen doos verpakte fietsen. Het was sowieso een hele heisa om ze in Tel Aviv afgeleverd te krijgen. En gezien hoe ook de andere fietskoffers behandeld werden; er werd er echt niet lichtzinnig mee om gegaan!
De transportband begint te lopen...... Daar komt het aan. Dozen licht beschadigd. De rest van de fietskoffers zien er uiterlijk goed uit. Ik ben benieuwd hoe het er morgenvroeg voorstaat als eea bij daglicht bekeken kan worden. Hopelijk heeft mijn ‘troeteldiertje’ het goed doorstaan.

Een kussend en toeziens wensende groep neemt warm afscheid van elkaar. Een intense beleving is nu over. Bedankt allen met wie ik deze reis heb mogen maken. Antonet en ik zullen er lang op kunnen teren. Zekers!